κείμενο | γιάννης μονοκρούσος */* φωτογραφίες | χρύσα γούτου + ανδρομάχη μπάρδη + γιάννης μονοκρούσος */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
Έχεις τρεις επιλογές
Ο Γιάννης αποκαλύπτει τρία πράγματα που κουβαλά στο σάκο του για να πάει στη πρόβα, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτό το χειμώνα. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!
Όταν βάζω τα ακουστικά στ’ αυτιά, έχω πάντα ένα μικρό αίσθημα ενοχής που μου είχε δημιουργήσει μία φράση που είχα διαβάσει κάποτε για την αξία του να καταφέρνεις να απολαμβάνεις τη μουσική του κόσμου γύρω σου. Γι’ αυτό και κάποια διαστήματα προσπαθώ, πηγαίνοντας πάντα με τα πόδια στην πρόβα, να παρατηρώ και να αφήνομαι στο γύρω-γύρω, συχνά όμως παρασύρομαι και υποκύπτω στον πειρασμό της «Αχάριστης» του Τσιτσάνη και του «Μάλιστα κύριε» του Ζαμπέτα, από Παπακωνσταντίνου όμως. Το κινητό μου κάτι έχει πάθει το τελευταίο διάστημα και όταν τελειώνει κάθε κομμάτι, το ξαναπαίζει από την αρχή χωρίς να πηγαίνει στο επόμενο. Κάτι μου κάνει αυτή η περίεργη λούπα. Αυτή η διαρκής επιστροφή σε κάτι. Με κάνει να το συνδέω και με την παράσταση που δουλεύουμε αυτόν τον καιρό, που πριν τρεις μήνες την αφήσαμε με τα καλοκαιρινά της στην Αυλή του Παιδαγωγικού Τμήματος του ΑΠΘ και τώρα να την πάλι μπροστά μας να ζητάει ξανά δικαίωση με χειμερινό μασκάρεμα αλλά με ανοιξιάτικη επιθυμία.
Βγάζω το κινητό και πηγαίνω στο παρακάτω κομμάτι. «Είναι μια μικρούλα πίκρα» του Σπήλιου Μεντή. Καταιγισμός σκέψεων. Συνειρμοί επί συνειρμών. Και κάπου εκεί αρχίζει η απαραίτητη υπενθύμιση πριν την πρόβα. Πάντα, όσο πηγαίνω στην πρόβα φροντίζω να μου υπενθυμίζω τις απαρχές των πραγμάτων. Να θυμάμαι πάντα από πού ξεκίνησαν, που βρίσκονται τώρα και που σκοπεύουμε να καταλήξουν αυτά που κάνουμε. Από πού ξεκίνησε αυτό; Από την πρώτη ανάγνωση στα τέλη του περσινού Οκτώβρη στο σπίτι μου; Από εκείνη την κουβέντα τον προπερασμένο Ιούνιο με τον Γιάννη (Ρε ‘συ έχω βρει ένα έργο και έχω ξεκινήσει να το μεταφράζω); Από την πρώτη πρόβα στο Zoom; Από την πρώτη ξανά εκ του σύνεγγυς συνάντηση τον περασμένο Απρίλη; Και πόσα μεσολάβησαν; Πώς ήμασταν όταν το δουλεύαμε τότε; Πώς είμαστε τώρα; Και κάτι ακόμα πιο σημαντικό για μένα. Ένα πιο προσωπικό αιτούμενο. Τί κομμάτια μας ακουμπούσαμε τότε σε αυτό; Και τί κομμάτια τώρα; Από τί μας έσωσε τότε; Από τί μας λυτρώνει τώρα; Με τί παλεύαμε τότε; Γιατί αγωνιζόμαστε τώρα; “Είναι μια μικρούλα πίκρα, μέσα στην καρδιά, που μοιράζεται μαζί μου, κάθε μου χαρά» επιμένει η φωνή της Νένας από τα ακουστικά. Σκέφτομαι την πορεία από την αρχή μέχρι τώρα. Οι τόσες στιγμές στην πρόβα. Αυτές οι στιγμές, της συνάντησης των βλεμμάτων, του συντονισμού με τους έξω σου και τους μέσα σου, του συνδυασμού του πυρηνικού σου φόβου για την έκθεση με την κεντρική σου ανάγκη για έκφραση, επικοινωνία και μοίρασμα, οι στιγμές που καταφέρνεις να «ξεστομώσεις» τη φαντασία σου και επιτρέπεις στην τρυφερή αναρχία της να κάνει παιχνίδι