O Λίνος αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο για το θέατρο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή τη νέα χρονιά. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Συνήθως δεν κουβαλάω κάτι, αν πηγαίνω προς το θέατρο. Έχω ν’ αλλάξω δυο-τρεις συγκοινωνίες, θα πρέπει να ’μαι σβέλτος και ετοιμοπόλεμος, άρα first ‘n’ foremost, χα-λα-ρος. Το θέατρο είναι κι αυτό δουλειά και δημιουργική δουλειά, πρέπει να πηγαίνει κανείς με όρεξη κι ενέργεια, και προπαντός χωρίς… πληγές, όποιου είδους. Όχι γιατί δεν θα παίξει καλά, αλλά κυρίως γιατί δεν θα είναι καλά – κι όποιος δεν είναι καλά, έχει χάσει τη μπάλα, πριν αρχίσει το ματς.

Οπότε, φθάνω στο αγαπημένο μου τραγούδι, δικής μου έμπνευσης “Δεν κάνουμε αυτή τη δουλειά για να υποφέρουμε! Δεν  κάνουμε αυτή τη δουλειά για να υποφέρουμε! Δεν κάνουμε αυτή τη δουλειά για να υποφέρουμε.”

Με συγχωρείτε για την ξαφνική και αναιτιολόγητη, ως φαίνεται έξαρση, αλλά είναι προϊόν διαφόρων παραγόντων.

Επανέρχομαι, ωστόσο, στο αρχικό μας θέμα. Κάποιες μέρες, θα “κουβαλήσω” μια εφημερίδα για συντροφιά, για να διαβάσω τα νέα, την άποψη ενός αξιόλογου δημοσιογράφου, ή συχνά κάτι που έχω ξεκινήσει και δεν θέλω να με σταματήσουν.

Άλλες φορές, τα ακουστικά, για να ακούσω μουσική ή ραδιόφωνο ειδήσεων.

Επίσης, μάσκα, για χίλιους δυο λόγους.

Κατά βάση, το μόνο μου μέλημα είναι να φτάσω απλώς αλώβητος από τον κόσμο, τις συνθήκες της μεταφοράς, τις αναποδιές και την κακή ψυχολογία. Αν τα καταφέρω όλα αυτά, όλα θα πάνε καλά.

Ίσως, λέω ίσως, όλη αυτή η περιγραφή να αιτιολογεί και τον υπότιτλο της μουσικοθεατρικής μου παράστασης “Ένας Ντελούλου στην Αθήνα”, σε μια πόλη δηλαδή, που προτιμώ να μην μιλώ για αυτήν στους άλλους -γιατί την ζουν, κι ας μην έχουν τις ίδιες εντυπώσεις με εμένα, τι σημασία έχει η ανάλυσή της, αν δεν κάνουμε πολιτική;- προτιμώ να σας μιλώ για τέχνη, για την τεχνησιουργία νέων κόσμων, νέων πραγματικοτήτων και ενοτήτων, που φέρουμε μαζί μας, όπου ζούμε και βαδίζουμε, σαν καραβάνια στην έρημο. Ναι, κάπως έτσι: προτιμώ να φαντάζομαι την καμήλα μου, να με πηγαίνει βόλτα σε αχανείς εκτάσεις αμμόλοφων και ανέμων. Οάσεις φτιάχνω, με ή χωρίς υλικές βοήθειες.

Όσο για τραγούδια, ας πούμε ότι μένω σε μια δασώδη, και όχι δυσώδη, γειτονιά της Αθήνας, πράγμα που με προμηθεύει με το απαραίτητο οξυγόνο για να εφορμήσω στο κέντρο. Έτσι, μπορεί να μην έχω αποθηκευμένα τραγούδια στη συσκευή ή αγορασμένες πλατφόρμες που εκπέμπουν ήχους, νότες στα πιο δύσβατα υπόγεια του ιστού, και κατ’ επέκταση καλλιτέχνες να παίζουν κατ’ απόλυτην επιταγήν μου, αλλά έχω τους ήχους του δάσους να με συντροφεύουν και τις σκέψεις να με παιδεύουν. Προτιμώ να κοιτώ τους ανθρώπους που συναντώ, αυτοί βέβαια δεν με κοιτούν. Κάποτε, ίσως γράψουμε ένα έργο για αυτό. Ελπίζω χωρίς ρομπότ.

Τη νέα χρόνια, να μια ενδιαφέρουσα ερώτηση: έχω αποφασίσει να φέρω εις πέρας αυτή την “ντελούλου” παράσταση, με σκοπό να συναντήσω ανθρώπους που θέλουν να

ακούσουν περίεργες και αλλόκοτες φωνές από παρελθούσες εποχές, σχόλια αιώνιου ορκισμένου κι αμετανόητου μίσους για την αισχρή κι ανελέητη ανθρωπότητα, κόντρα στο πένθος και την παρακμή των αιώνων που πέρασαν, φωτίζοντας με καμπαρέ και τσίρκου φώτα, τα βήματα απόκληρων και ευτυχισμένων, μέσα στην εξορία τους, παιδιών του κάθε κόσμου.

