“Έχω περάσει από όλα τα στάδια. Για μένα αυτό το έργο είναι ότι πιο ανθεκτικό που επιβίωσε. Δόθηκε ο σπόρος πριν το πρώτο lockdown. Aνοίξαμε τη πλατφόρμα εισιτηρίων και είχαμε προπώληση, πριν καν αρχίσουμε τις πρόβες. Ξεπουλήσαμε, μας κλείσανε, μας ανοίξανε, είμασταν η πρώτη παράσταση που άνοιξε μετά το δεύτερο lockdown,  παίξαμε με τα ποσοστά κοινού, με 30% χωρητικότητα, με 70% χωρητικότητα, κάναμε live streaming, ξανακλείσαμε, ξανανοίξαμε, έχουμε κάνει αντικατάσταση. Είναι η παράσταση που επιβίωσε από το πρώτο κρούσμα κορονοϊού στην Ελλάδα, μέχρι την “Όμικρον”. Είμαστε εδώ. Το στομάχι έχει γίνει κόμπος γιατί έφτασα με μια ιδέα του 2018, στο 2022, σε μια κατάσταση όπου μελετάω το τί θα γίνει με το έργο, κάθε εβδομάδα, από όταν το εμπνεύστηκα. Κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα, τί θα γίνει τον επόμενο χρόνο…και τώρα ήθελα να το γιορτάσω στη Θεσσαλονίκη”.

“Πήρα χαρά με αυτή τη παράσταση. Στο πρώτο ανέβασμα το έργο είχε το θεατρικό δαιμόνιο και το πόνο που έχουν τα λόγια του Σαίξπηρ. Τώρα, έχω νιώσει την αλόγιστη χαρά του να παίζεις. Να διακόπτεις τον εαυτό σου και να το μοιράζεσαι με το κοινό. Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ο ηθοποιός είναι να πειθαρχεί στα όνειρα του, στις επιθυμίες του, άρα να αυτοσκηνοθετείται. Δεν υπάρχει ηθοποιός που δεν αυτοσκηνοθετείται. Δεν υπάρχει ηθοποιός που δεν φαντασιώνεται πριν καν ανέβει στη σκηνή. Τώρα που μιλάμε, κρατάω στα χέρια μου ένα βιβλίο που θα παίξω-δεν μπορεί να μην έχεις φανταστεί πως θα το παίξεις! Το θέατρο είναι αρχαία Τέχνη. Κάποτε, τα έργα που ήθελαν να παίξουν τα έγραφαν. Έφτιαχναν τα σκηνικά, τα έπαιζαν, τα μιλούσαν κι όποιος είχε μεγαλύτερη επαφή με το κείμενο, αυτός ερμήνευε και τους ρόλους. Η σκηνοθεσία προέκυψε αργότερα. Για μένα, είναι έντιμη συναλλαγή, ο ερμηνευτής να καταθέτει τις ιδέες του και να τις υπογράφει επί σκηνής. Να έχει και τα κότσια να υποκλίνεται μπροστά στο κοινό, έχοντας εναποθέσει σε εκείνο, ιδέες και δικά του όνειρα. Πάντα λέω ….”τουλάχιστον εγώ είμαι εκεί, μέχρι το τέλος”. Είμαι ο πρώτος που συγκαλεί μια εκστρατεία κι ο τελευταίος που φεύγει. Αναλαμβάνω την ευθύνη μέχρι το τελευταίο χιλιοστό, μέχρι το τελευταίο τιμολόγιο”.