επανανακαλύπτοντας την παιδική σου ηλικία και τη σημασία αυτού του παιχνιδιού, οι στιγμές που νιώθεις ότι αυτό που κάνουμε συνορεύει με τη βλασφημία, γιατί καταφέρνουμε όντως και φτιάχνουμε έναν καινούριο, παράλληλο κόσμο που ενδεχομένως αναπνέουμε καλύτερα σε αυτόν, οι στιγμές που καταφέρνεις και βγάζεις γλώσσα στους φόβους σου, βάζοντας τις τσιριχτές φωνές τους επιτέλους στο volume που τους αξίζει και προετοιμάζεσαι καλύτερα για την επόμενη επίσκεψή τους, οι στιγμές που καταλαβαίνεις ότι σε αυτό το περιβάλλον αγκαλιάζονται οι αναπηρίες, το λειψό, το ελαττωματικό, η <<ζαβομάρα>> που εδώ όχι μόνο είναι αποδεκτή αλλά ζητείται κιόλας, σνομπάροντας άγρια τις όψεις της «υγιούς» κανονικότητας, το βλέμμα και η δοτικότητα της Βικτώριας, το χιούμορ και η αγνότητα του Γιώργου, η ειλικρίνεια και η χειρονομία που μου κάνει η Χρύσα όταν της άρεσε η σκηνή, η θετική διάθεση της Σμαράγδας και η πλάκα που σπάμε με τις ατάκες μας, η επιμονή και η καθαρότητα της ματιάς του Γιάννη.
Όλα αυτά και άλλα τόσα είναι που φωτίζουν αυτό που κάνουμε και που μας οπλίζουν με αντοχές να πληρώνουμε το όποιο κόστος. “Πες μου ένα ψέμα να αποκοιμηθώ, μοναχά για σένα, κάνω το χαζό» μου λέει τώρα ο Άσιμος στη «Λίνα» του και εγώ δεν μπορώ να αποκρυπτογραφήσω κανένα από τα συναισθήματα που μου γεννά αυτό το κομμάτι. Συνειδητοποιώ ότι φτάνω σιγά σιγά στο υπόγειο που θα γίνει η πρόβα. Με πιάνει το ξαφνικό άγχος για το αν έχω πάρει στο backpack αυτά που χρειάζονται και κάνω ένα γρήγορο νοερό τσεκάρισμα. Μεγάλο μπουκάλι νερό. Κείμενο. Φόρμα. Τα απολύτως απαραίτητα. Αλλά πάντα υπάρχει η πιθανότητα να τα έχω ξεχάσει. Αν δω ότι έχω λίγο χρόνο ακόμα, μπορεί να σταματήσω κάπου και να χαζέψω τους περαστικούς. Μου αρέσει να μαντεύω το που πάνε. Σε κάτι τέτοιες φάσεις αρχίζουν οι σκέψεις για τα πιο μακροπρόθεσμα σχέδια. Φέτος τον χειμώνα, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, να βρω χρόνο για ένα ταξίδι στο εξωτερικό (που το λιβανίζω χρόνια αλλά ποτέ δεν το κάνω) και να κατέβω στην Αθήνα για τουλάχιστον μία εβδομάδα, με κρυφό πόθο έναν καφέ στο Φίλιον. Έχω φτάσει στο υπόγειο, το << Hope I don’t fall in love with you>> του Tom Waits τελειώνει και αυτομάτως πέφτει σε επανάληψη. Σπρώχνω την πόρτα. Όταν η πρόβα είναι καλή, δηλαδή καταφέρνουμε να αφήσουμε κάτι από εμάς σε αυτήν και να συνυπάρξουμε ουσιαστικά, οι στιγμές αυτές παγώνουν, μένουν και μας συντροφεύουν, έρχονται στη μνήμη μας έχοντας την ίδια οξύτητα με στιγμές ζωής. Και επανέρχονται. Σαν να τις ζήσαμε κανονικά. Ξανά και ξανά. Και αυτές σε λούπα. Κάτι μου κάνει αυτή η περίεργη λούπα. Αυτή η διαρκής επιστροφή σε κάτι.
- Ο Γιάννης Μονοκρούσος συμμετέχει στη θεατρική παράσταση “Στα σκουπίδια” του Simon Stephens στο θέατρο ΑΜΑΛΙΑ, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Γιάννη Μαυρόπουλου. Από τις 8 έως και τις 30 Νοεμβρίου, κάθε Δευτερότριτο. Μαζί με τη Χρύσα Γούτου, το Γιώργο Μιχαλάκο, τη Βικτώρια Παπαδοπούλου-Σισκοπούλου και τη Σμαράγδα Περόντση.
