Rejected: Είπες και είδαμε πως η ταινία έχει μεγάλη απήχηση στην ραπ σκηνή. Που το βασίζεις αυτό;
Η ταινία μιλάει σε αυτούς τους ανθρώπους γιατί ασχολείται με ένα γνώριμο γι’ αυτούς περιβάλλον και υπάρχουν αναφορές σε αυτήν την κουλτούρα. Είναι φυσικά και ο Θύτης. Πέρα, όμως, απ’ αυτό με ενδιέφερε το να συνυπάρχουν διαφορετικές μουσικές «φυλές» στην ταινία: Ο Βαγγέλης προέρχεται από την 90ς γενιά των rave parties και των αντίστοιχων clubs. Οι πελάτες του είναι η νεότερη γενιά του χιπχοπ, έχουμε όμως και έναν μεγαλύτερο πελάτη που φέρνει σε παλαιοροκά. Ο Πέτρος συχνάζει σε νυχτερινά μαγαζία, υποθέτουμε πως θα ακούει σκυλάδικα. Εγώ, βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το μπλέξιμο όλων αυτών των κόσμων. Δεν ήταν η πρόθεση μου να κάνω μια χιπ-χοπ ταινία δηλαδή. Έτσι, κι αλλιώς οι καταβολές μας έρχονται από πολλούς διαφορετικούς κόσμους. Προχθές πχ ήμουν σε ένα πανκ Live, ταυτόχρονα έχω σχέσεις και με την χιπ-χοπ σκηνή και με την μέταλ σκηνή.
Rejected: Δηλαδή, τι μουσική ακούς;
Από πάντα μου άρεσε η επιθετική μουσική, οτιδήποτε ένιωθα να «βαράει», χωρίς ομως να είναι και κανόνας αυτο. Τα πρώτα μου πολύ παιδικά ερεθίσματα στα 80s, ηταν βέβαια η ντίσκο και η ποπ εκείνης της δεκαετίας. Στις αρχές τις εφηβείας μου έμπλεξα με το μέταλ, και συγκεκριμένα με τα πιο ακραία παρακλάδια του. Άρχισα να παίζω κι εγω τα δικά μου, συμμετείχα σε καναδυό μπάντες. Αργότερα ήρθε και το ραπ. Επίσης, τρέφω μεγάλη αγάπη για τον ήχο των 70s: funk, fusion, lounge… πιο chill πραγματα δηλαδή. Και βέβαια τα soundtracks, που ειναι μαλλον το αγαπημένο μου είδος. Απο τότε που με θυμάμαι είχα στενή σχέση με την μουσική.
Rejected: Πως σου φαίνεται που χαρακτηρίζουν νεονουάρ το «Πρόστιμο»;
Ήταν ευχάριστη έκπληξη αυτός ο χαρακτηρισμός, καθώς πρόκειται για το αγαπημένο μου είδος. Βέβαια πιστεύω πως χαρακτηρίστηκε έτσι περισσότερο λόγω της ατμόσφαιράς της. Στόχος δικός μας ήταν μονάχα η ρεαλιστική προσέγγιση, χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας κάποιο συγκεκριμένο genre. Συχνά, καθώς γράφαμε το σενάριο με τον Πάνο, λέγαμε πως «αυτό ειναι κωμωδία». Έρχεται, όμως και η στιγμή στην ταινία που κόβεται το γέλιο και αλλάζει η διάθεση. Η ταμπέλα του νουάρ μπορεί να μπήκε επειδή ο πρωταγωνιστής μας έχει παραβατικό χαρακτήρα που έλκει τα μπλεξίματα. Απ’ την άλλη εκλείπουν βασικά νουάρ στοιχεία, όπως η femme fatale πχ.