κείμενο | νίκη ζερβού */* φωτογραφίες | νίκη ζερβού */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου
Ντουβάρια, χρυσαφικά και έρωτες
Τον ελεύθερο ρώτησα Άνεμο,
Πώς να μείνω πάντα νέος;
Μ’ απάντησε παίζοντας ο Άνεμος:
«Να ’σαι πάντα σαν άνεμος αέρινος!».
Κονσταντιν Μπαλμοντ
Βασικός παρονομαστής της φυγής, η ανάγκη: «Έφυγε για ένα καλύτερο μέλλον», «’Έφυγε γιατί βαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια», «’Έπρεπε να φύγει».
Ήρθε η ώρα της δικής μου φυγής. Μιας απ’ τις πολλές. Η μοναδική, όμως που δεν προέκυψε από ανάγκη αλλά από ένστικτο. Δεύτερη φορά στην Ρωσία, πρώτη φορά στην Μόσχα και είναι πολύ σημαντικός αυτός ο διαχωρισμός. Η Μόσχα θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί ένα κρατίδιο από μόνη της, εντελώς διαφορετικό από την υπόλοιπη Ρωσία. Σαν ένας μακρινός συγγενής που κάπως «σου φέρνει», φέρει το ίδιο επίθετο, κάποιες κοινές ρίζες, αλλά στο σήμερα δεν έχει καμία απολύτως σχέση μαζί σου.
Το ημερολόγιο μου, λοιπόν, αφορά την Μόσχα: Την πανέμορφη μεγαλούπολη με τα χίλια πρόσωπα και τις ατελείωτες ιστορίες, τους Μοσχοβίτες, τους ξενοχωρίτες, τις παράδοξα ταιριαστές αντιφάσεις της και την ανείπωτη τρέλα της.
Από όλες τις πόλεις που έχουν δει τα μάτια μου, η Μόσχα είναι η πιο όμορφη. Πιο όμορφη κι απ’ το Παρίσι, κι απ’ το Λονδίνο και από κάθε ευρωπαϊκή πόλη με αντίστοιχη διαρρύθμιση. Ίσως επειδή είναι απλωμένη και φαίνονται όλα ακόμη πιο μεγάλα και επιβλητικά απ’ ότι είναι, ίσως λόγω παρελθόντος, ίσως λόγω παρόντος.
Εγώ είμαι αρχαία, μαύρη γη.
Είσαι για μένα η αχτίδα, της βροχής η ευλογία.
Είσαι ο Κύριος και ο Αφέντης κι εγώ -
Το μαύρο χώμα κι η λευκή σελίδα.
Μαρίνα Τσβετάγιεβα
Related posts:
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
μαχόμενη αισιοδοξία εξέλιξης
Τσιτ μιλ
κάνε ότι θυμάσαι...
η Μαλού κι εγώ
παραπομπή