
κείμενο | γρηγόρης λιακόπουλος */* φωτογραφίες | martin mutschler, daniel schlegel*/* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
Χορεύοντας στον τάφο του Βέντεκιντ
Εννιά χρόνια μετά, βρίσκομαι και πάλι στο Ωδείο Αθηνών. Στους ίδιους χώρους, όπου στεγάζονται και τώρα οι ίδιες ελπίδες, τα ίδια όνειρα, τα ίδια προβλήματα όπως και τότε. Έχω γύρω μου νέους ηθοποιούς που δεν δέχονται τίποτα που τους προσβάλει, δεν δέχονται την αυθεντία κανενός ως δεδομένη, δεν αφήνουν τίποτα ασχολίαστο.
Διαβάζουμε το “Ξύπνημα της Άνοιξης” του Φρανκ Βέντεκιντ. Μια “παιδική τραγωδία” μας ενημερώνει ο υπότιτλος. Ένα έργο που κάποτε ήταν απαγορευμένο ως πορνογραφικό. Τώρα θεωρείται κλασικό.
Related posts:
Ο Στέφανος Παπατρέχας αυτοσκανάρεται
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές
Οι σημειώσεις του Χρήστου Αρμάντο Γκέζου
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Ο Δημήτρης Καπουράνης αυτοσκανάρεται
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές
Λόγοι Θεάτρου Φεβρουαρίου
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
Οι σημειώσεις του Δημήτρη Γκουτζαμάνη
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Τάκης Χρυσικάκος
εκείνος που δεν ονειρεύεται
εκείνος που δεν ονειρεύεται