“Με το “This is not Romeo and Juliet” ολοκληρώνω ένα κύκλο δεκαετίας- για την ακρίβεια 13 χρόνων στο επάγγελμα. Ολοκληρώνω ένα μεγάλο κεφάλαιο μελέτης. Για μένα είναι, ίσως, το τελευταίο. Πλέον, θα ανοίξω ένα νέο κεφάλαιο που θα δω τι εμπεριέχει. Για μένα, ίσως, είναι τελευταία μου κατάθεση, ως μελέτη επί σκηνής. Έπειτα, θέλω να προχωρήσω σε κάτι καινούργιο που θα αναζητήσω. “Ρωμαίοι” και “Ιουλιέτες”, για μένα, στις μέρες μας, είναι όσοι κι όσες δεν φοβούνται να ερωτευθούν. Που δεν φοβούνται να αγγιχτούν, να μιλήσουν μεταξύ τους, να μαλώσουν αλλά κι αυτοί που δεν φοβούνται να πουν “σε ευχαριστώ-συγγνώμη-σ΄αγαπώ”. Για μένα είναι ένα έργο που θέλει να εναντιωθεί σε οποιαδήποτε μορφή βίας, κάθε μορφή παθολογίας που ξυπνά συμπεριφορές όπου κυβερνά το μίσος κι ο θάνατος. Είναι ένα έργο που διαδραματίζεται μέσα σε δύο μέρες κι έχουμε ένα γάμο και έξι θανάτους. Πρέπει να σταματήσουν να πεθαίνουν οι άνθρωποι, γι αυτό και αρνούνται αυτοί οι δύο “ηθοποιοί” του έργου να πεθάνουν ή και να παίξουν αυτό το “έργο”. Πρέπει να σταματήσει να παίζεται το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”, πρέπει να σταματήσουν να πεθαίνουν τα παιδιά, να σταματήσει επιτέλους η τυφλή βία που ξυπνά μέσα στα σπίτια, και κάθε φορά όλοι να εκπλησσόμεθα λέγοντας “α, δεν το περίμενα”. Ζούμε σε μια βίαιη κοινωνία και εγώ έχω μότο το “αγαπηθείτε”. Αγαπηθείτε, γιατί χανόμαστε”.

“Αν ο κόσμος ήξερε να αγαπήσει και να εκφράσει σωστά τα συναισθήματά του, δεν θα είχαμε μια τόσο απάνθρωπη κοινωνία. Άλλο αγάπη, άλλο ο έρωτας. Η αγάπη κρατάει. Ο έρωτας είναι μια σπίθα. Έρωτα μπορεί να πάθει και κάποιος που περπατά στο δρόμο, με τον απέναντί του. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι έτοιμοι αυτοί οι δυο να αντιμετωπίσουν τη σημασία της αγάπης. Η αγάπη είναι ένα τεράστιο ταξίδι”.

“Το θέατρο, την επόμενη μέρα της καραντίνας, δεν είναι έτοιμο να αφουγκραστεί τη καινούργια κατάσταση. Το θέατρο είναι πιο αργό από τις άλλες Τέχνες. Τώρα κάνουμε άλλη δουλειά…προσπαθούμε να “ξεπιαστούμε” από αυτό που έχει συμβεί. Οι απώλειες δεν έχουν ακόμα καταγραφθεί. Δεν νομίζω ότι είμαστε σε διαύγεια στο ελληνικό θέατρο, για να ξέρουμε τί πρέπει να ειπωθεί πάνω στη σκηνή. Το θέατρο πρέπει να λειτουργεί ως προειδοποίηση για κάτι που είναι να ΄ρθει, είτε ως ένας απόηχος-εκτίμηση του τι προηγήθηκε. Σε ενεστώτα χρόνο, δεν έχουμε καταλάβει τι έχει συμβεί. Ευτυχώς, το μήνυμα της δικής μας παράστασης παραμένει διαχρονικό: να μείνουμε ενωμένοι. Η μάχη δύο ανθρώπων είναι μεγαλύτερη από μια παράσταση διάρκειας ενός διώρου. Η δουλειά αυτής της παράστασης, ξεκινά αμέσως μετά από τη παράσταση”.

“Αυτό το διάστημα επενδύω στη γαλήνη και την εσωτερική αρμονία. Όταν η υγεία του ανθρώπου και το περιβάλλον του κινδυνεύουν, δεν ξέρω αν υπάρχει κόσμος που τον απασχολεί το επόμενο έργο που θα ανέβει στην Αθήνα. Αυτό είναι μια πολυτέλεια ή έστω κάτι που δεν σχετίζεται με την εποχή μας. Το θέατρο, το μόνο που μπορεί να κάνει τη παρούσα στιγμή, κι εγώ γι αυτό μάχομαι, είναι να δίνει ανάσες στο κόσμο. Μια ελπίδα, μια αισιοδοξία οφείλουμε- αυτή τη στιγμή- να φέρουμε οι καλλιτέχνες στο κόσμο. Και αυτό όχι μόνο με τα έργα που παίζουμε. Οι καλλιτέχνες οφείλουν να πρεσβεύουν ελπίδα με το τρόπο ζωής τους. Όχι μόνο παίζοντας καλά, αλλά ζώντας καλά και ενάρετα, εκτός ρόλου. Προσπαθώ να μην έχω θόρυβο στο κεφάλι μου, να μη με απασχολούν βαβούρες, λιθοβολισμοί που κάθε βδομάδα αλλάζουν πρόσωπο και στόχο”.

“Με το “Digger”, θαρρώ, κάναμε κάτι ουσιαστικό για το ελληνικό σινεμά. Έξω μόνο βραβεία και διακρίσεις έχουμε πάρει. Και μου λες, ότι υπάρχει εντός Ελλάδας- εσωστρέφεια-δεν συμφωνώ. Το πρόβλημα στον ελληνικό κινηματογράφο είναι οι θεματικές του, που έχουν μια εσωστρέφεια. Αυτό πρέπει να το δουν οι δημιουργοί. Το κοινό είναι εδώ για να στηρίξει. Στις αίθουσες κινηματογράφου, ο θεατής έχει ανάγκη να μοιραστεί κάτι κοινό. Πώς να μοιραστούμε την ιδιοτροπία και την άποψη του καθενός; Ο κόσμος με τα ίδια πράγματα γελάει και με τα ίδια συγκινείται. Το τί όμως δονεί, για να το ξέρει ο δημιουργός, θα πρέπει να περπατά στον ίδιο δρόμο και με τους θεατές του. Ο δημιουργός πρέπει να επιστρέφει στο ρόλο του θεατή. Έτσι μόνο έχει επαφή με το κοινό. Κι εγώ, μπορώ να σου πω, γι αυτό προσπαθώ…να επιστρέφω στη θέση του θεατή και να δημιουργώ. Το σινεμά, το θέατρο δεν είναι προσωπική άποψη. Εγώ ρωτάω. “Σου άρεσε το φαγητό;”. Θέλω να ξέρω. Αλλιώς, ο άλλος δεν θα ξανάρθει. Εσύ θα πήγαινες σε ένα εστιατόριο που σου σερβίρουν χάλια φαγητό; Γιατί να ξαναδώ τη παράσταση αυτουνού ή τη ταινία του άλλου, αν δεν πέρασα καλά; Πρέπει να ρωτάμε. Ακόμα και το ίδιο φαγητό να φτιάχνεις κάθε φορά, πρέπει να ρωτάς αν πέτυχε”.

“Τηλεοπτικά, θα είμαι στο “Σασμό”, μετά τις παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη. Είμαι χαρούμενος που έρχομαι στη πόλη, και συστήνω αυτή την ομάδα, αυτό το project. Το επόμενο βήμα, θα είναι παύση. Θέλω να ησυχάσω, για να αφουγκραστώ το επόμενο θεατρικό βήμα. Ο καθένας έχει το δικό του πηγάδι, τη δική του πηγή έμπνευσης. Το πόσο βαθύ είναι το πηγάδι του καθενός και πόσο εύκολα βγάζει νερό είναι πολύ προσωπική υπόθεση.

Τελευταία, συγκινήθηκα βλέποντας τις ερμηνείες του Σταμάτη Φασουλή και της Μίρκας Παπακωνσταντίνου, στο “Κήπο με τις αλήθειες”. Είδα πως δύο βαθιά έμπειροι “παλιοί” ηθοποιοί παίζουν 100 φορές καλύτερα από οποιαδήποτε ορμή νέου καλλιτέχνη. Είναι το θέμα της παράδοσης….αυτοί οι άνθρωποι κρατάνε στα χέρια τους μια σκυτάλη κι όταν μας τη παραδώσουν, αν την αντιληφθούμε σωστά, τότε ίσως καταφέρουμε να έχουμε παράδοση. Αλλιώς θα χαθεί. Είναι μια εποχή που δεν έχει νοητά θεμέλια. Γίνονται νοητά τα θεμέλια μας, αν τους δώσουμε τη πραγματική τους αξία και διάσταση. Πού είναι το παλιό σπουδαίο θέατρο και πού οι καλοί ερμηνευτές; Ηθοποιοί υπάρχουν πολλοί…αλλά….το πνεύμα των καλλιτεχνών, πού είναι; Πού είναι οι ιστορικές ερμηνείες; Αυτές που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από Netflix, και μεγάλους παραγωγούς, κρατικούς και μη….πού είναι αυτές οι ερμηνείες;”

• Ο Αργύρης Πανταζάρας σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο “This is not Romeo and Juliet” με τη Σίσσυ Τουμάση, στο θέατρο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ Θεσσαλονίκης. 26 και 27 Φεβρουαρίου.