
κείμενο | αντώνης τσιπιανίτης */* φωτογραφίες | αρχείο αντώνη */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
η αλήθεια δεν έχει ηλικία...
Κατοικώ σε μία πολυεθνική περιοχή της Αθήνας.
Οι γείτονές μου, οι άνθρωποι που συναντώ στον δρόμο-στην Αχαρνών όπου συνήθως κινούμαι, όπως και στην Πατησίων και στους γύρω δρόμους- είναι Άραβες (Σύροι, Αιγύπτιοι, Μαροκινοί, Ιρακινοί), Πέρσες, Αφγανοί, Πακιστανοί, Ινδοί, Μπαγκλαντεσιανοί, Αφρικανοί από διαφορετικές χώρες της Αφρικής.
Είναι άνθρωποι έξω καρδιά-χαμογελούν πολύ, γελούν με το παραμικρό, είναι ευγενικοί.
Στα καταστήματά τους-μίνι μάρκετ, εστιατόρια, ρουχισμό-δεν χρεώνουν τη σακούλα, το θεωρούν ντροπή.
Χαίρομαι που ζω ανάμεσά τους.
Κάποτε, όταν είχαν πρωτοέρθει, πριν πολλά χρόνια, η κατάσταση ήταν δύσκολη έως και επικίνδυνη.
Δεν είχαν που να μείνουν, ούτε λεφτά να πάρουν κάτι να φάνε.
Στην πορεία όμως, δούλεψαν, έκαναν οικογένεια, απέκτησαν μαγαζιά, ηρέμησαν, ένιωσαν ασφαλείς, είδαν ότι οι Έλληνες-πέραν κάποιων ακραίων στοιχείων-τους δεχόμαστε και τους αγαπάμε.
Τα παιδιά τους πάνε σχολείο και μιλάνε τα ελληνικά σαν να είναι ελληνόπουλα.
Τους Αλβανούς δεν τους αναφέρω γιατί πια δεν ξεχωρίζουν από εμάς-ειδικά οι νέοι, που έχουν γεννηθεί εδώ, είναι φυσιογνωμικά ίδιοι με εμάς.
Είναι εργατικοί, φιλοπρόοδοι, σωστοί σε όλα τους (Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τηλεόραση που είναι γεμάτη από Αλβανικής καταγωγής ηθοποιούς και παρουσιαστές, και είναι από τους πλέον αγαπητούς).
Αυτοί θα μας σώσουν από τη συρρίκνωση πληθυσμού λόγω υπογεννητικότητας. Ευτυχώς που υπάρχουν.
Related posts:
κάνε ότι ονειρεύεσαι
η ζωή έχει δρόμους και ζωές
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;