Χτυπούσε το κουδούνι στο σχολείο και έτρεχες σαν “Ταρζάν” να παίξεις. Μπάσκετ, ποδόσφαιρο, κυνηγητό, μπουγέλο. Ο πιο ζωηρός, ο πιο “φευγάτος”. Ο πιο ξανθός με δυο τεράστια μάτια ωκεανούς. Και έπειτα Πολυκλαδικό Λύκειο, έτοιμος να ακολουθήσεις την τρέλα του “θέλω να γίνω ηθοποιός”. Στις πανελλήνιες, εν ώρα γραψίματος έριχνες έναν “υπνάκο”, πείραζες φίλους, συμμαθητές και καθηγητή-επιτηρητή. Σατίριζες και ξόρκιζες τη δυσκολία των εξετάσεων που είχαν οι γύρω σου και πρώτος παρέδιδες την κόλλα και έλεγες “θα φύγω Αθήνα, να γίνω ηθοποιός”.
Στην ταινία του Λάκη Λαζόπουλου, έχεις ένα ρολάκι – ένα τίποτα. Κι όμως είναι απλά η αρχή. Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ροκάρεις με την μπάντα που έχετε φτιάξει, τραγουδάς παρέα με το Νίκο Γεωργάκη, παίζεις τα βράδια με την “Γλυκιά μου Ίρμα”.
Κι ύστερα ήρθε το “Γάλα” στο Εθνικό, με τη Μάνια Παπαδημητρίου. Η καταξίωση του ταλέντου που σε διακρίνει.
Η σεναριογράφος Μιρέλλα Παπαοικονόμου σε βάζει να ζωγραφίζεις στο ίδιο κελί με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, στο τηλεοπτικό “Έτσι ξαφνικά”. Εκεί, μετά από λίγα επεισόδια “πεθαίνεις”.
Κι έτσι γίνεσαι “Δον Ζουάν στο Σόχο” στο θέατρο ΧΩΡΑ. Πρώτη παράσταση για παραγωγή Γιώργου Λυκιαρδόπουλου και Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Γελάς και απολαμβάνεις το παίξιμο. Ποτά, βόλτες, τσιγάρα, “τι να κάνει άραγε η Κατερίνη;” με ρωτάς και ο “Μαρκ” καμαρώνει που σε έχει στο πλευρό του.

“Κάτι ψυχές ξενύχτισσες μαζεύουν τα φεγγάρια

και τα ρωτούν, ανήμπορες, πότε θα γεννηθεί

μια αγάπη, ένα ράγισμα μες την καρδιά την άδεια

προτού κι αυτή στο θάνατο σαν σκλάβα πουληθεί.”

Ο Γιώργος Σιούγας σε θέλει για την κινηματογραφική μεταφορά του έργου του Βασίλη Κατσικονούρη. Έχεις πρόβες. Θα παίξεις στο “Ξύπνημα της Άνοιξης”.

Δέκα μέρες παράσταση, και στροφή στο κέντρο της Αθήνας, με μηχανάκι.

Δεν ξέρω πού ήσουν…έβλεπες μια νύχτα πριν, ταινία παρέα με τον Αλέκο Συσσοβίτη. Έκανες πλάκες στον Αργύρη Ξάφη; Τα έπινες μαζί με τον Στάνκογλου και μιλούσατε ατέλειωτες ώρες για σινεμά;

Η στροφή του τέλους. Το ατύχημα, δίπλα σε μια κολώνα και ένα φανάρι που έμεινε στο “κόκκινο”.

Ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης, “O Ταλαντούχος κύριος Ρίπλει”, γεννήθηκε στην Αθήνα, 9 Αυγούστου 1977 και έφυγε από τη ζωή 2 Δεκέμβρη 2008. Ιδιαίτερη πατρίδα του, ήταν η Κατερίνη. Ο πατέρας του υπήρξε εκπαιδευτικός και ένας από τους ιδρυτές των μουσικών σχολείων στην Ελλάδα. Το 1997 πέρασε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από όπου και αποφοίτησε το 2000. Έκτοτε, συμμετείχε ανελλιπώς σε θεατρικές παραστάσεις. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του, έπαιζε κιθάρα στο συγκρότημα Rockin’ Bones. Σκοτώθηκε σε τροχαίο στο κέντρο της Αθήνας, από τη σύγκρουση της μοτοσικλέτας του, με διερχόμενο αυτοκίνητο.

“Αν ο Κωνσταντίνος ήταν εδώ μαζί μας, σίγουρα, θα γελούσε, με αυτό το γοητευτικά μεταδοτικό γέλιο που είχε. Γέλαγαν τα μάτια του, το στόμα του, τα αυτιά του. Ολόκληρο το είναι του Κωνσταντίνου γέλαγε! Ήταν ένας άνθρωπος που είχε βιώσει κατάθλιψη, δύσκολα πράγματα και παρόλα αυτά, στην φάση που τον γνώρισα και ήρθαμε κοντά, είχε μια τρομερή δύναμη και θετική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Ο Κωνσταντίνος είχε μια ελαφρότητα που δεν ήταν ελαφρότητα ηλιθίου-ούτε καν!-που προσπαθούσε να μου μεταδώσει, διότι όταν με γνώρισε ήμουν εγώ σε μια δύσκολη κατάσταση της ζωής μου. Αν δεν ξεχνάω κάτι ποτέ από τον Κωνσταντίνο, από το πρόσωπο και το στόμα του,  είναι να μου λέει μέσα στο καμαρίνι…”τώρα είναι η ζωή, bro”…” Προμηθέας Αλειφερόπουλος (ηθοποιός)

Σε έναν χώρο όπως το θέατρο, στον οποίο δεν είναι λίγα τα κρούσματα σκηνοθετών-ηγεμόνων που υποβιβάζουν τους ηθοποιούς κατά τη διάρκεια της πρόβας, ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης ήξερε πώς θα αντιδρούσε: «Τις δύο πρώτες φορές θα προσπαθούσα να του δώσω να καταλάβει ότι αυτός ο τρόπος αφενός δεν με αντιπροσωπεύει, αφετέρου δεν βοηθά τη διαδικασία της πρόβας. Και αν συνέβαινε για τρίτη φορά, θα πήγαινα για τσιγάρα και θα γινόμουν καπνός».