Rejected: Πώς ήταν η εμπειρία σου στο σίριαλ «Ταμάμ»;

Λ.Μ.: Ήμουν πάρα πολύ τυχερή, γιατί ήμουν σε μια πολύ ωραία σειρά, με ταλαντούχους ανθρώπους. Και με τους ηθοποιούς και με τους τεχνικούς ήμασταν σαν οικογένεια. Τα γυρίσματα, επίσης, ήταν σε σπίτι οπότε, υπήρχε ακόμη περισσότερο η αίσθηση της οικογένειας. Πήγαινα το πρωί, είχε πολύ ωραίο φως, πίναμε όλοι μαζί καφέ, τρώγαμε πρωινό και ξεκινούσαμε. Αν είχα έστω μισή ώρα κενό, έπεφτα να κοιμηθώ. Αν έπρεπε να τρέξω μετά το γύρισμα, έκανα ένα ντουζ και έφευγα. Ήταν σαν να είχα ένα δεύτερο σπίτι. Αυτό που δεν περίμενα, γιατί δεν ήξερα, είναι το πόσο καλά θα πήγαινε η σειρά και την –μετέπειτα- δική μου δημοσιότητα.

Rejected:  Πώς είναι να σε αναγνωρίζουν στον δρόμο;

Λ.Μ:  Αρχικά, ήταν σοκ. Πολύ μεγάλο. Τώρα πλέον είναι πάρα πολύ αστείο, γιατί οι περισσότεροι κάπου με ξέρουν, αλλά δεν μπορούν να θυμηθούν από που. Νομίζουν πως, είμαι κάποια γνωστή τους. Και είναι πάρα πολύ αστείο. Τότε, ήταν πολύ περίεργο,  και ήταν ένας από τους λόγους που έφυγα στο Λονδίνο με το που τελειώσαμε. Ήθελα να είμαι κάπου και να είναι μόνο η Λίλα. Δεν ήμουν προετοιμασμένη γι αυτό. Τώρα ξέρω.

Rejected:  Υπήρξαν αστεία περιστατικά με θαυμαστές;

Λ.Μ.: Η σειρά ήταν δημοφιλής ιδιαίτερα στα παιδιά, τα οποία, δεν έχουν φίλτρο, με αποτέλεσμα να κάθομαι κάπου και να υπάρχει ένα παιδάκι να με κοιτάζει με γουρλωμένα τα μάτια. (γέλια).  Στις διακοπές με κυνηγούσαν τα παιδάκια για φωτογραφία. Αν το σκεφτείς είναι πολύ αστείο, αλλά όταν δεν το ήξερα ήταν τρομακτικό. Εγώ έμενα στα Εξάρχεια, όταν ξεκίνησε η σειρά και τους πρώτους μήνες δεν είχα καταλάβει τίποτα, γιατί έκανα δέκα ώρες τη μέρα γυρίσματα και μετά έπαιζα σε παράσταση στο Εθνικό Θέατρο. Οπότε, δεν είχα κενό και με το που τελείωνα, πήγαινα σπίτι. Ποιός στα Εξάρχεια βλέπει τηλεόραση; Κανείς! Μέχρι που μια μέρα πήγα να δω τους γονείς μου στην Πάτρα….Πάω να περάσω έναν δρόμο, περνάει ένα λεωφορείο και φωνάζει ο οδηγός του λεωφορείου «είσαι τρελή!!!!» και αναρωτιέμαι τι λάθος έκανα καθώς το φανάρι είναι κόκκινο. Και συνεχίζει ο οδηγός «είσαι τρελή, σε γουστάρω, με την γυναίκα μου σε βλέπουμε στην τηλεόραση! Είσαι φοβερή!». Τώρα που τα λέμε είναι αστεία. Όταν το ζεις πρώτη φορά, τρομάζεις.

Rejected: Ποιά ήταν «τα καλύτερά σου χρόνια»;

