Στη Θεσσαλονίκη, τσάι στο «Τσάι», στη Καρόλου Ντηλ, στο μόνο μέρος που μπορώ να έχω ησυχία και συγκέντρωση εκτός σπιτιού, για το επόμενο πρότζεκτ. Περπάτημα στην Τσιμισκή, στην Αγία Σοφίας και στην παραλία. Όαση να κοιτάς μακριά, ξενέρωμα όταν -από κοντά- παρατηρείς απομεινάρια ανθρώπινης κοινωνίας μέσα στη θάλασσα. Κι όταν είμαι σπίτι, να πετάγομαι στην έπαυλη Μαρόκου, φιλική για δουλειά και επαγγελματικά ραντεβού τα πρωινά, αφιλόξενη με τους πολλούς θαμώνες της, το βράδυ.

Το σπίτι ένας τόπος οικείος, ένα μέρος όπου επιστρέφω. Εκεί ήμουν όταν έγινε και η «Μεγάλη Πλατεία». Όποτε είμαι, είτε στη Μονή Λαζαριστών είτε στο σπίτι, δεν γίνεται να μην θυμάμαι και τη «Μεγάλη Πλατεία» μας, εκείνες τις υπέροχες στιγμές που περάσαμε τόσοι άνθρωποι μαζί, ημέρες χαράς και δημιουργίας για το θέατρο και όμορφη περίοδος για το Κρατικό και την πόλη.

Στο σπίτι, στη Χαριλάου, θα φάμε, θα χαρούμε και δεν θα σταματούμε να θυμόμαστε το Νίκο, που από αυτό το Πάσχα, δεν θα είναι πια μαζί μας. Οικογενειακά, ζεστά, ύπνος στον καναπέ που ανοίγει την αγκαλιά του, Cinobo στην τηλεόραση,  Scrubble σταθερά και η Στύλβη όποτε είναι κι αυτή, εκεί να γαβγίζει και να κρυφοζητάει το φαγητό.

Ύστερα στη Σβώλου, εννέα όροφοι χωρίς ασανσέρ, με τη θεατρική οικογένεια, να διαβάζουμε τα επόμενα κείμενα και να κάνουμε όνειρα για τους επόμενους κόσμους που θα φτιάξουμε. Ένας μήνας έμεινε και επιστροφή στην πατρίδα Αθήνα, χαρμολύπη.

• Η Ελένη Ευθυμίου σκηνοθετεί τα “Ερωτευμένα Άλογα” που παρουσιάζονται από την ομάδα ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ- όραμα της Ελένης Δημοπούλου- στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών, έως και τη Κυριακή 8 Μάη κι ετοιμάζει μαζί τους, την επόμενο θεατρικό project, με τίτλο “Υπνοβάτες”.