at a glance
Top

στη συναυλία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη

κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | λευτέρης τσινάρης */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης + τάσος θώμογλου

κι έχω για σπίτι μου τη γη, τον ουρανό ταβάνι

Καλοκαίρι θα πει ελευθερία. Κι ας είναι Αρβανιτάκη. Ιούνης που δεν λέει να αποφασίσει αν θέλει καύσωνα, υγρασία, ψιχάλα, τίποτα από όλα αυτά ή και όλα μαζί. Η νύχτα κατεβαίνει και στο θέατρο Δάσους, η Θεσσαλονίκη ανεβαίνει για να ακούσει τραγούδια, να πάει να πιάσει ουρανό.

Η Ελευθερία δωρική. Αέρινη, λευκή και κλασσική, με εκείνη τη φωνή και εκείνο το ρεπερτόριο που δεν λέει να αλλάξει και χτυπάει κατευθείαν φλέβα στη καρδιά. “Με το ίδιο μακό”, ο κόσμος λίγο μετά τις 21.30 χάνεται μαζί της σε νότες και σε αισθήματα.

Ταξιδεύει, όσο μπαίνει το καλοκαίρι, στο σκοτάδι και στο φως του πενταγράμμου. Η Αρβανιτάκη στητή, δίχως τερτίπια, ανοίγει το “μπαούλο” της δισκογραφίας και βγάζει την πραμάτεια-μιας ζωής- σε μινόρε.

Μακριά από τη τρικυμία βυθίζει στον έρωτα και τον καημό με το τραγούδι, απογειώνει στο σύννεφο και στο απέραντο το κοινό που-πιστό για δεκαετίες-ψυχαγωγείται μαζί της. Κι έρχονται οι θύμησες στην Ελευθερία και το τραγούδι του Τσιτσάνη, σε απογειώνει σε “ακρογιαλιές-δειλινά”. Εδώ θα μείνεις, της καληνύχτας τα φιλιά, δεν τα δίνεις. Μια κοπέλα φωνάζει από πάνω-παραγγελιά- “το άρωμα”, κι εκείνη της απαντά με Νίκο Παπάζογλου…και ραγίζει απόψε η πενιά, με το μπαγλαμαδάκι. Αυτή είναι η Ελευθερία. Στακάτη, για δύο γεμάτες ώρες, με πάντα άξιους μουσικούς και ενορχηστρώσεις, δώρα σου δίνει τα βράδια τα εργένικα…

“Τα κορμιά και τα μαχαίρια, κάποτε αλλάζουν χέρια”…πφφφ….ο στίχος με το σπουδαίο νόημα ζωής που αγγίζει κάθε λαβωμένο από έρωτα. Η νύχτα γίνεται πυρκαγιά όταν δυνατά, γίνονται δυνατά όλα τα αδύνατα. Γεννά γλέντι το τραγούδι.

Όρθιος κόσμος, γνωστός κι άγνωστος μεταξύ του, ως τότε, μπαίνει στον κύκλο του χορού. Αγκαλιάζεται, χαίρεται, με παράδοση και φωνή.

Κουτάκια μπύρας ανοιγμένα και ποταμάκι να κυλά στο κέφι η συναυλία.

Η Ελευθερία γίνεται ένα με το κόσμο. Αρχίζουν όλοι να χορεύουν. Και πάνω εκεί, έρχεται η μαχαιριά στη καρδιά…δεύτερη ζωή δεν έχει.

Ναι, φίλε μου…όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν το πολεμά…

Ο Γιάννης-μα δεν τον λένε Γιάννη; Μα δεν το λένε Γιάννη; Βάζει μπουρλότο στη βραδιά…Όχι, δεν μιλώ για μια νύχτα εγώ. Ελευθερία ήταν αυτή και κρατά για μια ζωή.