Όταν κινούμαι σε περιοχές της Αθήνας όπου δεν ζουν μετανάστες, νομίζω πως κάτι λείπει, δεν νιώθω άνετα.

Τα καλοκαιρινά βράδια που είναι όλα τα παράθυρα ανοικτά, ακούγονται όταν κάνουν έρωτα. Σπάνιζαν κάποτε αυτοί οι ήχοι στη γειτονιά αλλά πλέον είναι πολύ συχνοί. Μα πάρα πολύ!

Ωραίοι, απλοί άνθρωποι.

Να έχουν καλομαγειρεμένο φαγητό (μοσχοβολάνε τα φαγητά τους), καθαρό σπίτι, ανθρώπους να μοιράζονται τη ζωή.

Κοντά τους εκτίμησα ξανά την αξία των απλών πραγμάτων.

Για μένα τι να πω…

Είμαι τόσο ευτυχισμένος όταν γράφω που ντρέπομαι να το λέω.

Από κει και πέρα, το να συναναστρέφεσαι ηθοποιούς και γενικά τους συντελεστές μιας παράστασης-σκηνοθέτες, ενδυματολόγους, φωτιστές, μουσικούς, τεχνικούς-είναι σαν μια μικρή γιορτή.

Αγαπώ τους ηθοποιούς, τους θαυμάζω.

Ανεβαίνουν στη σκηνή και δημιουργούν μαγεία.

Δίνουν ζωή στα πρόσωπα των έργων μας, κάθε παράσταση μετατρέπεται σε ένα καράβι-από τα παλιά, τα ιστιοφόρα, με τα τεράστια πανιά-στο οποίο ‘επιβιβάζεται’ κάθε βράδυ το κοινό για να κάνει ένα συναρπαστικό ‘ταξίδι’.

Οι δυσκολίες βέβαια υπάρχουν και είναι πολλές και για τους ηθοποιούς και για τους συγγραφείς.

Τα περισσότερα έργα μου, δεν έχουν ανέβει ακόμη.

Παρά την επιτυχία κάποιων-Η πόρνη από πάνω, Απολυμένη, Όταν πεθάνω θάψτε με στο facebook- παραμένει δύσκολο να εμπιστευτούν οι παραγωγοί Έλληνα συγγραφέα.

Πιστεύουν ότι το κοινό πηγαίνει πιο εύκολα σε παράσταση όταν του λένε πως το έργο είναι ξένου.

Οι σκηνοθέτες συνήθως δεν θέλουν Έλληνα συγγραφέα γιατί φοβούνται ότι θα ανακατεύεται και θα έχει άποψη για τη σκηνοθεσία τους.

Καλός συγγραφέας ο νεκρός συγγραφέας, λένε.

Πόσο μας αγαπούν…

Είμαι 56 χρονών και δεν έχω πια καμία απαίτηση από τη ζωή.

Γνωρίζω πλέον καλά πως δεν δικαιούμαι να έχω.

Η ζωή δεν μας οφείλει το οτιδήποτε.

Κάθε μέρα που ξυπνώ, είμαι ευγνώμων στη Δύναμη που ορίζει τις ζωές μας, και μόνο για το γεγονός πως ξύπνησα…

Κάθε καλοκαίρι-Ιούνιο και Σεπτέμβριο, μόνο-πηγαίνω όχι για διακοπές αλλά για προσκύνημα σε κάποιο, μικρό, νησί.

Προσκυνητής νιώθω σε αυτή τη μεγάλη, ιερή γιορτή της Φύσης που είναι το Καλοκαίρι.

Όταν κολυμπώ στη θάλασσα, υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως βρίσκομαι μέσα σε κάτι που έχει ηλικία πάνω από 3 δισεκατομμύρια χρόνια.

Θα μου πεις και η Γη που πατάμε δεν είναι πάνω από 4.5 δις;

Κι εμείς τι είμαστε; Ένα τίποτα, 50, 70, 90 χρονών.

Η ζωή είναι ωραία και τρομακτική συνάμα, γιατί είναι μυστήριο και ακατανόητο όλο αυτό που ζούμε.

Συνεχίζω την πορεία μου με ψυχραιμία και χωρίς την παραμικρή απαίτηση.

• Ο Αντώνης Τσιπιανίτης είναι πολυγραφότατος και άκρως επιτυχημένος συγγραφέας, όπου και φέτος ανεβαίνει για δέκατη χρονιά, το θεατρικό του έργο  “Η πόρνη από πάνω” στο θέατρο Coronet της Αθήνας. Παράσταση που θα ανέβει και 6-7 Νοεμβρίου στο θέατρο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ της Θεσσαλονίκης, με την Κατερίνα Διδασκάλου, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Πατρώνη. Το θεατρικό του έργο “Η πόρνη από πάνω”, φέτος ανεβαίνει και για τέταρτη χρονιά στη Γαλλία. Επίσης, κυκλοφορεί σε δεύτερη έκδοση το μυθιστόρημά του “Όταν πεθάνω θάψτε με στο Facebook” , από τις εκδόσεις Μαραθιά (έχει άλλη υπόθεση από το ομότιτλο θεατρικό του έργο).