Για να μην πέφτω σε γενικολογίες όμως, θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ: Το κέντρο της Μόσχας συγκεντρώνει, κατά κύριο λόγο, κτίρια τριών διαφορετικών περιόδων: Τσαρική εποχή, σοβιετική εποχή, σύγχρονη εποχή. Έτσι βλέπουμε κτίρια με τρούλους σε διάφορα χρώματα, στρόγγυλα στην κορυφή, βγαλμένα από παραμύθι, παραδίπλα επιβλητικά μακρόστενα κτήρια με επίπεδα, μυτερές κορυφές και σκαλισμένα σχέδια (τα οποία λόγω σχήματος ονομάζονται «τούρτες»), και αν γυρίσουμε λίγο το βλέμμα, υπάρχουν σύγχρονοι ουρανοξύστες αμερικανικού τύπου με φιμέ τζάμια από πάνω μέχρι κάτω, κάποια εκ των οποίων φέρουν φωτεινές επιγραφές στην πρόσοψή τους.
Σκεφτείτε αυτό το υπερθέαμα κατάφωτο το βράδυ.
Η Μόσχα, πριγκίπισσα σε χορό βασιλικό, τα κτίρια φωτεινά διαμάντια να κοσμούν την πρωτόγνωρη ομορφιά της και κατά μήκος ο Μόσχοβας (παραπόταμος του Βόλγα), επίδοξος καβαλιέρος να της απλώνει το χέρι στο πιο αριστοκρατικό βαλς του κόσμου.
Κάπου εκεί στέκω κι εγώ, καλεσμένη στο παλάτι, χάσκοντας.

Λένε πως είμαι τυχερή που ήρθα ενώ είναι ακόμη φθινόπωρο, καθώς είναι η πιο όμορφη εποχή για την Μόσχα και καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοούν. Βλέπετε, η πραγματική υπεροχή της Μόσχας σε σχέση με τις άλλες μεγαλουπόλεις της Ευρώπης, είναι η φύση της. Σε κάθε τετράγωνο σίγουρα βρίσκεται ένα μεγάλο πάρκο, ολόγυρα δέντρα, πλατείες, λουλούδια και οι εποχές περνούν κανονικά δίχως απότομες αλλαγές όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη χειμώνας- καλοκαίρι, δύο βδομάδες φθινόπωρο και δύο άνοιξη.
Η Μόσχα, η εκθαμβωτική πριγκίπισσα, το φθινόπωρο ντύνεται στα χρυσά. Τα δέντρα, αποχαιρετώντας το καλοκαίρι, της χαρίζουν τα φύλλα τους στρώνοντας ολόχρυσα χαλιά στους δρόμους. Στα πάρκα, τα παιδιά συνθέτουν χρυσές ανθοδέσμες και οι Μοσχοβίτες βγαίνουν βόλτες απολαμβάνοντας τον ήλιο που σύντομα θα σβήσει.
Σε περίπτωση που αναρωτιέστε ποια είναι η καλύτερη εποχή να επισκεφτείτε την Μόσχα, η απάντηση είναι στις αρχές του Οκτώβρη: Θα ερωτευτείτε παράφορα.
Το δηλώνω εξ ιδίας πείρας, καθώς λίγο πριν μπει ο αυθεντικός ρωσικός χειμώνας –ο οποίος προβλέπεται ο πιο ψυχρός της ζωής μου- ερωτεύτηκα το μεγαλείο που μου προσφέρθηκε μη γνωρίζοντας αν είμαι άξια του. Μια βόλτα ήταν αρκετή. Κοιτούσα μόνο ψηλά τις ομορφιές και τα φώτα, γύρω μου, τα χαμόγελα, δύο μεγάλα μάτια έτοιμα να δώσουν ψυχή τε και σώματι. Στάθηκα και μου ήρθε στο μυαλό το κομμάτι της Μόνικα: «Σε ποιον έρωτα ζω;»