Οπωσδήποτε κολόνια!
Ξεκινώντας να πάω στο θέατρο, δεν υπάρχει περίπτωση να λείπει από την τσάντα μου. Δρόμος, στήσιμο σκηνικού, ζέσταμα, παράσταση! Μετά από όλα αυτά, όταν θα βγω από το καμαρίνι να συναντήσω όσους θεατές και φίλους περιμένουν έξω, θέλω να μυρίζω όμορφα και να μείνει μια ωραία μυρωδιά μετά την πρώτη αγκαλιά ή χειραψία.
Σίγουρα το κείμενο της παράστασης!
Το έχω γράψει εγώ; Ναι.
Το συνσκηνοθέτησα; Ναι.
Ξέρω τα λόγια του ρόλου μου; Ναι.
Έχουμε κάνει ενάμιση χρόνο σχεδόν πρόβες; Ναι.
Ακόμη, λοιπόν, κι αν το ξέρω απ’ έξω και ανακατωτά, το κείμενο του «Ονόριο» δε λείπει όσο παίζεται η παράσταση! Εκεί είναι όλα σημειωμένα: παρατηρήσεις, τονισμοί, κινήσεις, φώτα, μουσικές, σκέψεις…
Εννοείται κασετίνα!
Όλο και κάτι θα χρειαστεί να σημειώσω ή να καταγράψω αν μου έρθει κάποια σκέψη. Σίγουρα, πιο εύκολα πια κρατάω σημειώσεις στο κινητό μου. Αλλά, θες από ψυχαναγκασμό, θες από συνήθεια, έχω πάντα στην τσάντα μου την κασετίνα μου πλήρως εφοδιασμένη: μολύβια (τα περισσότερα από μουσεία), στιλό, μπλάνκο, γόμα, ξύστρα (σε πουγκάκι για να μη μαυρίζουν από τα τρίμματα του μολυβιού τα υπόλοιπα πράγματα) κλπ.
Έτοιμος να φύγω. Αλλά πρώτα… μια μάτια στη θέα από το μπαλκόνι μου. Μένω στον ένατο όροφο και η θεά είναι υπέροχη. Ωστόσο, μετά από ένα σημείο συνηθίζεις και θεωρείς δεδομένο πως μπορείς να βλέπεις κάθε μέρα τη θάλασσα. Λάθος! Πολλές φορές, λοιπόν, ρίχνω μια γρήγορη ματιά στη θέα, σκεπτόμενος πως τίποτα δεν είναι δεδομένο.
