Όλοι λίγο πολύ νομίζω έχουμε μέσα μας έναν “μικρό πρίγκιπα”.

Η ειλικρινής αυτή ανάγκη, για απαντήσεις με την αθωότητα που θα είχε ένα μικρό παιδί στον παιδικό σταθμό μέχρι και ο ηλικιωμένος στο καφενείο.

Γινόμαστε “μικροί πρίγκιπες” μαζί με τους φίλους μου, όταν προσπαθούμε να βρούμε λύσεις σε ερωτήματα χωρίς ξεκάθαρες απαντήσεις.

Γιατί όπως λέει και ο μικρός πρίγκιπας “πού ξέρει κανείς;”

Σε έναν ενήλικο κόσμο, υπάρχουν “πρίγκιπες” που δεν καταλαβαίνουν τους μεγάλους, γιατί όντως οι μεγάλοι είναι πολύ παράξενοι.

Ας μην ξεχνάμε πως και ο “μικρός πρίγκιπας” είναι ένα παιδί, ένας μικρός ευγενής που ανακαλύπτει, ταξιδεύει, νοσταλγεί, αγαπά, φοβάται, αναρωτιέται, γνωρίζει για αξίες από μια σοφή αλεπού.

Καθημερινά ξετυλίγουμε αυτή την ιστορία μπροστά σε πολλά “μικρά πριγκιπόπουλα” στα σχολεία, μέχρι να έρθει το τέλος και να ακολουθήσει ένα “Ναι κυρία, αλλά..”

 Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά σε αποστομώνουν και συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις τίποτα και πως η γνώση δε σταματάει ποτέ.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μου είναι αρκετά δύσκολο να ορίσω αυτή τη δεδομένη στιγμή, ποιος είναι για εμένα, ο “μικρός πρίγκιπας” στη ζωή μου.

Αισθάνομαι, όμως, πως θα ήθελα να είναι ο καθένας από εμάς και πιο συγκεκριμένα εγώ η ίδια, ένας “μικρός πρίγκιπας”. Να αγωνίζομαι να μάθω διαρκώς καινούργια πράγματα και να μην φοβάμαι να τολμήσω. Νιώθω πως στις μέρες μας, ο φόβος μας έχει κυριεύσει. Θαυμάζω στον “μικρό πρίγκιπα” την τόλμη του και την ανάγκη του να επικοινωνήσει τις ανάγκες του και την αλήθεια του. Που δίνει την ευκαιρία στον εαυτό του να μάθει, να αγωνιστεί, ακόμα και να κάνει λάθη. Ναι, μάλλον θα ήθελα πολύ, να είμαι εγώ, ένας “μικρός πρίγκιπας”.

Να προσπαθήσω τουλάχιστον. Να προσπαθήσω να μην φοβάμαι. Ότι και να σημαίνει αυτό.

Ο μικρός πρίγκιπας είναι ένα παιδί που δεν ξέρει πως να υπάρξει. Πιστεύω πως «μικροί πρίγκιπες» έχουν γίνει, κατά κάποιον τρόπο, όλοι οι άνθρωποι κατά τη διαδικασία της ενηλικίωσης τους. Έχω υπάρξει και ο ίδιος. Και ίσως να είμαι ακόμη, δεν ξέρω. Σε κάθε δική μου προσωπική απόδραση, καλούμαι να ανακαλύψω, να καταλάβω πως λειτουργούν νέοι κώδικες, να παρατηρήσω τις δυναμικές που αναπτύσσονται στις σχέσεις των ανθρώπων με άλλα άτομα, αντικείμενα, θέσεις εξουσίας. Και φυσικά με τα χρήματα.

Προσωπική απόδραση του καθένα, μπορεί να σημαίνει το πιο μακρινό ταξίδι για δουλειά, μπορεί να είναι και μία βόλτα μέχρι το περίπτερο. Στο κέντρο της Θεσσαλονίκης συναντά καθημερινά, κανείς, διαφορετικούς πλανήτες. Στη λαϊκή της δικής μου γειτονιάς (τρελαίνομαι να πηγαίνω) ανταμώνω συνέχεια άτομα διαφορετικής ηλικίας, διαφορετικής κοινωνικής τάξης, που σίγουρα αξίζει να παρατηρήσω. Μπορεί να μη μπαίνω ακριβώς στα παπούτσια τους, θα σκεφτώ όμως «τώρα αυτός τί μουσική ακούει όταν μπαίνει σπίτι; Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκλαψε;». Συνήθως, προσπαθώ να καταλάβω όλους τους ανθρώπους. Και τον φωνακλά, και τον πληγωμένο, και τον φοβισμένο. Προϋπόθεση, βέβαια, είναι να μου αφήσει και αυτός με τη σειρά του ένα παράθυρο επικοινωνίας. Αν δω ότι δεν υπάρχει αποτέλεσμα, λέω «οκ, πάμε παρακάτω». Όπως ο “μικρός πρίγκιπας”.