at a glance
Top

Οι σημειώσεις της Ζενεβιέβ Αθανασοπούλου

κείμενο | ζενεβιέβ αθανασοπούλου */* φωτογραφίες | γεωργία αθανασοπούλου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

οι μνήμες είναι ένα "βουβό" σκηνικό

Οι σημειώσεις μου. Η αλήθεια είναι πως δεν τις τακτοποιώ ιδιαίτερα, συνήθως είναι σκόρπιες λέξεις και φράσεις για να μου θυμίσουν μια εικόνα. Με τις εικόνες τα πάω πολύ καλύτερα.
Τώρα που το σκέφτομαι, πάντως, πιστεύω πως οι μνήμες μου είναι βουβές, χωρίς λέξεις και διαλόγους.

Με το Football ξεκινήσαμε πέρσι, περίπου τέτοια εποχή και έχουμε ταξιδέψει ήδη σε πέντε εντελώς διαφορετικές σκηνές-χώρους. Μου φαίνεται απίστευτο, που κάθε φόρα, καταφέρνουμε και το διαμορφώνουμε. Είναι λες και μπαίνεις φιλοξενούμενη με τα πράγματά σου σε ένα ξένο σπίτι και σιγά σιγά ανακαλύπτεις τον χώρο, βάζεις την μια τσάντα εκεί, μια σακουλίτσα πιο δίπλα, απλώνεσαι ευγενικά. Νομίζω πως, η προσαρμοστικότητά μας έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Πάντως, αυτό που σίγουρα κρατάω και θα θυμάμαι για πάντα είναι αυτό το δίωρο που φτάνω νωρίτερα για τα στήσω και να τακτοποιήσω ό,τι είναι για το «σκηνικό». Την ησυχία της αίθουσας, τα άδεια καθίσματα, τα καμαρίνια με τα πράγματα άλλων παραστάσεων στοιβαγμένα.

Η Μήδεια
(Θυμάμαι πως αυτό το έργο ήταν η πρώτη αρχαία τραγωδία που είχα δει στη ζωή μου. Στο Θέατρο Βράχων γύρω στα εννιά-δέκα).
Δεν θυμάμαι πολλά.
Μετά,
ο Σταύρος
πρώτα μέσα στη σχολή
ύστερα,
σε έναν μικρό κλειστό χώρο στη Θεσσαλονίκη
στο Θέατρο Τ
και όλα αυτά υπό το πρίσμα ενός τεχνικού του θεάτρου, κάποιου φροντιστή,  που μπαίνει για να συμμαζέψει αλλά μας συναντά.
Έχω την εντύπωση πως οι τεχνικοί έχουν σίγουρα πολλά να πουν και τα λένε πάντα με τόσο πάθος.
Προσπαθώ να συγκρατώ πολλές από τις ιστορίες τους αυτή την περίοδο που κάνω την πρακτική μου στο Εθνικό Θέατρο. Έχει πολύ ενδιαφέρον να τους βλέπεις να μιλάνε πάνω σε μια σκηνή, μέσα σε ένα σκηνικό που στήνεται, δέκα το πρωί.

Θα έπρεπε πάντως να έχει τη δυνατότητα να το κάνει περισσότερος κόσμος αυτό.
Να τρέχεις πάνω στην Πανεπιστημίου, για να πας στη δουλειά σου το πρωί, αλλά να ξέρεις πως εκεί κοντά στην Ομόνοια ή οπουδήποτε αλλού, τελοσπάντων, υπάρχει μια πόρτα που μπορείς να ανοίξεις και να παρακολουθήσεις, έστω για λίγο, κάτι να συμβαίνει, κάτι εντελώς εκτός από την κίνηση της πόλης.
Δεν ξέρω πώς βέβαια…αλλά…
Το βρίσκω πολύ αναζωογονητικό και νιώθω πολύ τυχερή!
Ειδικά τώρα που δεν μπορώ να βρω και εύκολα τη θάλασσα.

Υ.Γ. Θα ήθελα, εδώ, το δικό μου κομμάτι από την παράσταση του Football να το αφιερώσω στον θείο μου, Θοδωρή, που όποτε βλέπω το αμάνικο κίτρινο μπλουζάκι της Αλεξάνδρας τον σκέφτομαι.

 Η Ζενεβιέβ Αθανασοπούλου υπογράφει τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία -μαζί με τη Θεοδώρα Σαρρή-στη θεατρική παράσταση “Θα γίνω η Μήδεια-κανείς δεν μαρτυρεί για τον μάρτυρα”, στο θέατρο Τ, της Θεσσαλονίκης. με το Σταύρο Μόσχη. Τελευταίες δύο παραστάσεις Δευτέρα και Τρίτη στις 21.30, 28 και 29 Μαρτίου. Από την Exitus Ομάδα Θεάτρου. Το ίδιο έκανε και στο «Football / I consider it a challenge before the whole human race» βασισμένο στο κείμενο του Θανάση Τριαρίδη, σε σκηνοθεσία Όλιας Πανίδου, με την Αλεξάνδρα Σταμούλη, με μουσική live από τo Νείλο Καραγιάννη.