Ο Νικόλας αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο για τη πρόβα κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτό το φθινόπωρο. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Λοιπόν. Τρία πράγματα που βάζω στην τσάντα μου ενώ ετοιμάζομαι για την πρόβα. Χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, θα πω πως το πρώτο-πρώτο πράγμα που θα βάλω στο σακίδιο μου πριν ξεκινήσω για το θέατρο, είναι η αγαπημένη μου μαύρη παντελόνα (θα τολμούσα να πω πως η συγκεκριμένη είναι και το γούρι μου). Ξέρετε τώρα, είναι εκείνο το ρούχο που πριν αρκετά χρόνια μας είχε δανείσει ο φίλος ή η φίλη μας και που μια μεγάλη μέρα «θα του/της το επιστρέψουμε, αλήθεια».

Το δεύτερο πράγμα, είναι το ποτήρι του καφέ μου, ή έστω ένα θερμός, σε περίπτωση που θελήσω να πάρω καφέ απ’ έξω. Εδώ και αρκετό καιρό προσπαθώ να περιορίσω όσο γίνεται περισσότερο τα πλαστικά μιας χρήσης. Και τολμώ να πω πως πάει αρκετά καλά αυτό.

Το τελευταίο πράγμα που θα βάλω στην τσάντα μου πριν την πρόβα είναι ένα επιπλέον ζευγάρι κάλτσες. Και ίσως ένα ακόμα. Και ίσως ένα ακόμα. Ναι, προφανώς, κάλτσες πολύχρωμες, όσο γίνεται πιο χαζές (αν είναι και παράταιρες, ακόμα καλύτερα). Δε θυμάμαι ούτε εγώ πόσα ζευγάρια κάλτσες έχω κυριολεκτικά λιώσει πάνω στην πρόβα (τις αγαπημένες μου, εκείνες με κάτι πολύχρωμα μπρόκολα, ακόμη τις κλαίω).

Εικόνα πρώτη: the history of violence, Thomas Ostermeier στο Εθνικό θέατρο της Ρουμανίας. Μια παράσταση-αποκάλυψη για εμένα, από έναν σκηνοθέτη που αναμετρήθηκε με το «σκηνικά αδύνατο». Και νίκησε.

Τα «τρία τραγούδια που ακούω στο δρόμο για το θέατρο» μπορώ να πω πως ήταν η πιο ευχάριστη κατηγορία. Το πρώτο τραγούδι που παίζει πάντα στα ακουστικά μου κυριολεκτικά με το που βγαίνω από το διαμέρισμα, είναι και το αγαπημένο μου -εδώ και δύο χρόνια περίπου. Είναι το «Πόρτο Ρίκο» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Μιλάμε για κόλλημα. Νομίζω πως το συγκεκριμένο κομμάτι μου δίνει όση ενέργεια χρειάζομαι για να ξεκινήσω την ημέρα μου, με το αξεπέραστο «αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει». Άλλωστε, όπως λέει και ο ίδιος ο Βασίλης στις συναυλίες του: «Βρε, μη σας παίρνει από κάτω, η μπάλα είναι στα πόδια σας, το παιχνίδι παίζεται ακόμα».

Το επόμενο τραγούδι που θ’ αναφέρω  -νομίζω πως πράγματι, είναι το δεύτερο κομμάτι στο playlist- είναι το «Λούτρινο» του Mazoha. Πέρα από τη δυναμική του μελωδία, με συγκινούν βαθιά και οι στίχοι. «Φόρεσε μου το λουρί μου, ξύρισε μου τα μαλλιά».

Τώρα τελευταία, έχω φάει ένα γερό (αλλά γερό!) κόλλημα με τους Scorpions. Οπότε, κάπου εδώ νομίζω, πως ταιριάζει ένα «You and I» και στο καπάκι το υπέροχο «Holiday», ειδικά αν είναι η εκτέλεση του 2009 με Klaus Meine και Βασίλη Παπακωνσταντίνου στην Αθήνα. «Let me take you far away, you’d like a holiday». Εν τέλει, ξέρω ότι σας ανέφερα τέσσερα τραγούδια. Λυπάμαι. Όμως, αλήθεια, δε θα μπορούσα με τίποτα να τα ξεχωρίσω.

Εικόνα δεύτερη: μια πεταμένη ξύλινη καρέκλα, δίπλα σε έναν κάδο της γειτονιάς μου. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η καρέκλα είναι πετρόλ, ξυσμένη με γυαλόχαρτο και διακοσμεί το σαλόνι μου.

Τώρα, τα «τρία πράγματα που θα κάνω αυτό το φθινόπωρο» ήταν, νομίζω, η δυσκολότερη ερώτηση. Σίγουρα περιμένουμε όλοι με αγωνία την πρεμιέρα του Hum@nitarium στις 3 Νοεμβρίου, στο θέατρο Τ. Έχουμε δώσει όλοι και όλες πολλή αγάπη και ενέργεια στη συγκεκριμένη παράσταση-πείραμα, οπότε νιώθω πως και η ανταπόκριση του κοινού της πόλης θα είναι κάτι που θα μας συγκινήσει.

Ένας άλλος, πολύ μεγάλος στόχος (θα τολμούσα να πω και πρόκληση) για εμένα, είναι ν’ αρχίσω να κρατάω και πάλι ημερολόγιο. Και φυσικά δε μιλάω για μια απλή καταγραφή γεγονότων. Θα ήθελα κυρίως να επικεντρωθώ στα συναισθήματα, τα άγχη και τους φόβους μου. Βλέποντας ό,τι αισθάνομαι γραμμένο σε χαρτί, εμένα τουλάχιστον, με βοηθάει πάντα να το επεξεργάζομαι και, γιατί όχι, να το επαναδιαπραγματεύομαι διαρκώς.

Τέλος, ο μεγαλύτερος στόχος μου για το φετινό φθινόπωρο είναι να καταφέρω να πάω με την παρέα μου ένα ωραίο ταξίδι. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ο προορισμός (αν και κάπου πάει το μυαλό μας). Κυρίως απολαμβάνω να περνάω ποιοτικό χρόνο με τους φίλους μου. Τώρα, αν αυτό το ταξίδι περιλαμβάνει και επισκέψεις σε συναυλίες και θέατρα, σίγουρα γυρνώντας πίσω θα έχουμε βιώσει νέες εμπειρίες, ανοίγοντας, ως οφείλουμε, το καλλιτεχνικό μας -και όχι μόνο- πλαίσιο.

Εικόνα τρίτη: το παλαιοπωλείο κάτω από το σπίτι μου, πάνω στη Λεωφόρο Στρατού, όπου όταν έχω χρόνο μπαίνω και χαζεύω με τις ώρες.

Ο Νικόλας Δρίγκας συμμετέχει στο “Hum@nitarium”, σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα, που παρουσιάζεται στο θέατρο Τ της Θεσσαλονίκης, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Έως 19 Νοεμβρίου, κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο.