at a glance
Top

Φοίβος Δεληβοριάς

Αυτός που περνάει...

συνέντευξη | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | λευτέρης τσινάρης */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης + τάσος θώμογλου

“Στο σχολείο, το όνομα “Φοίβος” οι συμμαθητές μου το πείραζαν και το έκαναν “φάβα” ή και “φίδι”. Ενώ το “Δεληβοριάς” που σημαίνει τρελός βοριάς, κι αυτό το κορόιδευαν. Τα παιδιά αυτό κάνουν ωραία…σε προσγειώνουν, παραμορφώνοντας το όνομα σου. Από την άλλη, δεν σε αφήνουν και να το χαρείς. Το “Φοίβος” που είναι όνομα με το οποίο άνετα θα μπορούσα να τη ψωνίσω, γιατί προέρχεται από αρχαίο θεό κιθαρίστα, δεν με άφηναν να το χαρώ. Ίσως να ήταν και καλύτερα έτσι. Είχε πλάκα που τα παιδιά με γείωναν και τους είμαι ευγνώμων γι αυτό. Το “τρελός βοριάς” μου άρεσε πολύ από τότε, όταν μου το έλεγαν, γιατί μου άρεσαν οι τίτλοι που είχαν μέσα τη λέξη τρελός. Μου άρεσαν όλες οι ταινίες του Βέγγου. “Τρελός, παλαβός και Βέγγος” το ΄χεις δει; Το “‘Ένας τρελός, τρελός Βέγγος”; Ακόμα και τα τραγούδια..”το περιβόλι του τρελού” ή το “άστο τρελό στη τρέλα του”. Το τρελός βοριάς μου άρεσε, γιατί από πολύ-πολύ μικρός εμπιστεύομαι τον αέρα, ότι κι αν φέρει αυτός…είναι το περίφημο πνεύμα που φυσάει όπου θέλει εκείνο”…Ο Φοίβος Δεληβοριάς στο rejected.gr

Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που αυτό που λέμε "άτομο" δεν το έχουν κερδίσει ακόμα

rejected: Ήθελες αυτά που βλέπεις, να τα παίρνεις, να τα κάνεις ιστορίες και να τους βάζεις μουσική…τελικά, είναι πιο δύσκολο αυτά που βλέπεις να τα κάνεις ιστορίες ή να τους βάζεις μουσική;

Φ.Β.: Ξεκινάω πάντα με τη μουσική. Παρότι θα με ΄λεγες στιχοκεντρικό τραγουδιστή. Παρόλα αυτά, με ένα “μοτίβο” που κολλήσω ένα ολόκληρο βράδυ παίζοντας κιθάρα ή πιάνο, μου φέρνει πιο εύκολα τα λόγια. Ίσως γιατί το “μοτίβο” είναι πιο αφηρημένο. Δεν εξηγείται εύκολα. Έχει ένα αφηρημένο στοιχείο που σε οδηγεί πιο εύκολα στα λόγια. Λες…θέλω να γράψω ένα κομμάτι για ένα σκύλο στο Κολωνάκι ή τη γυναίκα ενός φίλου μου, ακόμη και για το πατρικό μου στη Καλλιθέα… αυτό είναι εξηγήσιμο. Μια μελωδία που σου ΄ρχεται και σε εμπνέει για να φτιάξεις το συγκεκριμένο θέμα, έχει κάτι το ανεξήγητο. Προτιμώ, λοιπόν, να ξεκινώ από τη μουσική.

 

rejected: “Σε αυτή τη πόλη ζούμε μόνοι”, όπως αναφέρεται στο παιδικό παραμύθι με cd τραγούδια από θεατρικές παραστάσεις για μικρά και μεγάλα παιδιά που έγραψες; Και στις μέρες μας, “ένας ίσον κανένας”;

Φ.Β.: Ναι…γενικά, πιστεύω ότι η ατομικότητα που είναι σημαντική και πάλεψε πολύ ο άνθρωπος γι αυτή…να μπορεί να κάνει τα πράγματα που του αρέσουν, χωρίς η κοινωνία να του επιβάλλει περιορισμούς. Κι ακόμα παλεύει ο άνθρωπος γι αυτό. Πρόσφατα, διάβαζα πως στην Σαουδική Αραβία επετράπη ο κινηματογράφος. Φαντάσου λοιπόν…υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που αυτό που λέμε “άτομο” δεν το έχουν κερδίσει ακόμα. Από την άλλη, όσο και να κερδίζεις την ατομικότητα σου, αν δεν μπορείς να φτιάξεις κάτι μαζί με τους άλλους, αν δεν βρεις την κατάλληλη παρέα είσαι τίποτα. Οπότε “και ένας ίσον κανένας”, όπως λέει και αυτό το μικρό τραγούδι στο δίσκο μου.

"Όποιος δεν έχει γνώση, έχει γνώμη"

rejected: Όταν ήσουν μικρός με την αδελφή σου τη Μυρτώ, τί σου την “έσπαγε” στον χαρακτήρα της κι αργότερα-στο πέρασμα των χρόνων-το εκτίμησες;

Φ.Β.: Η Μυρτώ ήταν πιο γειωμένη από ότι εγώ. Έφτιαχνα ένα μικρό σενάριο στο μυαλό μου, όση ώρα ήμουν στο σχολείο και γύρναγα στο σπίτι και της έλεγα “έλα, Μυρτώ να το παίξουμε, να το κάνουμε παράσταση”. Η Μυρτώ βαριόταν….”άσε μας, ρε Φοίβο, πάλι φαντασίες”…προσπαθούσε να με καθοδηγήσει σε πιο “απτά” παιχνίδια, κρυφτό, monopoli…εγώ “χανόμουν στα σενάρια”. Στη πορεία, επηρεάσαμε πολύ ο ένας τον άλλον. Η Μυρτώ οδηγήθηκε σε μια καλλιτεχνική επιλογή, έγινε εικονογράφος. Άρχισε να φτιάχνει κι αυτή σενάρια, με κύριο υλικό τις εικόνες. Εγώ πάλι, έγινα πιο πραγματιστής στο υλικό των τραγουδιών. Τώρα πια μου αρέσει να εμπνέομαι από την πραγματικότητα. Όχι να φτιάχνω σενάρια, που σε κάνει να φεύγεις από αυτήν.

 

rejected: Στις μέρες μας, το μότο “μιλάς πολύ, άκου λίγο μια στιγμή”, είναι πιο δυνατό όσο ποτέ;

Φ.Β.: Υπάρχει ένα ωραίο λαϊκό ρητό που συνέχεια σκέφτομαι, όταν μπαίνω στο facebook ή διαβάζω κάτι στο twitter. “Όποιος δεν έχει γνώση, έχει γνώμη”. Βλέπω συνέχεια, μια υπερβολική “φλυαρία” στο να διατυπώνουμε τις γνώμες μας, το οποίο δεν σημαίνει ότι μαθαίνουμε και τίποτα. Ζούμε σχεδόν τον δέκατο χρόνο από την έναρξη της οικονομικής, παγκόσμιας κρίσης και παρόλα αυτά, μέχρι τώρα μόνο γνώμες ακούω να διατυπώνονται.

Ενώ είχε ένα ενδιαφέρον εδώ και τρία χρόνια ο κόσμος του facebook, τώρα πια τον βαριέμαι.

rejected: Με τι βαριέσαι;

Φ.Β.: Τελευταία, ενώ είχε ένα ενδιαφέρον εδώ και τρία χρόνια ο κόσμος του facebook, τώρα πια τον βαριέμαι. Πλέον, όλη αυτή η περιήγηση στις γνώμες των άλλων, τις ναρκισσιστικές φωτογραφίες μου είναι βαρετή. Νωρίτερα, είχε κάτι ενδιαφέρον να μπαίνω στα “δωμάτια” άγνωστων κοριτσιών ή φίλων που ακούνε μια μουσική- που θα ήθελα να κοινοποιήσω. Τώρα, μου φαίνεται λίγο βαρετό, σαν πως ήμουν μικρός και διάβαζα εφημερίδα. Μια “σύμβαση” έχουν γίνει τα social media…δεν έχουν φαντασία και εξάντλησαν τα όρια του.

Είναι εύκολος αποδιοπομπαίος τράγος ένας μετανάστης, για να του φορτώσουμε τα δικά μας προβλήματα.

rejected: Ποιον θεωρείς βλάκα, στις μέρες μας;

Φ.Β.:Στο τραγούδι που έγραψα στο παιδικό βιβλίο, μιλάω για τον περίφημο αποδιοπομπαίο τράγο. Αυτόν που κάθε κοινωνία, συγκεντρώνοντας την οργή και την ντροπή της, τον αποκαλούσε “ηλίθιο”, “τρελό” ή “βλάκα”. Και στα αρχαία χρόνια τον σκότωνε, προκειμένου να εξιλεωθεί η ίδια η κοινωνία. Και τώρα υπάρχει αγριότητα στη κοινωνία, αλλά πάντα υπάρχει ένας αθώος που “χάνεται”. Δεν είναι ένας και δυο…σε οποιαδήποτε σχολική τάξη ή αίθουσα πανεπιστημίου ή παραβάν εκλογικού κέντρου, υπάρχει ένας “βλάκας” που τον εκμεταλλεύονται όλοι και ξεσπάνε επάνω του. Πολύ εύκολα, η ελληνική κοινωνία πλέον ξεσπά στους μετανάστες. Είναι εύκολος αποδιοπομπαίος τράγος ένας μετανάστης, για να του φορτώσουμε τα δικά μας προβλήματα.

rejected: Αλήθεια, σου λείπει τόσο πολύ το σχολείο;

Φ.Β.: Κάποια στοιχεία του σχολείου μου λείπουν…αυτή η έγνοια του να ξυπνήσω και να πάω να βρω τους φίλους μου. Ή ορισμένοι καθηγητές. Αλλά, σίγουρα μου αρέσει τώρα που ξενυχτάω και είμαι εντελώς ελεύθερος να ξυπνήσω, την ώρα που θέλω. Επίσης, οι καλές συνθήκες του σχολείου είναι μέσα στη ζωή μου… φτιάχνω συγκροτήματα, φτιάχνω την “Ταράτσα”, φτιάχνω ομάδες με τις οποίες δουλεύω σαν να είμαστε μια ωραία σχολική τάξη. Δεν είναι εύκολο, θέλει δουλειά να φτιάχνεις μια ομάδα. Εμένα μου δίνει μεγάλη χαρά, όση δουλειά κι αν χρειαστεί η ομάδα. Κι η “Ταράτσα του Φοίβου” είναι παράδειγμα αυτού του πράγματος. Είναι κάτι, πάρα πολύ δύσκολο. Διότι μέσα σε τρεις καλοκαιρινούς μήνες, Ιούνιο-Ιούλιο και στην ουσία τον Σεπτέμβρη, φτιάχνω 12 διαφορετικές παραστάσεις. Με 12 διαφορετικές ομάδες, μια κεντρική και μία καλεσμένων. Δεν μπαίνεις σε αυτή την περιπέτεια, αν δεν το ευχαριστιέσαι.

 

rejected: Θα παρουσιάσεις μια μουσικοθεατρική παράσταση για παιδιά. Δεν το φοβάσαι;

Φ.Β.: Είναι δύσκολο κοινό τα παιδιά. Έχω μια έπαρση ότι μπορεί να επικοινωνήσω με τα παιδιά. Οι -μέχρι τώρα- εμπειρίες μου, όποτε με κάλεσαν ή έχω παίξει σε κάποια νηπιαγωγεία ή σχολεία, μου έδωσαν μια σχετική αυτοπεποίθηση ότι μπορώ να τα καταφέρω.

Όποιος με καταλάβει και νιώσει πόσο ενοχικός είμαι, με έχει "φυλακίσει"

rejected: Και μια χαζή ερώτηση…γιατί αφιέρωσες το παιδικό βιβλίο στην Ιόλη, με τη σημείωση “γιατί άκουσα το όνομα της όταν ήμουν εκεί”;

Φ.Β.: Θυμάμαι τη βραδιά που καθόμασταν με τη γυναίκα μου, πριν γεννηθεί η κόρη μας, και ψάχναμε καταλόγους και βιβλία με ελληνικά ονόματα για να βρούμε τί θα οριοθετούσε ποιητικά αυτό τον άνθρωπο που θα ερχόταν στο κόσμο. Ήμουν εγώ που πρόφερε πρώτος το όνομα της, σαν ιδέα κι είναι κάτι που με ενέπνευσε… δίνεις την πρώτη αποστολή σε έναν άνθρωπο, τον χαρακτηρίζεις, του δίνεις το όνομα του και είναι κεντρικό σαν ιδέα γι αυτό το βιβλίο. Και δεν θα είχε γίνει αυτό το βιβλίο κι αυτός ο δίσκος, αν δεν είχε γεννηθεί η κόρη μου.

 

rejected: “Η Ταράτσα του Φοίβου” ξεκινάει στην Αθήνα, 6 Ιουνίου;

Φ.Β.: Ακριβώς! Θα παίξουμε τρεις μήνες, κανονικά, με νέους καλεσμένους, ανανεωμένο σκηνικό-τα πάντα θα είναι δέκα βήματα μπροστά από την περσινή “Ταράτσα”. Εντωμεταξύ, η περσινή “Ταράτσα” τις επόμενες μέρες κυκλοφορεί σε δίσκο από την Feelgood. Όλοι ήρθαν στο στούντιο, ο Σαββόπουλος, η Γαλάνη, η Μποφίλιου,  ο Μαραβέγιας, ο Μυστακίδης και έχουμε ηχογραφήσει τις καλύτερες στιγμές κι είναι συγκινητικό. Η “Ταράτσα” είναι μια μεγάλη αναζωογόνηση μου-έγινε σημείο αναφοράς μου. Ανανεώθηκε η όρεξη μου στα πράγματα κι ο τρόπος επικοινωνίας με το κόσμο. Το τί θέλω να πω και τί να εισπράξω. Η “Ταράτσα” ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα που επανακαθόρισε τη σχέση μου με τους άλλους, όπως και τους καλλιτεχνικούς μου στόχους. Προέχει όμως η συναυλία στον “Μύλο, μαζί με τη Μαρίνα Σάττι, και τις Fones,  το “Flea Market” του χειμώνα, που θα πραγματοποιηθεί 18 Μαΐου στην Θεσσαλονίκη. Όπως και η μουσικοθεατρική παρουσίαση το Σαββατοκύριακο, στο θέατρο ΑΘΗΝΑΙΟΝ, για μικρά και “μεγάλα” παιδιά.

Λέω περισσότερα "ναι" από όσα μπορώ να καταφέρω και απογοητεύω ανθρώπους που δεν θέλω

rejected: Στο δικό σου “καθρέφτη, που έχεις συνεχώς μπροστά σου”, τι θες εσωτερικά σου να αλλάξεις;

Φ.Β.: Πάρα πολλά πράγματα θέλω να μου αλλάξω. Κυρίως τη δυσκολία μου, να λέω “όχι” σε κάποια πράγματα. Πολλές φορές υποχωρώ, από ενοχή ή ψιλοναρκισσισμό για να με θεωρήσει ο άλλος τέλειο. Τελικά λέω πιο πολλά “ναι” περισσότερα από όσα μπορώ να καταφέρω και απογοητεύω ανθρώπους που δεν θέλω. Μου πατάνε και τα σωστά κουμπιά! Όποιος με καταλάβει και νιώσει πόσο ενοχικός είμαι, με έχει “φυλακίσει”. Τελείωσε.

 

rejected: Κι όταν γεράσεις, πώς σε ονειρεύσαι;

Φ.Β.: Με πολλές βόλτες χέρι-χέρι με τη γυναίκα μου, με πολλά βιβλία για διάβασμα και λίγο πιο κοντά στη φύση. Έχω να χαρώ πολλά βιβλία, που λόγω δουλειάς, δεν έχω χρόνο να αφιερωθώ σε αυτά. Όπως και μουσικές τραγούδια.

rejected: Σε ποια αυταπάτη πίστεψες;

Φ.Β.: Πίστεψα σε όλες τις αυταπάτες, στον έρωτα, στην Τέχνη, στην αιώνια εφηβεία, σε όλα τα περίφημα ρομαντικά ιδεώδη. Εννοείται πως σε ένα ποσοστό “την πάτησα” σε όλα, αλλά πραγματικά μου αρέσει να είμαι από την πλευρά των ανθρώπων που “την πατάνε” με αυτά τα πράγματα. Δεν θα έκανα άλλη επιλογή, αν είχα το δίλημμα πάλι μπροστά μου. Μου αρέσει η χαμένη-από την αρχή-περιπέτεια. Το ρομαντικό “παιχνίδι”…