at a glance
Top

Ανεκπλήρωτο λίγο

κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου

μυστήρια πλάσματα

Στο’ χα πει ότι θα ξαναρθείς. Στο’ χα πει, κι εσύ γελούσες. Και τελικά, να’ σαι, στέκεσαι μετά από καιρό εδώ μπροστά μου. Περιμένω να δω γιατί ήρθες. Περιμένω να ακούσω τι έχεις να μου πεις. Περιμένω για να δω πώς θα νιώσω, γιατί δεν ξέρω στ’ αλήθεια αν πρέπει να χαρώ ή να θυμώσω. Και δεν ξέρω αν υπάρχει σωστή και λάθος απάντηση σε αυτό.

Στέκεσαι μπροστά μου αμήχανα, σαν μωρό που το έπιασαν να κάνει ζαβολιά, και θέλει να ζητήσει συγνώμη, αλλά ντρέπεται κιόλας να το παραδεχτεί. Θέλει να ζητήσει συγνώμη όμως, όχι για να διορθώσει όσα έκανε, αλλά για να νιώσει και πάλι το “αγαπημένο”, το “καλό παιδί”, για να διορθώσει την εικόνα του, μέχρι την επόμενη ζαβολιά.

Ξεκινάς υπενθυμίζοντάς μου όμορφες στιγμές μας, στιγμές που ήσουν όντως ο Τέλειος, ο πιο υπέροχος εαυτός σου, μήπως και παρασυρθώ και σε αγιοποιήσω, μήπως και ξεχάσω όλα τα άλλα πρόσωπά σου. Ξεχνάς όμως το πόσο ρομαντικά ρεαλίστρια είμαι (ή ρεαλιστικά ρομαντική- ακόμα δεν έχω αποφασίσει) ώστε να μην στέλνω κάθε αγάπη κατευθείαν στον παράδεισο, αλλά αντίθετα να μπορώ να την καίω στην κόλαση επειδή δεν ήταν το απόλυτο που ονειρεύτηκα  τελικά και να σκορπάω τις στάχτες της στον αέρα.

Συνεχίζεις με κάτι ακαταλαβίστικα, και μετά με άλλα τόσα αδιάφορα, για το πώς ένιωσες. Λες και με νοιάζει. Μα καλά, γι’ αυτό ήρθες; Να μιλήσουμε για σένα; Να νιώσεις καλύτερα που ξανασιδέρωσες το τσαλακωμένο σου πρόσωπο , να νιώσω κι εγώ λιγάκι υπεύθυνη για όλα αυτά, να μοιραστείς το βάρος μαζί μου και να φύγεις πάλι, αυτή τη φορά με το συγχωροχάρτι σου στα χέρια; Κι εγώ; Νοιάζει τελικά κανέναν πώς ένιωσα εγώ; Να σου θυμίσω λοιπόν, σε περίπτωση που το ξεχνάς, πως δεν με νοιάζει πώς ένιωσες. Ούτε αν πιέστηκες. Ούτε τι φοβήθηκες. Ούτε καν αν έφταιξα κι εγώ. Και όχι, δεν σε συγχωρώ.

Κι όσο μιλάς , τόσο σε αποκαθηλώνω. Φτηνές δικαιολογίες για εμπόδια και προβλήματα και αποστάσεις, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να με θυμώνουν. Απολογείσαι, αλλά όχι για να αλλάξεις κάτι. Όχι ότι τώρα πια μπορείς. Μα ούτε καν προσπαθείς. Μόνο η υστεροφημία σου σε νοιάζει, τώρα το βλέπω καθαρά. Και ξαφνικά, γίνεσαι τουλάχιστον γελοίος στα μάτια μου. Μιλάς για ανεκπλήρωτο έρωτα. Μάθε λοιπόν, καλέ μου, μιας και σήμερα είναι η τελευταία φορά που μιλάμε, πως ανεκπλήρωτος έρωτας δεν υπάρχει. Αντιφατικές έννοιες, αντίθετες, το ανεκπλήρωτο κι ο Έρωτας. Πες ότι ήταν απλά δύο άνθρωποι που ο ένας ερωτεύτηκε πιο πολύ από τον άλλον. Ο άλλος, απλά μέχρι εκεί μπόρεσε. Μάθε λοιπόν, πως όταν είναι Έρωτας, εκπληρώνεται. Όσο κι αν το αποφεύγεις, όσο κι αν το παλεύεις, όσο κι αν επικαλείσαι “πρέπει” ή “δεν πρέπει”, εκείνος είναι καταδικασμένος να αυτοεκπληρώνεται. Αν δεν εκπληρωθεί, απλά δεν ήταν Έρωτας. Σόρυ που σου χαλάω το παραμύθι που έχτισες στο μυαλό σου.

Και τώρα φύγε.