Να σηκωθώ γρήγορα, να προλάβω να πιω μια γουλιά καφέ και να ρίξω μια ματιά στα social media πριν ξυπνήσει ο μικρός, ίσως εχτές το τρίτο ποτό μετά τις δύο μπύρες να ήταν περιττό, αλλά ήταν τόσο ωραία, βέβαια αν κοιμάσαι στις 2:30 λίγο δύσκολο το ξύπνημα στις 6:30, αλλά ήταν πολύ ωραία που πήγα με τον Γιάννη τον γιατρό και ξαναείδα μετά από καιρό τον Θανάση με την Εύα, να δεις τι έχω να κάνω, ναι, να βγάλω καινούριες αφίσες, να πάρω τηλέφωνο τον Γιάννη τον αφισοκολλητή να περάσει να τις πάρει και να έρθει να πληρωθεί, καιρός είναι, α, ναι, να βγάλω και την πόρτα του πλυντηρίου, σήμερα θα έρθει ο μάστορας, Μαρίνα, τι ρούχα θα βάλει ο μικρός – ευτυχώς δε βρέχει σήμερα – πού έχω αφήσει το στικάκι μου,  να πάρω τον Τίτο τηλέφωνο, ωραία, θα πάω με το ποδήλατο στο στούντιο, εχτές έβρεχε, χαμός στο πιο σύγχρονο μετρό της Ευρώπης που δεν παίρνει κάρτες και δεν έχει ρέστα, εγώ σαν επαγγελματίας αν δεν έχω pos θα φάω πρόστιμο, ολόκληρο μετρό pos δεν έχει -είσαι τοξικός αγόρι μου- τι τοξικός ρε μαλάκα που μας έχετε φλωμώσει με τις μαλακίες σας 30 αιώνες τώρα, ερωτική μου Θεσσαλονίκη, συμπρωτεύουσα, συμβασιλεύουσα, αιώνια δεύτερη, όλοι σ’ αγαπάνε γι’ αυτό έχεις άραγε πάντα υγρασία και όποτε λέω “υγρασία” όλο θυμάμαι την πρώτη  μας παράσταση που τόσο αθώοι ακόμα  ονομάζαμε εγκλήματα πάθους τις γυναικοκτονίες -στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα- πού είχα μείνει, α, ναι, ο Τίτος, εντάξει, κουλ, θα γίνει αυτό, να θυμηθώ να στείλω στη Λία το κείμενο για τους Rejected, θα απαντήσει άραγε, θα ποντάρω στο κόκκινο, α, τι ωραία, έχουμε να πάμε και στην Έλσα αύριο στις 5, ξανανοίγει το Κόκκινο, μια ζωή στο κόκκινο, ακόμα και ομάδα από το χρώμα επιλέξαμε μέχρι που η θύρα 87 αποφάσισε να είναι no politica, τι no politica ρε μαλάκες, υπάρχει no politica; no politica εσύ, ante gamisou εγώ, άραγε θα έχουμε κόσμο την Πέμπτη, η προπώληση πάει καλά, πόσο γουστάρω που γουστάρει ο κόσμος δε λέγεται, όχι, λέγεται, να, το λέω: ΓΟΥΣΤΑΡΩ, τα φωτεινά βλέμματα ΓΟΥΣΤΑΡΩ, έχω σιχαθεί τη σκοτεινιά και τη σοβαροφάνεια, Μπάνγκο και πάλι Μπάνγκο, το γέλιο μας θα τους θάψει, κάθε απολυταρχικό καθεστώς το γέλιο εχθρεύεται, να θυμηθώ να στείλω μήνυμα στη Μέμα, α, και στον Ηρακλή στη Λάρισα, Μαρίνα, θα μιλήσεις με Τρίκαλα; ναι, τι έλεγα, εννοείται πολιτικό θέατρο, όλα άλλωστε δεν είναι πολιτική; άκου λέει no politica, λες και το no politica δεν είναι πολιτική στάση, μην ακούς τον άλλον τον Αυστραλό βαψομαλλιάς από το Brighton που του ‘χει κάψει το μυαλό η πρέζα και αναρωτιέται πότε πήρε η πολιτική το πάνω χέρι και υποσκιάζει την πνευματικότητα – από τότε που υπάρχει εκμετάλλευση καλέ μου, εκπλήσσεσαι; και όχι, darling, η αγάπη που έχεις κάνει σημαία δεν είναι προνόμιο μιας άλλης διάστασης, και ξέρεις και κάτι, και η αγάπη πολιτική πράξη είναι, πάλι εκπλήσεσσαι; αλλά, τέλος πάντων τι κάθομαι και τα βάζω και μ’ αυτόν, αλλά να, γι’ αυτό αυτή η παράσταση, το γέλιο μας θα τους θάψει έλεγα, θα προλάβω να κάνω γραφιστικά σήμερα για το site άραγε, έχει και ο μικρός καράτε, αγάπη μόνο, θα δω τα μούτρα του να γελάνε μετά την προπόνηση και θα μου φτιάξει το κέφι, να κάνω και πρόβα θέλω, έχω και μάθημα με την Κόμνω το απόγευμα, πάω, η Μαρίνα λέει μιρλίζω κι εγώ από μέσα μου γελάω, “με πλημμυρίζει μια καινούρια χαρά”, φιλάκια.