Φυσικά,  γι όλα αυτά αφορμή είναι το «Football»…Το «Football» μας, του Θανάση, του Σήφη, της Πασχαλιάς, του Γιώργου και του Τζίμη. Το έργο του Τριαρίδη που στόχο έχει να μας ξυπνήσει επιτέλους και  να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας! Αλλά δε θα το πάω εκεί… ούτε σε μηνύματα, ούτε σε βαθύτερα νοήματα ούτε πουθενά. Ο κόσμος που έχει παρακολουθήσει την παράσταση μας, είναι ο μόνος που μπορεί να πει τι είναι αυτό που τον κάνει να ενθουσιάζεται με τη δουλειά μας. Το μόνο που θα πω εγώ είναι πως είναι ένα έργο γεμάτο αλήθειες για όλους , που απαραίτητη προϋπόθεση έχει τη συμμετοχή του κοινού.

Ξανά στη Θεσσαλονίκη, ξανά στην πατρίδα… μόνο χαρά, ενθουσιασμός, συγκίνηση και ανυπομονησία… όχι για καλλιτεχνική αποδοχή ,αναγνώριση και αηδίες, αλλά για τη μαγεία που δημιουργείται κάθε βράδυ με την παράσταση, για τα σχόλια που θα πετάξει ο κόσμος στον Πολυζωίδη κατά τη διάρκεια,  για το γέλιο που τραντάζει το θέατρο, τη συγκίνηση που κάνει 100-200 άτομα να αναπνέουν όσο πιο διακριτικά μπορούν και το χειροκρότημα που σου λέει στο τέλος «άξιζε τον κόπο». Για την ένωση με το κοινό και για την ελπίδα  που είναι απόφαση δική μας και δε θα έρθει από κανέναν άλλον. Αλλά, είπαμε, δε θα το πάω εκεί… Η πρώτη περιοδεία πριν 5 χρόνια , μετά από Κύπρο, Πάτρα, Κόρινθο και Λουτράκι, κόπηκε απότομα με μια πανδημία που- οφείλω να πω- πως ο Τριαρίδης στο «Football» την είχε προβλέψει και -μάλιστα- εγώ του έλεγα : «συγγραφικές υπερβολές και επιστημονικές φαντασίες». Έλεγε ο Πολυζωίδης σε μια σκηνή του έργου : «Θα έρθει ένα βιολογικό όπλο, θα εξαφανίσει εκατομμύρια μονομιάς και δε θα μπορούμε να αποδείξουμε και παρά πολλά…» Νο κόμεντ. Εύχομαι αυτή η δεύτερη προσπάθεια για περιοδεία να ευδοκιμήσει.

Επανέρχομαι στη Θεσσαλονίκη… στην πόλη μού. Την αγαπώ την πόλη, κάθε γωνία της είναι για μένα ασφάλεια και αναμνήσεις, πρόσωπα και καταστάσεις, ξενύχτια, μεθύσια, έρωτες και χωρισμοί… Το πρωί, παιδική παράσταση στο «Νέο θέατρο» και μετά για καφέ στον «Ταξιδιώτη»  παρέα με θαμώνες, περαστικούς, νέους και παλιούς… μετά δίπλα στον             « Ήλιο»  για μπύρα με τους απογευματινούς , για συζητήσεις μέχρι αργά το βράδυ… Ένα σουβλάκι στο  « Έτσι» και σπίτι…

Η  θέα από  τα Κάστρα… «το μπαλκονάκι», το λέγαμε… Το «Λούκι Λουκ»… το «Μπερλίν» πάντα εκεί για σένα… Αυτή η πόλη είχε εκείνη την εποχή ένα μαγικό πράγμα , ότι δε σε άφηνε να νιώσεις μόνος ποτέ…Κάποιον θα έβρισκες, κάτι θα έλεγες και όλα ήταν ανοιχτά … Το «Καφέ Κρίς»… Ο Τσεφ, η Μαίρη… Άνθρωποι που τους θυμάμαι και νοσταλγώ ,  ίσως μια αθωότητα που αναπολώ… Δυστυχώς, τα περισσότερα μαγαζιά -από αυτά- δεν υπάρχουν πια, παρά μόνο στην καρδιά μου…

Παίζει το «Enjoy the silence» και συνεχίζω γιατί με τις αναμνήσεις ξέφυγα… Ας μη κολλάμε στα παλιά, η ζωή πάει μπροστά.