Λ.Μ: Νιώθω πως είναι τώρα, αν εξαιρέσεις τον κορονοϊό. Από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, είμαι ευτυχής. Είμαι πάρα πολύ τυχερή γιατί κάνω αυτό που αγαπώ. Κι αυτή είναι η πραγματική ευτυχία. Με ρωτάνε αρκετά παιδιά, αν αξίζει όλο αυτό κι αν πρέπει να το προσπαθήσουν. Εγώ τρία χρόνια στη Σχολή, είχα πει στους γονείς μου, που με στήριζαν οικονομικά, να μου δίνουν μόνο 500 ευρώ τον μήνα για όλα μου τα έξοδα. Ήθελα να δω αν -όντως και κατά πόσο- μου αρέσει.  Γιατί, υπάρχει περίπτωση να μην μπορείς να ζήσεις απ’ αυτήν την δουλειά. Βέβαια, πιστεύω πως το πρόβλημα έγκειται και ότι δεν είχαμε στηρίξει το σωματείο μας τα προηγούμενα χρόνια και υπάρχει το πολύ βασικό πρόβλημα της έλλειψης συλλογικής σύμβασης. Στην Αγγλία, αν δουλέψεις σε κάτι εκτός σωματείου και πάρεις λιγότερα χρήματα, τελείωσες. Ευτυχώς τώρα γίνονται και περισσότερες δουλειές στην τηλεόραση και οι συνάδελφοι έχουν την ευκαιρία σε έναν αξιοπρεπή μισθό.

Rejected: Πώς είναι η εμπειρία παραγωγής του “Κάτω από τ’ αστέρια”;

Λ.Μ: Με τον Κωνσταντίνο (Μπιμπή), τον Τηλέμαχο (Τσαρδάκα) και την Άρτεμις (Γρύμπλα), έχουμε πάρει μεγάλο επιχειρηματικό ρίσκο επειδή κάνουμε το «Κάτω απ΄τ’ αστέρια» μόνοι μας. Δεν είναι εύκολο πράγμα η περιοδεία. Το να γνωρίζεις πως έχεις συγκεκριμένα έξοδα και μπορεί και να μην πάει. Τώρα είναι πιο εύκολο, γιατί η παράσταση έχει πάρει τον δρόμο της και την ξέρουν αρκετοί. Στο Λονδίνο και το Άμστερνταμ που πήγαμε, ξυπνούσα κάθε πρωί και έμπαινα στην ηλεκτρονική υπηρεσία που πουλούσε εισιτήρια και έβλεπα αν έχει αγοράσει ο κόσμος εισιτήρια. Γιατί αν δεν αγόραζε, θα χάναμε πολλά λεφτά. Μου αρέσει, όμως, αυτό. Είχαν και οι γονείς μου επιχειρήσεις και έχω μεγαλώσει μέσα στο ρίσκο.

Rejected:  Πες μας κάποιες εμπειρίες που έχουν αποζημιώσει την προσπάθεια…

Λ.Μ.: Στο Λονδίνο, ήρθαν κυρίως Έλληνες που είχαν ήδη πάρει σκληρές αποφάσεις στην ζωή τους. Είχαν αφήσει πίσω την οικογένεια, τους φίλους, κάποια σχέση και έκαναν ένα επόμενο βήμα. Αυτοί οι άνθρωποι, είδαν εντελώς διαφορετικά την παράσταση. Μετά, δεν μπορούσαν να φύγουν απ΄το θέατρο. Μας έδιωξαν σε κάποια φάση, γιατί έπρεπε να κλείσει το μπαρ του θεάτρου, που είχαν μείνει γύρω στα 50 άτομα και είχαμε περιπλανηθεί, όλοι μαζί, στους δρόμους του Νότινγκ Χιλ.

Τα περισσότερα μαγαζιά είχαν κλείσει και βρήκαμε ένα μαγαζί ανοιχτό. Μπήκε κάποιος μέσα, να ρωτήσει, αν μπορούμε να πιούμε ένα ποτό. Ο ιδιοκτήτης κράτησε ανοιχτό το μαγαζί μέχρι τις 2-3 η ώρα το πρωί και έγινε ένα αδιανόητο πάρτι. Ήταν σαν ταινία. Πολύ ιδιαίτερο.

Άλλες υπέροχες εμπειρίες, έχουν να κάνουν με την επαρχία. Αυτή παράσταση δεν παίζεται μόνο σε θέατρα, αλλά και σε πλατείες, σε πάρκα, σε χωριά. Είχαμε παίξει στην Εύβοια σε ένα χωριό, μια ώρα μακριά απ’ την Αιδηψό, στην πλατεία του χωριού. Μετά καθίσαμε στο καφενείο του χωριού, φάγαμε σουβλάκια  και στο διπλανό τραπέζι ήταν κάποια παιδιά που είχαν έρθει διακοπές εκεί και ήταν μουσικοί. Έβγαλαν τα όργανά τους, έπαιξαν και ήταν καταπληκτικά. Έχουμε ζήσει τρομερές εμπειρίες με αυτήν την παράσταση.

