Ο Δημήτρης αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο για την παράσταση κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτόν το χειμώνα. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Χρειάζομαι χρόνο. 

Πολυδιάστατη έννοια, ειρωνική χρήση της έννοιας της διάστασης εδώ.

Πιστεύω στο χρόνο, τον επενδύω και τον υπολογίζω. Τον βρίσκω, τον δημιουργώ, τον αφιερώνω. 

Περνάω 90 λεπτά πάνω στη σκήνη. Θα αφιερώσω άλλα 120 πιο πριν, στο καμαρίνι. Θα ηρεμήσω, θα μελετήσω, θα δημιουργήσω το χαρακτήρα, θα τον κάνω δικό μου και μόλις αυτός έρθει στη ζωή, θα βγει να παρουσιάσει τη δική του εκδοχή στον κόσμο. 

Για αυτό θα πάω στο θέατρο 2,5 ώρες πριν.

Στο σπίτι θα ετοιμαστώ γρήγορα. Τα πράγματα στο backpack δεν είναι πολλά. 

Τα χωρίζω σε κατηγορίες.

Έχω πάντα μαζί μου ένα βιβλίο, διαβάζω οπουδήποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν. Αυτή την περίοδο ξαναδιαβάζω τον ‘Εκθετο, του Χουάν Ζοζέ Σαέρ. Στην ίδια κατηγορία και το σημειωματάριο. Για τη στιγμή που χρειαστεί να γράψεις κάτι, μια πληροφορία, μια σκέψη, μια to do list. 

Υπάρχει και η κατηγορία ρούχα. Φρεσκοπλυμμένα και φρεσκοσιδερωμένα ρούχα της παράστασης. Προσεκτικά τα διπλώνω και παίρνουν τη θέση τους μέσα στην τσάντα μου. Ευελπιστώ να μην τσαλακωθούν.

Τέλος, φροντίζω να έχω πάντα μαζί μου τα ακουστικά μου. Αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου το κινητό, απαραίτητο αξεσουάρ του τα ακουστικά.

Κira

Στη μηχανή δεν ακούω μουσική. Είμαι προσηλωμένος στο δρόμο και αφήνομαι στους ήχους της παράταιρης φύσης του δρόμου και της κίνησης. Μόλις όμως φτάσω θα βάλω να ακούσω κάτι που θα με χαλαρώσει και θα με βοηθήσει στην προετοιμασία μου. Ακούω όμορφους ήχους συνήθως, αυτούς που σου μένουν σαν μελωδίες. 

Έχω εμπιστοσύνη στα Νυχτερινά του Σοπέν, με χαλαρώνουν.

mailto://www.youtube.com/watch%3Fv=-gDinVAmtA0

Ακούω Ludovico Einaudi.

//www.youtube.com/watch?v=sT27qHYXcjc

Και τέλος, σε μια διαφορετική διάθεση ένα από τα κομμάτια που απολαμβάνω πάντα, είναι όλο το soundratck του Death Note. 

//www.youtube.com/watch?v=9xRncXUSww8

Lanterns

Το θέατρο είναι ακόμα άδειο. Κάθομαι αναπαυτικά και ξεκινώ την προετοιμασία μου. Βγάζω τα ρούχα και ντύνομαι. Ο χαρακτήρας μου αρχίζει να αχνοφαίνεται. 

Βγάζω τα ακουστικά μου, βάζω τη μουσική και ανοίγω το βιβλίο μου.

Έχω χρόνο. 

Η παράσταση τελειώνει και βρίσκομαι πάλι στο καμαρίνι. Βγάζω τα ρούχα, τσαλακωμένα πια θα μπουν και πάλι στην τσάντα. Μαζεύω τα πράγματά μου και φεύγω. Ο χειμώνας φέτος είναι ιδιαίτερος. 

Στο δρόμο για το σπίτι σκέφτομαι όλα αυτά που θέλω να κάνω, όλα αυτά που έχω να κάνω. 

Η καινούρια μου διατροφή. Πιο υγιεινή, πιο σωστή, πιο απαιτητική.  

Το σώμα μου. Αυτό που φωνάζει για περισσότερη άθληση, περισσότερη κίνηση, για ζωή. Το jiu jitsu. 

Η υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου πέρσι τέτοια εποχή. Να γίνομαι συνεχώς καλύτερος άνθρωπος. 

Φέτος το χειμώνα θα ασχοληθώ με αυτά που με κάνουν χαρούμενο. 

Σε αναμονή της άνοιξης.

Bali sunrise

• Ο Δημήτρης Λιακόπουλος πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση “Tape” του Stephen Belber, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βουρνά, στο θέατρο 104.