Υπάρχει κάτι το μαγνητικό στον σκοτεινό κόσμο του Πόε. Έναν κόσμο γεμάτο σκιές, ανείπωτες επιθυμίες και εσωτερικούς καθρέφτες που μας δείχνουν όχι όσα είμαστε, αλλά όσα φοβόμαστε πως είμαστε.

Η παράσταση «Η Αγαπημένη Κατάρα του Πόε», σε κείμενο της Δέσποινας Βασιλείου και σκηνοθεσία της Μαρίνας Ρεμπέκα, προσπαθεί να μας βυθίσει σ’ αυτό το ιδιαίτερο παραμύθι, με μια ατμόσφαιρα που ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και στον εφιάλτη.

Βασικό στοιχείο της σκηνοθεσίας ήταν η προσέγγισης της ιστορίας προς το κινησιολογικό θέατρο και τις έντονες περιγραφές. Ένα τρίπτυχο σκηνικό με έναν θάλαμο-πόρτα στο κέντρο λειτουργούσε σαν δίοδος από τον κόσμο του ρεαλιστικού στο φανταστικό – από ’κει ξεπρόβαλλαν οι ηθοποιοί, σαν σκιές ενός άλλου κόσμου. Το σκηνικό ήταν λιτό αλλά αρκετό και σε συνδυασμό με τον φωτισμό δημιουργούσε μια δεύτερη, σχεδόν φανταστική σκηνή μέσα στη σκηνή, κυρίως χάρη στις σκιές που προβάλλονταν στον χώρο πίσω από τον θάλαμο. Αυτές οι σκιές λειτουργούσαν σαν επιπλέον πρόσωπα – σιωπηλές, δραματικές, με έναν δικό τους λόγο. Η κίνηση των σωμάτων ήταν βασικό εργαλείο έκφρασης, με έντονη κινησιολογία και χορογραφημένες ροές που στόχευαν να δημιουργούσαν έντονη ατμόσφαιρα.

Και πάνω απ’ όλα, η μουσική. Η ζωντανή εκτέλεση των συνθέσεων του Γιώργου Σουμελίδη ήταν το highlight της παράστασης. Οι μουσικοί επί σκηνής δεν συνόδευαν απλώς τη δράση – την οδηγούσαν. Μελωδίες που άλλοτε χάιδευαν την ψυχή κι άλλοτε την τάραζαν, γέμιζαν τον χώρο με ένταση, συναίσθημα και μια αίσθηση αναμονής. Η μουσική δημιουργούσε έναν συναισθηματικό μονοπάτι, βοηθώντας το κοινό να κατανοήσει τα δρώμενα και στη μυστηριακή ατμόσφαιρα της παράστασης.

Η «Αγαπημένη Κατάρα του Πόε» επενδύει στη δύναμη της εικόνας και της μουσικής. Δε στοχεύει να εξηγήσει ή να λύσει τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει, αλλά να τα φωτίσει με έναν ποιητικό, αδιόρατο τρόπο. Κι αν το σκοτάδι είναι το φυσικό της περιβάλλον, είναι η μουσική της που τελικά μας οδηγεί μέχρι το τέλος.