Σίγουρα δεν είναι μόνο τα ψυγεία με τις πολύχρωμες γεύσεις παγωτού για την απογευματινή λιγούρα, ούτε τα ηλιοβασιλέματα που σε βρίσκουν ακόμα με το μαγιό, που σε κάνουν να περιμένεις πώς και πώς.
Μάλλον ούτε και τα αμέτρητα φεγγάρια, μισά και ολόκληρα, που θα δεις να καθρεφτίζονται πάνω στο κύμα, ούτε τα “σε θέλω” που θα ακούσεις να σου ψιθυρίζουν στο αυτί, που σε κάνουν να μετράς μέρες. Υπομονή, άλλωστε λίγες έμειναν…
Λογικά δεν είναι τα τζιτζίκια και τα βραδινά τριζόνια αυτό που περιμένεις, αλλά ούτε και η άδεια από τη δουλειά για να ξεκουράσεις το μυαλό και να κουράσεις το σώμα σου.

Ίσως δεν είναι το ψητό καλαμπόκι, οι γρανίτες λεμόνι, το τσάι ροδάκινο, το υποβρύχιο στο κουτάλι αυτό που σου έλειψε, ούτε η πρωινή δροσούλα το ξημέρωμα-αυτή, που σε κάνει να τραβήξεις λίγο το σεντόνι πάνω σου.
Είναι η σκέψη που κάνεις όταν ξαπλώνεις για πρώτη φορά – για φέτος- στην άμμο και κοιτάζεις ψηλά τον ουρανό, πως άντεξες ακόμα ένα χειμώνα. Κι ας ήταν δύσκολος. Και η ελπίδα πως, όσοι δύσκολοι χειμώνες κι αν έρθουν μέσα στις εποχές, εσύ θα αντέχεις ξανά και ξανά.