Αχ, ήταν μετά τις 21.00 το βράδυ και η γη στο Γης -Θεσσαλονίκη μεριά-καιγότανε για γλέντι κρητικό, χορούς, σεκλέτια, ντέρτια και νότες να πιάσουν του Θεού το αυτί! Ναι, της παπαρούνας τον ανθό να μην τον εμυρίσεις, στο τραγούδαγε ελεγειακά και σε πετούσε στα ουράνια. Και το φιλί της μελωδίας, άρχισε να αφήνει σημάδι. Γιάννης Χαρούλης, διαβατάρικο πουλί της γιορτής να σου κουρσεύει το μυαλό, να στο βουτάει στη ρακί κι εσύ “άοπλος” να απολαμβάνεις τραγούδια. Το ΄να πίσω απ΄ τ΄ άλλο!

“Στου Λασιθιού τη στράτα” του φώναζες “έλα πάρε με” κι εκείνος σου απαντούσε με το “Τριανταφυλλάκι”. Κι όλο το κόσμο πύκνωσε σε μια σταλαγματιά.
Πάνω σε ένα σκαμνί με ένα λαούτο, λες κι η γη δεν τον χωρούσε. Κι έκανε κάλεσμα το Θεό να κατέβει από τα ψηλά, να προσεγγίσει τους χιλιάδες γύρω από το Γιάννη. Να χωθεί ανάμεσα, να χορέψει και να τραγουδήσει. Εκεί ήταν κι αυτός-δεν μπορεί…

Με μια εξαιρετικά οργανωμένη ορχήστρα, όλα για τον πιο ωραίο “τρελό” του πενταγράμμου. Και παίρνει σκυτάλη ο Κωνσταντής Πιστιόλης και η “Παναγιώ” φτάνει στις πιο βαθιές σου χαρακιές και τις σκαλίζει. Ναι, ο Κωνσταντής, ο βιρτουόζος των πνευστών κι όποιου άλλου οργάνου βάλει ο νους σου, στις ρίζες σου “γαργαλά” την κάθε αίσθηση. Να θυμάσαι καταγωγή, εκκίνηση, ιστορία, να χαίρεσαι και να καμαρώνεις.

“Πάνω στο αργυρό σκαμνί” ήρθε κι έγινε ο αλαλαγμός στο θέατρο. Σα να γινότανε του βεγγαλικού το πάρτυ, πυρκαγιά από καρδιές που φλέγονταν στο ζενίθ. Ναι. Παρέες να χορεύουν, όλου του κόσμου οι άνθρωποι κύκλους να κάνουν ολόγυρα σαν βρούνε λίγο χώρο. Πόσο ωραία είναι η μικρή νύχτα σε μια τόσο μεγάλη καρδιάς Ελλάδα…
Καλοκαίρι είσαι, Έλληνα. Γέννημα θρέμμα κουζουλός που θες να ξαλεγράρεις. “Δώσμου τα για χίλια γρόσια, κι άμα θέλεις κι άλλα τόσα, δώσμου τα να σε θυμάμαι, τις βραδιές που δεν κοιμάμαι”….Ξυλούρη, μας ακούς ωρέ;

Και πάρε μια μπάτσα στο καπάκι και να ΄σου “δέστε όλοι τον ακροβάτη”… Κρασιά, ρετσίνα, εξεταστική χαμένη από χέρι-να ΄πα να γαμηθεί. Όλα απόψε χασικλίδικα πατάνε νότες και φωνές ενωμένες στο ένα. “Όλο ούζο, ούζο, ούζο το βαρέθηκα, φέρτε μου ένα τσιγαράκι που το ρέχτηκα”. Κόσμος σε προσκύνημα γλεντιού που λες και δεν έχει τελειωμό.
“Γυφτοπούλα στο χαμάμ” και από δίπλα ένα ζευγάρι κερνάει μπύρα στο φωτογράφο. “Όοοοχι. Όχι! Δεν θα φύγεις, από ΄δώθε φωτογράφε, αν δεν πιείς τη μπύρα ΄δω μαζί μας”.

Αυτοί είναι τα συντρόφια του Χαρούλη. Χρυσή κι ανοιχτή καρδιά έχουν. Κι ο Κώστας Πρατσινάκης πάνω στη σκηνή, μαζί με το Χαρούλη, που τον είχε πρωτοδεί σε μια από τις νεανικές συναυλίες του, στο Λασίθι. Τραγουδούν μαζί κι οι πάνω, κι οι από κάτω.
Κι η νύχτα μου έφερε το άρωμα σου. Ένας τυπάς, λουσμένος στη μπύρα και το σεκλέτι, ανάβει αναπτήρα, ενόσω ψάχνω να στρίψω ένα τσιγάρο. Ναι, φίλε. Έτσι είναι αυτοί που ακούν΄ Χαρούλη. Δίνουν και τραγουδάνε με τα χέρια ψηλά κι ανοιχτά.

“Τί λάθος κάνω” κι εγώ που έμαθα σε αυτή τη ζωή μοναχά να τα κάνω όλα πουτάνα, μένω κόκκαλο στο “Ποιος είναι τρελός από έρωτα”. Με πάει πίσω στα χαμένα και τα ανομολόγητα ερωτικά. Μα και τα ομολογημένα που με θεριεύουν.
Σαν σε πανηγύρι στην Ικαριά μεμιάς γίνεται ο κόσμος γύρω μου και δεν σταματά να χορεύει.
Εδώ θα μείνουμε, να πίνουμε, να χορεύουμε, να πεθάνουμε ευτυχισμένα αγκαλιασμένοι.

Πόσα μπουκάλια από νερά να δροσίσουν της νύχτας μας την κάψα;
Δεν το ξανάζησες τέτοιο ντελίριο χαράς. “Γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου, ο χωρισμός θυμίσου είναι χειμωνανθός”…κι έτσι έστρεψες το μαχαίρι στη πληγή, να με εξοντώσεις Γιάννη…

Μια από τις σημαντικότερες στιγμές της συναυλίας ήταν η ώρα που ήχησε στα νταμάρια των ψυχών των ανθρώπων “Το Καπηλειό”.
Τα “Μαλαματένια Λόγια” σήκωσαν την τρίχα κάγκελο του κόσμου που πια δεν είχε λογικές. Μόνο ηδονές σε αυτό που αυτό το βράδυ ζούσε.
Και μια μικρή σεισμική δόνηση, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, σημειώθηκε την ώρα που ο Χαρούλης τραγούδησε “Σου μιλώ και κοκκινίζεις”. Και εκεί που λες, τούτη η νύχτα δεν θα ξημερώσει, εκείνος μόνο με το μικρόφωνο και μια χορδή στο λαιμό αρχίζει να κελαηδά “ξενύχτησα στη πόρτα σου και σιγοτραγουδώ, εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ”.

Γιάννης Χαρούλης θα πει λεβεντογέννα χαρακιά. Τόσο μαγικά και τόσο απλά ήταν όλα στη συναυλία του Χαρούλη. Κραδασμός ψυχής σε μια μάζωξη ανώνυμων αλκοολικών και χορευταράδων που μόνο χαμογελούσε και τραγουδούσε…