Άλλο σχέδιο πέραν τούτου, δεν έχω. Σε δεύτερη ανάλυση, θέλω τους ανθρώπους να διασκεδάσω και να κλείσω το μάτι σ’ όποιον έρθει στην παράσταση. Να παίξουμε σαν παιδιά στον ζωολογικό κήπο, να αναρωτηθούμε για την αλήθεια και το ψέμα, το καλό και το κακό, τη ζωή και τον θάνατο, την αγάπη και το μίσος.  Να τολμήσουμε να αγγιχτούμε με τα μάτια και το νου, να ταξιδέψουμε μεσ’από δρόμους άλλων, προβαδίσαντων, όχι άλλο σε πολυσύχναστες λεωφόρους, όχι σε οθόνες και φώτα, που αλλοιώνουν το δέρμα και την επιφάνεια της ανθρώπινης υπόστασης, μακρυά από θορύβους και λέιζερ – στην απλή σκοτεινότητα ενός μαύρου θεάτρου, ετοίμου να δεχτεί συναισθήματα και πρόσωπα ανθρώπων μικρών, μα φωτεινών, αθώων κι ένθεων.

Και σε τρίτο επίπεδο θέλω, να πω τα τραγούδια μου, να πω για το χάος και τον όλεθρο της δεύτερης ενηλικίωσης, για το πώς επιβιώνει κανείς όταν χάνει πια, την πρώτη του νεότητα και να φτιάξω εικόνες μαγείας όπου θα ξαναβαφτίζω τους φίλους μου σ’αυτές, να τους ρουφήξω πίσω στο αρχικό όνειρο της Δημιουργίας και να κάνω ξόρκια για να τους κρατήσω εκεί, μαζί με εμένα.

* Ο Λίνος Μάνεσης παρουσιάζει την παράσταση «Κνέτλο Ζέλο: Ένας Ντελούλου στην Αθήνα», ένα μουσικοθεατρικό βαριετέ του Λίνου Μάνεση, που ανεβαίνει στο Θέατρο ΙΣΟΝ, στην Αθήνα,  από τη Δευτέρα 10 Μαρτίου, κάθε Δευτερότριτο, και για 6 παραστάσεις. 

Ένα μουσικοθεατρικό βαριετέ του Κνέτλο Ζέλο* με φόντο τις διάφορες εκδοχές του σκοταδιού στην Αθήνα (και σε κάθε σημείο αυτού του “πολιτισμένου” κόσμου). Παρελαύνουν ήρωες των Λωτρεαμόν, Ρουσσώ, Λόρκα και άλλων περασμένων οραματιστών. Μιλούν για το σκότος στις ψυχές μας και την ανάγκη απόδρασης προς κάτι πιο αιώνιο, πηγαίο και απελευθερωτικό, κάτι που μπορεί να βρεθεί όπου υπάρχουν άνθρωποι – ακόμη και εντός μίας μόνο ψυχής. Μαζί με τραγούδια για το χάος και τον ελεύθερο άνθρωπο, που αναζητά την αλήθεια και την έκσταση πέραν του καλού και του κακού.

*(a.k.a. Λίνου Μάνεση)

Υ.Γ: Στην αναζήτηση πέραν του καλού και του κακού, ο Κνέτλο Ζέλο σας καλεί – όσο καθείς επιθυμεί – να γίνετε συμμέτοχοι, είτε από τις θέσεις σας ή και στη σκηνή. Και ποιός ξέρει; ίσως βρεθείτε κι εσείς στην ενδιάμεση ζώνη, πέραν του καλού και του κακού…

Σημείωση: κνέτλο ζέλο είναι ένα διάσημο και λαχταριστό έδεσμα που σερβίρεται κατ’ εξακολούθηση σε τσέχικες μπυραρίες.

Από Δευτέρα 10 Μαρτίου και για 6 παραστάσεις

Θέατρο ΙΣΟΝ
 Μελενίκου 33, Βοτανικός
(Μετρό Κεραμεικός)

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Παίζει, σκηνοθετεί: Κνέτλο Ζέλο
Μουσική, στίχοι: Λίνος Μάνεσης
Κοστούμια: Μάγδα Καλορίτη
Φωτογραφίες: Άντα Κάζαγλη
Βίντεο: eyeofdio
Φωτισμοί: Ιωάννα Ζέρβα
Social media: Στρατής Νταλαγιώργος
Επικοινωνία: Μαριάννα Ράντου
Παραγωγή: ΘΕΑΜΑ

Η παράσταση βασίζεται σε κείμενα των Λωτρεαμόν, Λόρκα, Ρουσσώ και ποιήματα των Τζ. Κητς, Δρ Ε. Χόφμαν, Ε. Έσσε και Κν. Ζέλο.