Επανέρχομαι στα του «Football». Κεφάλαιο Σήφης Πολυζωίδης… Το παρατσούκλι που του έδωσα είναι Doberman… Ένας αιώνιος έφηβος γεμάτος, ενέργεια ,ευαισθησία , αγάπη, ευγένεια και δικαιοσύνη .  Όταν έχεις ένα τόσο καλό ηθοποιό με τέτοια χαρακτηριστικά  δεν  έχεις να φοβηθείς τίποτα. Ο Σήφης απογειώνει το έργο, το κάνει ότι θέλει… ακολουθεί πιστά όλες τις οδηγίες, ξεπερνάει τις δυσκολίες, δίνει πόνο επί σκηνής και καταθέτει την αλήθεια του χωρίς θεατρινισμούς και αυτό νομίζω ότι είναι ένα μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας της παράστασης που κερδίζει το κοινό, κάθε φορά.

Η σκηνή θέλει αλήθεια, όχι όσο απλά το λέμε, θέλει και τεχνική, στόχο, καθαρότητα, ευαισθησία  και πολλά άλλα… Σίγουρα, η πρόβα θέλει αλήθεια, ασφάλεια, εμπιστοσύνη, ελευθερία, μοίρασμα και ομαδικότητα…. από εκεί ξεκινάμε και τα υπόλοιπα έρχονται πάντα!. Οι συνεργάτες μου τα έχουν όλα αυτά και είμαι πολύ τυχερός που μπορώ και μοιράζομαι τα όνειρα μου μαζί τους… Ένα μεγάλο ευχαριστώ , για τη συμβολή τους στην παράσταση, στην  Πασχαλιά Ακριτίδου που υπογράφει την κινησιολογία  και όχι μόνο και έκανε το Σήφη να πετάει στην κυριολεξία, στο Γιώργο Οικονόμου που υπογράφει τη μουσική και εναρμονίστηκε μοναδικά με το κείμενο και τη σκηνοθεσία μου, στο Δημήτρη Κοκολινάκη που φώτισε τόσο ατμοσφαιρικά την παράσταση και –φυσικά- στο Σήφη Πολυζωίδη, που πίστεψε από τη αρχή στο όραμά μου.

Πέρασε η ώρα και το πληκτρολόγιο έχει πάρει φωτιά.. Παίζει Pink Floyd- «Wish you were here»…  Ανοίγω το συρτάρι στο γραφείο και βλέπω βιβλία και ταινίες που θέλω να ανεβάσω… δε θα πω… αυτά είναι οι θησαυροί μου, όπως λέω… θα έρθει η στιγμή τους…

Αγαπημένες ταινίες: The awakenings, I am Sam, Reservoir dogs, Truman Show…

Μου ζητάς  να μοιραστώ ένα μυστικό… δηλαδή μου λες να σταματήσει να είναι μυστικό… Ωραία …λοιπόν… αγαπώ το μπάσκετ… πολλές φορές σε τόσες και τόσες εργασιακές δυσκολίες που αντιμετώπισα, με παραγωγούς τσαρλατάνους, με κυνηγητά για να πληρωθείς, με την εργασιακή  ανασφάλεια και την εκμετάλλευση των ονείρων σου,  ευχήθηκα να είχα ξεκινήσει το μπάσκετ στα δώδεκά μου και όχι το θέατρο… Άλλο μυστικό είναι, ότι πιστεύω πως στα αλήθεια η τέχνη θα σώσει τον κόσμο… Φτάνει με τα μυστικά.

Κεφάλαιο τηλεόραση… «Πόρτο Λεόνε». Μοναδική εμπειρία. 1964. Τρούμπα. Ένα σκηνικό πραγματικά μαγικό, υπέροχες αναμνήσεις από μια ολόκληρη σεζόν. Ωραίοι συνεργάτες, νέα πρόσωπα, ταλέντο φουλ, όρεξη και μοίρασμα… Είναι σκληρή αυτή η δουλειά στην τηλεόραση… όλα γίνονται πολύ γρήγορα… Θέλει μεγάλη συγκέντρωση και ετοιμότητα. Με ρωτάς τι κρατάω από εκείνη την εποχή… τη μπέσα! Υποδύομαι τον πορτιέρη τον καμπαρέ… Ο  λόγος τον ανθρώπων τότε, ήταν πραγματικά συμβόλαιο…

Και κλείνω με Muse-«Uprising»…

*Ο Τριαντάφυλλος Δελής σκηνοθετεί το “Football- το παιχνίδι της ανθρωπότητας”, του Θανάση Τριαρίδη, με το Σήφη Πολυζωίδη. Στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς “Μελίνα Μερκούρη”, Παρασκευή 10- Σάββατο 11 και Κυριακή 12 Οκτωβρίου, στις 21.00. Θα ακολουθήσει μικρή περιοδεία, 13 Οκτώβρη στη Πτολεμαίδα και 14 Οκτώβρη στη Φλώρινα, ενώ στις 15 Νοέμβρη θα παρουσιαστεί στη Τρίπολη. Παράλληλα, ο Τριαντάφυλλος συμμετέχει στη τηλεοπτική σειρά “Πόρτο Λεόνε” του Alpha.