Ο Βασίλης αποκαλύπτει τρία πράγματα που θα βάλει στο σάκο του για να φύγει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή τη χρονιά. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Είναι γεγονός ότι δεν είμαι του πρωινού ξυπνήματος. Ή τουλάχιστον δεν ήμουν. Ζορίζομαι αρκετά μέχρι να σηκωθώ απο το κρεβάτι. Παρόλα αυτά, όταν σηκωθώ, πραγματικά δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.

7.30 για να ‘μαι 8.30 στο θέατρο. Αφού κάνω μπάνιο, ετοιμαστώ, προσπαθήσω να πιω μια γουλιά καφέ -ούτε λόγος για φαΐ, δεν πάει τίποτα κάτω- φεύγω από το σπίτι. Βεβαιώνομαι, στο δρόμο, ότι έχω πάρει το τρίπτυχο κινητό-κλειδιά-λεφτά. Κουβαλάω πάντα ένα- τον ίδιο σάκο, που κανείς θα έλεγε γεμάτο με άχρηστα πράγματα – σε περίπτωση όμως που χρειαστούν;!

Κείμενα από διάφορες πρόβες και από άλλα στάδια επεξεργασίας του κειμένου της κάθε πρόβας, σενάρια της σειράς που συμμετέχω, κασετίνα, πετσέτα, 3 βιβλία που εννοείται δεν προλαβαίνω να διαβάσω (τον “Έρωτα στα χρόνια της χολέρας” και την “Ασκητική” του Καζατζάκη – ξέμειναν απ’το καλοκαίρι στην Κρήτη – συν “Το αγόρι στο θεωρείο” της Αγγελικής Δαρλάση που παίζουμε, που ναι μεν το έχω διαβάσει, αλλά είναι πάντα εκεί σε περίπτωση που χρειαστεί όπως είπαμε). Α και φορτιστή, γιατί για κάποιο λόγο έχω πάντα 1% μπαταρία τη στιγμή που χρειάζομαι πραγματικά το κινητό (π.χ. να βάλω gps για κάπου που πρέπει να βρίσκομαι για το γύρισμα). Και αποσμητικά πολλά. Και ένα νεσεσέρ με όλα τα απαραίτητα. Αυτά όμως είναι μόνιμα στην τσάντα, οπότε σκέφτομαι ότι δεν μετράνε. Κρατήστε το κινητό- κλειδιά- λεφτά.

1η φωτό: Η ελπίδα με ένα τρόπο. Προσοχή! Δεν είναι ζωγραφισμένο.

Στο κομμάτι μουσική τώρα, θα με έλεγε κανείς, φοβερά αψυχολόγητο. Πραγματικά ότι ακουμπάει την ψυχή μου, μου αρέσει. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει από τα must λόγω παιδικών χρόνων Θεοδωράκη- Χατζιδάκι, μέχρι Παύλο Παυλίδη ή Lady Gaga ή Ed Sheeran ή Florence ή κάποιο πολυφωνικό παραδοσιακό ξέρω ‘γω, που τραγουδάω τις φωνές -και καλά ότι συμμετέχω- ή ορχηστρικά τύπου soundtracks από αγαπημένες μου ταινίες ή παιδικά τραγούδια από τη χορωδία Τυπάλδου, που ήμουν μέλος μικρός, μπας και ξεχάσω οτι μεγαλώνω.

Ένα χάος εν πάση περιπτώσει, αν θα πρέπει όμως να διαλέξω τρία ας πούμε, -λόγω περιόδου ή φάσης ζωής (; ) δεν ξέρω-  θα πω τον “Κηπουρό” του Παυλίδη -για να νομίζω οτι παίζω σε κάποια ταινία που το πλάνο είναι οτι περπατάω στην πόλη και παίζει αυτό απο πίσω- το “Χιονίζει μέσα στη νύχτα” -και ας είναι μέρα- του Θεοδωράκη (απο ένα live της Μάρθας Φριντζήλα) και ενα ορχηστρικό που μου κόλλησε τώρα τελευταία -όχι απο ταινία- αλλά απο μία πολύ ωραία μπάντα που συμμετέχουν οι Jean- Guihen Queyras (ενας γάλλος τσελίστας), ο δικός μας Σωκράτης Σινόπουλος (επίκουρος καθηγητής στο Tμήμα Mουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας) και οι ιρανοί Bijan και Keyvan Chemirani. “I would I were a bird” λέγεται το κομμάτι. Παράδοση με την οικουμενική της έννοια. Έχω την τύχη να μένω πολύ κοντά στο Τσίλλερ, οπότε ακούω αυτά και τσούπ έφτασα. Άλλες φορές με τα πόδια, άλλες με το ποδήλατό μου, αν βρέχει με το αυτοκίνητο. Κάπως παράδοξα δεν καθυστερώ ποτέ. Πολύ το φοβάμαι αυτό όμως.

3η φωτό: Η αγαπημένη μου ώρα, που θα μπορούσε να ‘ναι πίνακας. Και αυτό απο Κρήτη. Δεν ξέρω γιατί οδηγούμαι στο καλοκαίρι…

 * Ο Βασίλης Μηλιώνης συμμετέχει στη θεατρική παράσταση “Το αγόρι στο θεωρείο” της Αγγελικής Δαρλάση, σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη, που παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο. Λαμβάνει μέρος στη τηλεοπτική σειρά “Σκοτεινή Θάλασσα”, ενώ τη καινούργια χρονιά θα παρουσιάσει μαζί με την ομάδα του Ευθύμη Χρήστου μια μουσικοθεατρική παράσταση, με θεματολογία το ξεριζωμό και την ξενιτιά. Στη “Σφίγγα”, στο κέντρο της Αθήνας.