Πέρασα από ένα μαγαζί τις προάλλες και είδα 4 γνωστές μούρες.

Η μια είπε «Επ γεια» χωρίς καν να με κοιτάξει. Η άλλη με κοίταξε με το γνωστό ειρωνικό, αυτάρεσκο βλέμμα που έλεγε «I´m better than you». Η Τρίτη με αγκάλιασε με μια αγκαλιά που κάτι μου θύμισε άλλα τα χέρια κρεμόντουσαν αμήχανα σαν ξεραμένος κισσός. Η τέταρτη ένωσε τα φρύδια και τα σήκωσε, σουφρώνοντας τα χείλη με ένα βλέμμα «σε λυπάμαι καημένουλα, θα έβαζα τα κλάματα αλλά θα μου χαλάσει το αιλαινερ».

Τις κοίταξα μια μια, γελούσα. Γελούσα αλήθεια, χάρηκα που τις είδα. Σκέφτηκα έπειτα τον λόγο που κάθονται όλες αυτές μαζί και τα πίνουν στο ίδιο τραπέζι: Ο λόγος είναι πως κάποτε τις γνώρισα, έπειτα τις γνώρισα μεταξύ τους κι έπειτα αποφάσισαν ότι είναι καλύτερα να σταματήσουν να ασχολούνται μαζί μου γιατί «είναι σκύλα», «είναι ψεύτρα», «είναι τρελή», «μόνο την πάρτη της σκέφτεται», «δεν ταιριάζουν οι πολιτικές μας ιδεολογίες (κλαίω)»

Κάπως έτσι πάει, όμως. Οι άνθρωποι θα βρίσκουν πάντα τρόπο να σου βγάζουν τον χειρότερό τους εαυτό όταν «τα σπάτε». Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνω και στους χωρισμούς. Δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν, έζησαν πράγματα και πέρασαν καταστάσεις μαζί, ξαφνικά γίνονται ξένοι. Μιλάνε τυπικά. Χαμογελάνε αμήχανα.

Θέλω να φωνάξω: «Εγώ είμαι ρε μαλάκα! Τιναφτα;» Φυσικά, θεωρώ την απώλεια φίλου, χειρότερη από την απώλεια γκόμενου. Γιατί, ο φίλος θα είναι εκεί κυρίως για τις μαύρες σου, για να του κλαίγεσαι, για να ξεπερνάτε πράγματα μαζί και να πνίγετε τον καημό σας στα ποτά και τα ξενύχτια. Δεν είναι εκεί ούτε επειδή του κάθεσαι, ούτε επειδή του μαγειρεύεις και σ’ αγαπάει η μάνα του.

Όπως καταλαβαίνετε αγαπητοί μου αναγνώστες με έχουν καταβάλει καταστάσεις κι εμένα τον άνθρωπο.

Και φυσικά θα κράξω τους άδειους ανθρώπους που κάνουν τους ανώτερους και τους μπλαζέ και δε θα σταθώ στο ύψος μου γιατί Σουηδή δεν είμαι ούτε και θα γίνω ποτές.

Υ.Γ. είμαι σίγουρη πως τα κορίτσια δεν μπήκαν στον κόπο να ασχοληθούν με την ταλαιπώρια μου, είμαι σίγουρη πως αν μπουν δε θα το παραδεχτούν ποτέ και είμαι επίσης σίγουρη πως αν ασχοληθούν θα γυρίσουν με το ίδιο βλέμμα, να πουν τα ίδια πράγματα όπως τις προάλλες στο μπαρ. (Ακολουθούν βρισιές, κατάρες και κλάματα).