Η ώρα είναι 14:30, πρέπει να φύγω. Καβαλάω τη βέσπα μου και σε 10 λεπτά είμαι στο Πόρτα! Κουβέντες με τα παιδιά εκεί, λίγο πριν μπούμε μέσα. Γέλια, πολλά γέλια και εξομολογήσεις και κουτσομπολιά.! Η πρόβα αρχίζει. Ο Θωμάς μας μιλάει.

Πάμε να δούμε τα καρέ της πρώτης πράξης μαζί με κομμένα και κρατημένα. Δράση και σχόλια. “Εδώ να είσαι πιο έμμεσος”, “εκεί δεν ήσουν ευθύς”. Πάμε ξανά!

Φέτος, θα λέγομαι “Γκουτιέρε Αλφόνσο δε Σολίς”. Πόσο ωραίος ρόλος και πόσο δύσκολος. Δεν μασάω, γουστάρω πολύ. Λάθη, σωστά, νευρικό γέλιο, λίγος εκνευρισμός, μπινελίκι κάθε φορά που κολλάω στα λόγια. Στις τελευταίες πρόβες πρέπει να είναι όλοι πολύ ψύχραιμοι γιατί οι ώρες είναι πολλές, η κούραση συσσωρευμένη συν του άγχους της πρεμιέρας! Ψύχραιμο και το μπινελίκι.

Οι πρόβες στο Πόρτα μαγικές. Η συνεργασία με όλους εκεί άψογη. Αλληλοκατανόηση  εκτίμηση και σεβασμός. Και γέλια, πολλά γέλια!

Αυτές οι στιγμές, είναι που με κάνουν να αντέχω την έξω θεατρική πραγματικότητα που δείχνει άγρια και διχασμένη. Αυτές και η όμορφη προσωπική ζωή μου…

Η ώρα πήγε 23:00 μ.μ.. Πάμε σπίτια μας! Πρέπει να μελετήσω για αύριο τις σκηνές μου για τις “Άγριες Μέλισσες”. Έχω γύρισμα στις 8π.μ. στα Σπάτα. Ξυπνητήρι στις 6μμ. Από “Γκουτιέρε Αλφόνσο δε Σολίς”, άρχοντας πιο έξω απο τη Σεβίλη, σε “Θέμης Δαμασκηνός”, διευθυντής του εργοστασίου Δούκα, στη Λάρισα του 1967. Άλλοι ρυθμοί, άλλες απαιτήσεις! Άλλη εποχή!

Τρέχω πανικόβλητος από το γύρισμα στο Θεατρικό Εργαστήρι Ενηλίκων που διδάσκω θέατρο σε ερασιτέχνες… Οι μαθητές μου με περιμένουν. Λέμε  τα νέα μας και ξεκινάμε! Μου αρέσει να διδάσκω. Αγαπώ τους μαθητές μου. Ανυπομονώ να έρθει ο Φλεβάρης να διδάξω υποκριτική και στη Δραματική Σχολή.

Μου αρέσει να είμαι με ανθρώπους που φλέγονται, που θέλουν να δημιουργήσουν. Φλέγομαι κι εγώ ο ίδιος. Δεν μπορώ να κάτσω στιγμή ήσυχος . Μέσα σε αυτή την τρέλα του προγράμματός μου, κάνω μικρές παύσεις που συνειδητοποιώ πόσο καλά είναι τα πράγματα, ευχαριστώ τη ζωή και συνεχίζω…

Τώρα που τρέχω, ονειρεύομαι ταξίδια. Θέλω να πάω στο Λονδίνο. Να κάνω βόλτες με καφέ στο χέρι. Να μην σκέφτομαι τίποτα. Ψέμματα λέω, θα σκέφτομαι αλλά ας πούμε τι θα ήθελα…Θέλω και ένα μακρινό ταξίδι στο Βιετνάμ ή στη Λατινική Αμερική…

Πίσω στο “Πόρτα”. Χθες είχαμε πρεμιέρα. Από κάτω δικοί μου άνθρωποι μαζί με αγνώστους,  που θα τους αφηγηθώ μια ιστορία και κάπου εκεί ανάμεσα θα υπάρχει και κάτι πολύ δικό μου, μια εξομολόγηση μου κρυμμένη στην αφήγηση.

Τρίτο κουδούνι! Βγαίνουμε στη σκηνή! Κάθε ατάκα λέγεται και  χάνεται ή μένει για λίγο ή πολύ στη μνήμη κάποιων. Αυτή είναι η δουλειά μας. Το ‘πες και χάθηκε. Χειροκρότημα, υπόκλιση και μετά ένα τρίωρο που πρέπει να διαχειριστώ την υπερένταση μου. Όλα πήγαν πολύ καλά. Απολαμβάνω την κάθε στιγμή αυτής της παράστασης. Απολαμβάνω αυτόν τον θεϊκό ρόλο. Ζω ευτυχισμένες επαγγελματικές στιγμές.

Σήμερα που τα γράφω αυτά είναι Δευτέρα, λίγες ώρες μετά την πρεμιέρα μας και είμαι στον καναπέ ξάπλα και δεν θέλω να κάνω τίποτα που να έχει σχέση με δουλειά. Καλά, θα γράψω αυτό που μου ζήτησε ο Γιώργος γιατί είναι φίλος και δεν θέλω να τον κρεμάσω! Γιώργο σε περιμένω ε;

Υ.Γ. μου έλειψαν πολύ οι φίλοι μου αυτόν το τελευταίο καιρό! Θέλω βιντεοκλήση με τη Βασούλα μου στη Ρόδο!

* Ο Γιώργος Παπαπαύλου πρωταγωνιστεί στο θέατρο ΠΟΡΤΑ, στη παράσταση “Ο Γιατρός της Τιμής του”του Πέδρο Καλντερόν ντε λα Μπάρκα, κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 19.00, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.

Ο Γιώργος, επίσης, συμμετέχει στη τηλεοπτική σειρά “Άγριες Μέλισσες”, ενώ πραγματοποιεί μαθήματα στο Θεατρικό Εργαστήρι Ενηλίκων του, με ερασιτέχνες ηθοποιούς.