O Στέλιος αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο για το θέατρο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή τη χρονιά. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Μου είπαν, πως μπορώ να ξεκινήσω όπως θέλω κι εγώ κάθομαι μπροστά στο χαρτί -πάντα προτιμώ μολύβι και χαρτί- και δεν ξέρω τι να γράψω που να είναι αλήθεια και παράλληλα να μην κινδυνεύει να διαβαστεί, ως το μεγαλύτερο ρομαντικό ψέμα του κόσμου.

Νιώθω, σα να ζω λαθραία στο πιο κρυφό όνειρο κάποιου τύπου που πάντα ήθελε να «κάνει θέατρο».

«Υπόσχομαι» να απαντήσω χωρίς φόβο και πάθος, ακόμη κι αν διαβάζοντάς το γελάσουν φίλοι και συμπαίχτες.

Τρία πράγματα που βάζω στο σακίδιό μου, πηγαίνοντας στο θέατρο.

Οδοντόβουρτσα και οδοντόκρεμα. Πάντα, μα πάντα, πριν από κάποια παράσταση ή κάποιο θεατράκι στην κατασκήνωση, βουρτσίζω τα δόντια μου. Πάντα! Και ξέρω πως αν δεν το κάνω, κάτι δεν θα πάει καλά και παράλληλα νιώθω πως πάντα κάποιος δίπλα μου θα γελάει που όντως το κάνω. Έχει ο καθένας την προσωπική του ιεροτελεστία.

Τετράδια και σημειωματάρια. Αγαπώ τα τετράδια κι έχω ένα για κάθε περίσταση. Μη με συναντήσει κάποτε καμία περίσταση και δεν έχω σελίδα να της προσφέρω! Πέρα από την ατυχή απόπειρα για «αστειάκι» κουβαλάω πάντα μαζί μου ένα τετράδιο, γιατί “ποτέ δεν ξες” πότε θα σου επιτεθεί μια σκέψη που δεν θα θες να ξεχάσεις.

Τελευταία -αν αυτό το κείμενο είναι και μιας μορφής εξομολόγηση- έχω πάντα μαζί μου το γαλάζιο τετράδιο (όχι του Δανιήλ Χαρμς) που μου πήρε η Χρύσα στο secret santa της σχολής και εκεί γράφω κάθε μέρα τουλάχιστον μία σειρά για το τι έκανα τη μέρα που πέρασε για να φτάσω πιο κοντά στο όνειρό μου. Ρομαντικό ναι, αλλά εντάξει, κι εγώ σε τετράδιο τα γράφω με μολύβι. Δίκαιο ρομάντζο.

Τέλος, έχω πάντα ένα λογοτεχνικό μαζί για «ώρα ανάγκης». Στην πραγματικότητα, ενώ η ανάγκη πολλές φορές έρχεται, δεν παύει να αποτελεί μια ψευδαίσθηση πως όντως θα βρεις χρόνο μέσα στη μέρα να διαβάσεις, έστω και λίγες σελίδες.

photo_1: Παξοί.

Τραγούδια για το δρόμο και μάλιστα τρία;

Αν με τον δρόμο εννοούμε -μεταφορικά- την πορεία και τη διαδρομή για να φτάσω στο θέατρο, τότε το soundtrack θα ήταν το βινύλιο “Rain Dogs” του Tom Waits στο παλιό πικάπ που βρήκα στο πατρικό.

Ώρες ατελείωτες άκουγα αυτό το δίσκο όταν πάλευα μέσα μου να αποδεχτώ ότι αυτό που θέλω πραγματικά να κάνω ήταν θέατρο. Άρα, αν το θέατρο ήταν ήχος θα ήταν Tom Waits και χτυπήματα πλήκτρων γραφομηχανής (μετά από το μολύβι, λατρεύω την γραφομηχανή).

Δεύτερο, το “Seven Nation Army”, White Stripes.

Το τραγούδι που άκουσα στην εφηβεία μου στην κατασκήνωση και με έκανε να αρχίσω να πιστεύω στον εαυτό μου.

Τέλος, οι «Καλύτερες Μέρες», Βόρεια Αστέρια.

Από πότε είναι αυτή η εφημερίδα; Ένα απόγευμα -από εκείνα που ψάχνεις να βρεις το νόημα της ζωής και που πιστεύεις ότι τίποτα δεν πάει καλά- ένα ιδιαίτερό μου, η Ελίζα, (α ναι! Κάνω και τον φιλόλογο για περιορισμένες εμφανίσεις), μου είπε «Μη στενοχωριέσαι (χωρίς πατ πατ στην πλάτη), θα σου βάλω ένα τραγούδι να ακούσουμε μαζί κι όλα θα φτιάξουν».

Τότε ο Πλάτωνας και η «αλληγορία του σπηλαίου» γέλασαν, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο, όντως έφτιαξαν τα πράγματα κι ευχαριστώ -τελικά- την Ελίζα που από τότε, πάντα είναι στην playlist μου αυτό το τραγούδι.

photo_2: Αγελάδες και…”Πέτρες στις τσέπες του”.

Τρία πράγματα επί του προσωπικού.

Να φλερτάρω συχνότερα με το φόβο της αποτυχίας.

Να βλέπω κάθε δυσκολία, ως μία ευκαιρία. Καμία φορά, κλεινόμαστε τόσο σ’ αυτό που επιθυμούμε, που δεν αφήνουμε το αυθόρμητο και το τυχαίο να μας ακουμπήσει.

Να βάζω κάπου- κάπου και κάποιες παύσεις. Όπως λέει και ο φίλος, αδερφός, συγκάτοικος και μουσικός Θανάσης, η σιωπή στη μουσική φωτίζει καμία φορά πιο έντονα τη στιγμή. Ίσως, να είναι έτσι και στη ζωή.

photo_3: Η γραφομηχανή.

* Ο Στέλιος Ράμμος είναι ηθοποιός και πρωταγωνιστεί στις “Πέτρες στις τσέπες του”.