“Μπαίνουμε και κόβουμε εισιτήριο. Η παράσταση ξεκινά. Τρέχουμε να μπούμε. 12, βαριά-βαριά 13 άνθρωποι είμαστε όλοι πεταμένοι στην πλατεία του θεάτρου. 15 Αυγούστου, ημέρα Πέμπτη, γαρ. Τι να περιμένεις;
Σαλόνι κλασάτο από το Μιχάλη Σδούγκο το σκηνικό, στο Λονδίνο του 1895 στο σπίτι του Άλτζερτον Μονκρήφ. Αλλαγή ονομάτων, κι ο κύριος Ερνέστος, έγινε Τζακ Ουώρδινγκ. Όλα για να πει το ναι σε γάμο η Γκουέντολιν, που ερμηνεύει η -πιο κούκλα από ποτέ- Έλενα Ακρίτα. Όσο τη χαζεύω, το κορίτσι δίπλα, μου τσιμπάει το χέρι, εν ώρα παράστασης, σαν να μου λέει “σε βλέπω που σου αρέσει αυτή”.
Ο Πάνος Μιχαλόπουλος στα φόρτε του, κι ο Γιώργος Κυρίτσης ως Τζακ, πως να πείσει την “χαζούλα” Γκουέντολιν για τον ειλικρινή έρωτά του;
“Άκουσες που έπαιζα πιάνο; Μπορεί να μην παίζω καλά πιάνο, αλλά με το αίσθημα παίζεις μουσική. Για τη ζωή κρατάω την επιστήμη”, έλεγε ο Πάνος Μιχαλόπουλος. Είναι ο γάμος μια ευχάριστη κατάσταση;
“Οι γυναίκες μοιράζονται τις χαρές μας, διπλασιάζουν τις στεναχώριες μας και τριπλασιάζουν τα έξοδα μας!”

Σκηνοθετεί ο Κώστας Αρζόγλου, υπέροχα γυναικεία κοστούμια από τη Μάγδα Κασάπογλου-σα τώρα τα θυμάμαι.
Η Μάρω Κοντού το καλοκαίρι έχει πλέον αντικατασταθεί από τη Μπέτυ Βαλάση.
Ένα μπουλβάρ που υποδηλώνει την αθωότητα της πολυπλοκότητας. Η πιο δύσκολη δουλειά είναι να μην κάνεις τίποτα.
“Όλες οι γυναίκες τελικά μοιάζουν στη μητέρα τους. Αυτή είναι η τραγωδία τους. Κανένας άντρας δεν μοιάζει στη μητέρα του. Αυτή είναι η δική μας τραγωδία”.
Στο δεύτερο μέρος, το σκηνικό γίνεται εξοχή. Εκεί η Ζωζώ Ζάρπα, μα και η Μαρί Κωνσταντάτου-ω, ναι, συμμετέχουν στο πάρτι της κοροϊδίας και του αισθήματος!
Από το τίποτα ένα καλογραμμένο έργο του Όσκαρ Ουάιλντ. Να το ξες…Μόνο οι σοβαροί άνθρωποι έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα στην επιπολαιότητα. Ολκής μάλιστα!
Ο Χρήστος Σιμαρδάνης εμπλέκεται στο γαϊτανάκι του έρωτα, μοιράζοντας τσάι. Μην ξεχάσω- ο συγγραφέας αφού ανέβηκε η παράσταση- φυλακίστηκε. Βλέπεις, ο Όσκαρ Ουάιλντ, και παντρεύτηκε, και έκανε δυο γιους, και ερωτεύθηκε άντρες και ζούσε μια διπλή ζωή. Με τα πάντα. Εφήμερα, κρυφά δωμάτια, πληρωμένους έρωτες, ανείπωτα υγρά να απορρέουν από βογγητά.

“Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός”, κάθε φορά που ανέβαινε είχε επιτυχία και το όνομα του-φυλακισμένου-Ουάιλντ, σβήνονταν από την μαρκίζα. Ποιος να πάει τσιγάρα στον “καταραμένο” συγγραφέα, στη στενή;

Άπνοια στην πλατεία της ταράτσας του ΛΑΜΠΕΤΗ, αμηχανία για την prive παράσταση, που ήταν σαν πρόβα ερήμην θεατών. Κι όμως, κάτι ωραίο είχε αυτή η σαμπανιζέ βραδιά.
Λίγο πριν το φινάλε, βάζω το χέρι μου ύπουλα στο φουστάνι του κοριτσιού μου. Από δίπλα κανείς-πέρα μακριά, κάτι βρέχει- και πάνω στο σανίδι, ο θίασος στη δίνη της παράστασης. Λίγο πριν το φινάλε, και ενώ πέφτουν χειροκροτήματα, μου σκάει σβουρηχτό φιλί στο μάγουλο. Σαν ευχαριστώ. Σαν σε θέλω. Σαν, “μετά από ΄δω, θα σου δείξω εγώ”.
Αχ, καθένας βρίσκει στην εξοχή, αυτό που του ταιριάζει…άλλος πλήξη κι άλλος λουλούδια. Μετά, αυτόγραφο από την Έλενα Ακρίτα. Μάλλον, ερωτεύομαι διπλά εκείνο το βράδυ. Κι αφού εγώ και το κορίτσι μου, πήραμε την αφιέρωση με τη φωτογραφία, στα σκαλοπάτια του ΛΑΜΠΕΤΗ φεύγοντας, τρώω μια ξανάστροφη σφαλιάρα, για το πώς κοιτούσα την Ακρίτα.

Γυναίκες…Πφφφφ….δεν τις πιάνεις από πουθενά. Την πήγα σπίτι της, στην Κυψέλη. Τη φίλησα στην είσοδο της πολυκατοικίας στο στόμα. Δεν μου επέτρεψε να ανέβω. Ηττημένος, βγήκα να περπατήσω στην Αλεξάνδρας. Στα κρύα του λουτρού με άφησε πάλι, με ένα γλωσσόφιλο στο στόμα. Είχα κάψει τον εγκέφαλο από πίκρα του ανικανοποίητου. Πάλι στο ίδιο πάρκο, στην Αλεξάνδρας. Ο Σιμαρδάνης έβγαινε με ένα φιλαράκι του, από διπλανό μπαρ που είχε πάει μετά την παράσταση. Τι είχαμε δει σε αυτό το έργο; Τη δειλία των ανθρώπινων σχέσεων. Είναι αδιανόητο για έναν άντρα να λέει, εν αγνοία του, μια ζωή την αλήθεια. Εκείνη την ώρα, ένας περίεργος τύπος μαζί με έναν δεκαεξάρη, βγήκαν πίσω από ένα θάμνο στο παρκάκι της Αλεξάνδρας, κατευθείαν από τον “περίγυρο” του Όσκαρ, λες και ήταν του 1800 τρέχα γύρευε. Σκιάχτηκα. Έκανα να φύγω και όσο απομακρυνόμουν, θυμήθηκα την ατάκα του Όσκαρ Ουάιλντ….Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείς από τον πειρασμό, είναι να υποκύψεις. Θέσφατο.