“Εγώ σε γνώρισα προτού σε συναντήσω”…. αυτές ήταν οι πρώτες λέξεις που ερμήνευσε η Νατάσσα Μποφίλιου, πατώντας τη σκηνή του θεάτρου Γης στη Θεσσαλονίκη, στο “Κάτι Καίγεται 2”. Αυτός ο μεγάλος κύκλος, από αυτό το αερικό του αισθήματος που γνωρίζει πως “υπάρχουν κάποιοι που αγαπούν μέχρι θανάτου. Και στην επόμενη ζωή, απ’ την αρχή”….
Ο συνθέτης, μαέστρος και ενορχηστρωτής αυτής της μουσικής παράστασης που βάζει σπίθα στο αίσθημα και γίνεται πυρκαγιά μελωδίας, ο Θέμης Καραμουρατίδης, μαζί με τον εμπνευστή του προγράμματος, τον ποιητή της γενιάς μας, Γεράσιμο Ευαγγελάτο, παρουσίασαν το καλοκαίρι του 2025, όσα η καρδιά και ο νους όλων μας, θέλει να εκφράσει. Σε αυτή την κοινωνία του “να ‘στε καλά κι ευχαριστώ, μα δεν θα σκύψω εκατοστό”, εξαιρέσεις σε ένα κανόνα αδηφαγίας, σκανδάλων και “πεταμένων γκαζακιών” που μας πλήττουν, υπάρχει ένας μουσικός φάρος. Αυτός ο φάρος που “μεγάλωνε για σένα”. Η Νατάσα Μποφίλιου με μια συγκλονιστική μπάντα, καλοκουρδισμενη, έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας για δύο ώρες και κάτι ψηλά. Σήμα κατατεθέν, ο τελευταίος δίσκος της “αγίας Τριάδας του ελληνικού πενταγράμμου”, το “Κάτι Καίγεται”, με σπουδαία τραγούδια – παρακαταθήκη στην ιστορία του τραγουδιού.
Ανάμεσα τους, “ο αδελφός μου”, ένα τραγούδι που μιλά με το καλύτερο τρόπο για το κρυμμένο εαυτό μας και συνάμα για τον αυτισμό. Ναι, το “Μπάλωμα”, ναι και “ότι δεν λέγεται, πανηγυρίζει”, αυτά ζούμε κι αυτά εκπέμπει με τον ιδανικότερο τρόπο, αυτή. Αυτή που έχουμε βρει και δεν χάνουμε. Η Νατάσσα όλων μας. Που βάλαμε τέρμα τα τραγούδια της, κάτι νύχτες στα μπαλκόνια μας, για ατερμάτιστους έρωτες, ηττημένα αισθήματα, πουστοπεταμένες υποσχέσεις που δώσαμε καρδιά και πήραμε αρχίδια.
Ναι. Η Νατάσα έχει αυτό το μαγικό, να συνδέεται με ότι αισθανθήκαμε στα άπειρα ξενύχτια μας, τα γεμάτα τασάκια μας, τα κλάματα και τα χαρτομάντιλα μας. Και είναι τόσο άνευ ορίων, που κατεβαίνει από τη σκηνή, γίνεται ένα με το κόσμο, χορεύει και τραγουδά σαν τρελή φαν της ίδιας της δισκογραφίας της και ζει τη συναυλία της, καλύτερα κι από σένα, απλέ και τυχερέ θεατή. Ναι. Ήταν ένα βράδυ, που χωνοσουν μέσα στο κόσμο κι αισθανόσουν “είμαι 16αρης, σας γαμω τα Λύκεια”. Τόσο ξεκάθαρα. Βαθιά ξεχωριστή και τεράστια φωνή. “Το δίνει όλο” πάνω στο stage, και κάπου κάπου, είναι στιγμές που αισθάνεσαι πως αυτό δεν είναι συναυλία, αλλά…. ευλογία.
Αγαπημένη μου στιγμή, εκεί με το Θέμη Καραμουρατίδη, στο πιάνο, το “Έσπασε”. Αλλά κι εκείνο το “Πάντα εσύ”, που όλη η μπάντα δίνει τιτάνιο πόνο στην άριστη κι άρτια συμπόρευση. Άξαφνα βγήκαν οι βεντάλιες και έγινε το “Θες δεν θες”, το πιο iconic αλισβερίσι με το κοινό. “Το υπόστεγο” του φωτός, με μέρες και τραγούδια, είναι αυτοί οι ωραίοι τυπάδες. Καλό ελληνικό τραγούδι. Με αίσθημα κι αισθητική. Αυτό είναι κι ο Θέμης που τραγουδάει εξαίρετα και σαν λευκό αγγελάκι μας ξεναγεί στο κόσμο του. Αυτόν με τις επτά νότες, και τα ατελείωτα μετρήματα μελωδικών εναλλαγών. Υπήρξαν παρεμβάσεις γιατί εκτός από το να τραγουδάμε, έχει σημασία και το τι πρεσβεύουμε: Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Ενώ, μεταξύ άλλων, ακούστηκε για πρώτη φορά και το νέο ακυκλοφόρητο τραγούδι της Νατάσας με το Μανώλη Φάμελλο.
Σε αυτή τη βραδιά υποκλίνεσαι στο μεγαλείο του ταλέντου όλων των συντελεστών. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Είναι νομοτελειακό. Ένα παθιασμένο κοινό με ένα υψωμένο χέρι για παλμό του αισθήματος κι ένα τενεκέ μπύρας, στο άλλο χέρι, γίνεται το μεγαλείο του συνομωτικου ακροατηρίου, που δεν ξεχνα τον ανυπότακτο κρυμμένο εαυτό του.
Ναι, “ο μεγάλος κύκλος” άνοιξε και όλο το καλοκαίρι θα βάζει αεράκι στη “Φολέγανδρο” του δικού σου καλοκαιριού, σε όλη την Ελλάδα και θα σου υπενθυμίζει πως “η καρδιά….η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει”….Κι άσε τα χρόνια να περνάνε….
