Μένω στην Κυψέλη, στην πλατεία Αγίου Γεωργίου τα τελευταία 2 χρόνια. Εδώ με βρήκε όλη αυτή η άβολη πραγματικότητα που ζούμε. Θα μου πεις: «Και η προηγούμενη άβολη δεν ήταν;». Η  απάντηση είναι ναι, ήταν. Κάθισα λοιπόν μετά από 4 χρόνια ασταμάτητης θεατρικής εργασίας στο σπίτι μου. Και έπρεπε να κάτσω σπίτι μου, μόνος, αρκετές ώρες για να καταλάβω ότι και πριν από αυτό η πραγματικότητα ήταν άβολη. Γιατί πραγματικότητα δε σημαίνει η δική μου πραγματικότητα. Σημαίνει η πραγματικότητα του πλανήτη, της χώρας, των ανθρώπων της, της πόλης και τελευταία η δική μου. Αναρωτήθηκα λοιπόν και έβαλα στον εαυτό μου ερωτήσεις που πριν δεν μου περνούσαν καν από το μυαλό. Που είμαι; Ποιος είμαι; Τι κάνω; Γιατί το κάνω; Όλες δηλαδή οι προτεινόμενες συνθήκες που αποτελούν προϋπόθεση για την ουσιαστική ύπαρξη ανθρώπου.  Αν με ρωτάς θα σου απαντήσω με απόλυτη βεβαιότητα ότι άκρη δεν έβγαλα. Τίγκα στα ψυχοσωματικά! Γι’ αυτό κατέφυγα σε άλλους δρόμους για να βρω απάντηση. Ποίηση, μαγειρική, γυμναστική, φασίνα στο σπίτι, γενικώς περιποιήθηκα εμένα. Ακούγεται εγωκεντρικό αυτό που λέω αλλά μετά από 4 χρόνια ένιωσα ψύχραιμος και ήρεμος να δω την κατάσταση από έξω και να μπορέσω με 3 πράγματα που σκέφτηκα ήρεμος, να τα προσφέρω σε συνανθρώπους μου που είναι σε δύσκολη κατάσταση .

Έγινα για πρώτη φορά στην ζωή μου αιμοδότης. Επίσημος αιμοδότης. Στο Εθνικό Θέατρο, στο ισόγειο του REX για το Νοσοκομείο Παίδων. Και ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα τόσο έντονα υπερήφανος για τους ανθρώπους που έχω γύρω μου. Συγκίνηση βαθειά με τεράστιο νόημα.

Το δεύτερο πράγμα που έκανα ήταν να προωθήσω μέσω προσωπικών μηνυμάτων, mail και δημοσιεύσεις στο Facebook και το Instagram την κοινωνική κουζίνα με το όνομα «ο Άλλος Άνθρωπος». Ο Άλλος Άνθρωπος μαγειρεύει καθημερινά στη Μ. Αλεξάνδρου 122 ζεστό φαγητό και έρχονται άνθρωποι και το παίρνουν χωρίς να υπάρχει καμία επαφή και πληρούν όλους τους κανόνες υγιεινής.

Για πληροφορίες : //oallosanthropos.blogspot.com/

Και το τελευταίο, που για κάποιους μπορεί να μην έχει ουσιαστική ισχύ, αλλά για μένα μετράει και το γράφω και εδώ, είναι πραγματικά να μοιραστώ το καθημερινό μου φαγητό με όποιον «φίλο» ή «φίλη», διαδικτυακή ή μη.

Όλα τα παραπάνω τα αναφέρω γιατί αποτελούν νίκες του ανθρώπου. Όχι για να πουν οι φίλοι και οι γνωστοί: «τι καλό παιδί αυτό». Για τον απλούστατο λόγο ότι η ίδια η ύπαρξη αποτελεί νίκη και σιγά-σιγά δυστυχώς γίνεται προστατευόμενο είδος.

Μέσα από όλο αυτό λοιπόν, εμένα μου έρχονται κάποιοι στίχοι του Γιάννη Αγγελάκα για να περιγράψω ακριβώς όλα αυτά που σκέφτηκα και έγραψα εδώ εν μέσω καραντίνας:

«Ανάβαμε και σβήναμε και πάλι ξαναρχίζαμε

και γίναν’ μια των δυο μας οι καρδιές,

και το πρωί ξυπνήσαμε απ’ όνειρο που ζήσαμε

έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές»

* Ο Αλκιβιάδης Μαγγόνας το καλοκαίρι, αν όλα πρωτίστως πάνε καλά, θα είναι στο  Εθνικό θέατρο συμμετέχοντας στους “Πέρσες” και τον Γενάρη θα λαμβάνει μέρος στη θεατρική παράσταση “Ο Κοτσαμπάσης του Καστρόπυργου” του Μ.Καραγάτση σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, και πάλι στο Εθνικό Θέατρο, στο Ρεξ .