Rejected: Θα ξαναφύγεις στο εξωτερικό;

Λ.Μ.: Σίγουρα. Θα πηγαινοέρχομαι. Έχω αφήσει, εκεί ,κάποια πράγματα στη μέση. Μου αρέσει να ταξιδεύω με την δουλειά μου. Αυτός είναι και ένας στόχος για το μέλλον: να μπορώ να ταξιδεύω και να δουλεύω. Στο εξωτερικό, κάποια πράγματα που εδώ θεωρούνται πολυτέλεια, είναι αυτονόητα: Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις υπερωρία και μην πληρωθείς, δεν υπάρχει περίπτωση να μην καλύψουν το κόστος μεταφοράς, δεν γίνεται να πας σε ένα γύρισμα και να μην ξέρεις τα λόγια σου. Είναι δουλειά.

Rejected: Ποιός είναι ο καλύτερος σου φίλος στον καλλιτεχνικό χώρο;

Λ.Μ.: Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής, η Άρτεμις Γρύμπλα και οι κολλητές μου απ’ το Εθνικό, Νατάσα Εξηνταβελώνη, Αγγελική Πασπαλιάρη και Μαρία Μοσχούρη. Παίζουμε τώρα παράσταση μαζί. Είναι τα καλύτερα παιδιά και έχουν ταλέντο χωρίς να είναι υπερόπτες. Με συγκινεί αυτό.

Rejected: Ποιό είναι το πιο ωραίο και το πιο αστείο στοιχείο του Κωνσταντίνου;

Λ.Μ.: Το πιο όμορφο στοιχείο που έχει, είναι πως ανεβαίνω πάνω στην σκηνή μαζί του και δεν φοβάμαι τίποτα. Ό,τι κι αν γίνει, θα τα καταφέρουμε. Μπαίνω σε έναν άλλον κόσμο, που ό,τι κι αν γίνει, είμαστε μαζί και όλα είναι ωραία. Είναι άνθρωπος με σπάνια ψυχή. Είναι πάρα πολύ αστείος και δεν μπορεί με τίποτα να είναι στην ώρα του. Είμαστε πάντα έτοιμοι να χάσουμε το αεροπλάνο, το τραίνο.

Rejected: Κρατάς άμυνες στον έρωτα;

Λ.Μ.: Όχι. Έλα μωρέ τώρα. Πώς είναι έρωτας, αν κρατάς άμυνες; Όταν γνωρίζεις κάποιον και μοιράζεσαι την ζωή σου μαζί του, θέλεις να τα δώσεις όλα. Φάε με! Να σε δει στη καλύτερη και στη χειρότερη στιγμή σου. Να υπάρχει σεβασμός και τρέλα. Δεν μπορώ, καθόλου, τις τοξικές σχέσεις. Δεν με ενδιαφέρουν . Πιστεύω πως τα πράγματα στις σύγχρονες σχέσεις είναι καλύτερα, γιατί εμείς έχουμε μάθει να φεύγουμε πιο εύκολα κι αυτό είναι καλό. Δεν αναφέρομαι, βέβαια, στις κακοποιητικές σχέσεις, γιατί τότε δεν είναι καθόλου εύκολο.

Rejected: Συγκινείσαι εύκολα; Πότε ήταν η τελευταία φορά;

Λ.Μ.: Πλέον, ναι. Εκτός της παράστασης, στην οποία συγκινούμαι κάθε φορά, τελευταία φορά ήταν με τον αδελφό μου. Ο αδελφός μου είναι δέκα χρόνια μικρότερος και μένει στην Πάτρα. Είχε έρθει σπίτι μου και επειδή δεν ήμουν πολύ καλά, του ζήτησα να μείνει λίγο παραπάνω στην Αθήνα και με πρόσεξε πολύ. Ήταν πολύ συγκινητικό.

Rejected: Τί σου αρέσει και τί όχι, στη Θεσσαλονίκη;

Λ.Μ.: Οι γονείς μου είχαν κάποιες συνεργασίες στην Θεσσαλονίκη και ερχόμουν από μικρή 2-3 φορές τον χρόνο. Μου αρέσει πάρα πολύ που είστε κοντά στην θάλασσα, μου αρέσουν πολύ τα κτίρια και μου αρέσει και η γενικότερη χαλαρότητα των ανθρώπων. Εγώ, βέβαια, δεν θα μπορούσα να μείνω, γιατί δεν είμαι πολύ χαλαρή. Μου αρέσει η τρέλα του Λονδίνου και της Αθήνας. Μου αρέσει να χάνομαι. Είμαι πολύ τυπική σε κάποια πράγματα και μου αρέσει να υπάρχει ένα χάος γύρω μου….άσε τώρα, εμένα…έλα να πούμε και για σένα….περνάς καλά Θεσσαλονίκη;…