Αλέξανδρος: Πάντως εγώ σας θαύμαζα από παιδί. Μας είχανε φέρει με την κατασκήνωση, στο θέατρο, να σας δούμε στον “Πελαργό”.
Δανδουλάκη: …Στον “Γλάρο”-ναι!
Αλέξανδρος: Πελαργό-Γλάρο, δεν θα τα χαλάσουμε για το πουλί τώρα…Ήσασταν τόσο ρεαλίστρια…
Δανδουλάκη: Ρεαλιστική…
Αλέξανδρος: Ρεαλίστρια-επιμένω-ελάτε, μην είσαστε τόσο σεμνή!
Δανδουλάκη: Σχολή έχεις πάει;
Αλέξανδρος: Ενάμιση χρόνο στη ΚΟΡΕΛΚΟ.
Δανδουλάκη: Σχολή Θεάτρου εννοούσα, αλλά …φαίνεται-φωνάζει από μακριά…Τηλεόραση έκανες. Στο θέατρο έχεις παίξει;
Αλέξανδρος: Έπαιξα πριν τρία χρόνια, στον “Ορφέα στον Άδη”.
Δανδουλάκη: Και γιατί γύρισες, χαρά μου;…Αχ…Επίδαυρο έχεις πάει;
Αλέξανδρος: Επίδαυρο πήγα μια φορά, αλλά δεν ξαναπατάω. Χάλια η θάλασσα και τα καλαμαράκια κατεψυγμένα.

Αυτό το κείμενο τα είχε όλα. Ντίβα, χαμένο παιδί, έρωτες, μπάφους, γραμματείς, φαρισαίους …. “ξέρω τι θες μωρή, αλλά εγώ δεν θα στο δώσω”, βεντέτες, ζεν πρεμιέ, διαλογιστές-σεναριογράφους τηλεοπτικών σήριαλ, δημοσιογράφους, εκκολαπτόμενη ηθοποιό χωρίς φραγμούς-με δυο λόγια τσουλάκι , και προπάντων ΚΑΙ την υπηρέτρια που έπαιζε ο Μαρίνος. Δυο συγγραφείς ψάχνουν έργο για μια πρωταγωνίστρια. Αυτό ζούσαν ο Αλέξανδρος Ρήγας, ο Δημήτρης Αποστόλου και η Κάτια Δανδουλάκη, αυτό και έκαναν πράξη με μπόλικη μυθοπλασία.

Μαρκίζα, βεντέτα, ατάκα-ατάκα τρελή-κέφι και μελωδίες που δεν ξεχνιούνται. Μάνα μου, ο Σταμάτης Κραουνάκης είχε κέφια. Και δη, διαχρονικά. Μαζεύονται στη πρόβα κι ο Σταμάτης παίζει την μπαλάντα “Κάτια”….”να σβήσει αυτό το φως που με ενοχλεί”….ποιητικότητα και μελωδία νυχτερινή….έπειτα έρχεται ο “έρωτας” του Μαρίνου…”παιχνίδι της νύχτας ο έρωτας, Αρχίζει και λήγει μια νύχτα ο έρωτας. Το ξέρουνε όλοι αλήθεια αυτό το σενάριο. Γι` αυτό κι όταν φύγει, αρχίζει το ίδιο τροπάριο. Δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα μαύρα, φίλοι, γνωστοί στα τηλέφωνα-φωτιά και λαύρα”. Τραγούδι καύλα με κάψιμο, στου αιώνα την οσμή-ψάξτο κι άκουσε το, αν δεν το ξέρεις. Επιστροφή στο θέμα μας. Ακούει στο πιάνο τον Σταμάτη, η Κάτια, με όλα τα τραγούδια prima vista, προσπαθεί να κρατήσει ψυχραιμία, γυρνά στον Ρήγα και του λέει “Αλέξανδρε, χρυσό μου, έχεις πει στο Σταμάτη ότι το έργο που θα παίξουμε είναι κωμωδία;”…κι όλοι βάζουν τα γέλια, η Κατιάνα λέει το “Tango”- ίσως ότι καλύτερο έχει τραγουδήσει ποτέ. Η παράσταση έχει και Βασίλη Παλαιολόγο, και Λευτέρη Λαμπράκη, και Γρηγόρη Σταμούλη και Κατερίνα Θεοχάρη και την Ζώγια Σεβαστιανού. Δυο χρόνια είπαμε η παράσταση και το αδιαχώρητο στη στοά Πατησίων και Αγίου Μελετίου , στο θέατρο Κάτια Δανδουλάκη. Όμορφα χρόνια θεατρικά. Απενοχοποιημένα.

Κι ένα γράμμα από φοιτητή στο καμαρίνι της Κάτιας.
“Χτυπώ διακριτικά την πόρτα σου. Δεν θα προχωρήσω παρά μόνο όσο με αφήσεις. Αν με επιφύλαξη μισανοίξεις, θα σου πω ευχαριστώ. Αν μου προσφέρεις μια καρέκλα θα σου πω ότι είμαι ευτυχισμένος. Αν πάλι την επίσκεψη μου θεωρήσεις γιορτή και με αφήσεις βήματα να κάνω στον τόπο της καθημερινότητάς σου, εγώ πάλι ευχαριστώ θα σου πω, για κάθε βήμα που μου χάρισες, στην ιερή γη της καρδιάς σου”.

Μόνο κάτι “σεντόνια” (όταν ο ηθοποιός ξεχνάει το κείμενό του) να τα απλώνει η κούραση στην ταράτσα της μνήμης και να χτυπάς κεφάλι στο τοίχο σαν βλαμμένο να ξαναθυμηθείς τι έλεγες καημένε μου ηθοποιέ. Α! Υπέροχα σκηνικά από το Μανόλη Παντελιδάκη και σκηνική κίνηση από την Εβελίνα Παπούλια. Στη σκηνή ξεφορτώνουμε ό,τι η ζωή μας αποδίδει. Αυτή, μάγκα μου, είναι η μεγάλη αλήθεια…Αυτή. Όλοι μας μπορεί κάποιο βραδάκι κάτι να ζήσουμε και να το σβήσουμε στο τασάκι. Δεν χρειάζεται στο θέατρο, όπως μας έδειξε και το κείμενο της παράστασης, να βάζουμε στη σκηνή ατάλαντα τεκνά-που είναι ανάφτρες. Καλέ, με τον πούτσο δεν προχώρησε κανείς στο θέατρο-πώς αλλιώς να ΣΕ το πω;! Καλέ μου θεατή, μακάρι να έχουμε τόσο κεφάτες παραστάσεις, οσονούπω. “Όσο πόσο”;

Και να θυμάσαι πάντα, καλέ μου θεατή και εσύ καημένε μου θεατρίνε. Πάντα και μόνο οι παρέες γράφουν ιστορία. Θέσφατο.