
κείμενο | γρηγόρης λιακόπουλος */* φωτογραφίες | martin mutschler, daniel schlegel*/* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
Χορεύοντας στον τάφο του Βέντεκιντ
Εννιά χρόνια μετά, βρίσκομαι και πάλι στο Ωδείο Αθηνών. Στους ίδιους χώρους, όπου στεγάζονται και τώρα οι ίδιες ελπίδες, τα ίδια όνειρα, τα ίδια προβλήματα όπως και τότε. Έχω γύρω μου νέους ηθοποιούς που δεν δέχονται τίποτα που τους προσβάλει, δεν δέχονται την αυθεντία κανενός ως δεδομένη, δεν αφήνουν τίποτα ασχολίαστο.
Διαβάζουμε το “Ξύπνημα της Άνοιξης” του Φρανκ Βέντεκιντ. Μια “παιδική τραγωδία” μας ενημερώνει ο υπότιτλος. Ένα έργο που κάποτε ήταν απαγορευμένο ως πορνογραφικό. Τώρα θεωρείται κλασικό.
Related posts:
Οι σημειώσεις του Δημήτρη Γαλανάκη
κραδασμός καλοκαιριού
κραδασμός καλοκαιριού
Οι σημειώσεις του Κωνσταντίνου Χατζή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
H Δήμητρα Σταματίου αυτοσκανάρεται
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές
Οι σημειώσεις του Γιώργου Παπαγεωργίου
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Οι σημειώσεις του Γιάννη Παναγόπουλου
οι φούσκες κάνουν πάρτυ
οι φούσκες κάνουν πάρτυ
Η Νόνικα Μαλκουτζή αυτοσκανάρεται
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές