Αυτή ήταν η μέρα μου, και αύριο το ίδιο –  συν δουλειά. Δεν κάνω αρκετά, εγώ θέλω να κάνω κι άλλα. Θέλω να κάνω μεταπτυχιακό, θέλω να μάθω γερμανικά, να ξεκινήσω μπαλέτο – το χρειάζομαι για τον χορό, να κάνω λίγες παραπάνω δουλειές στο σπίτι, να διαβάσω το βιβλίο μου – ένα μήνα το έχω εκεί να κάθεται, να περάσω λίγο παραπάνω χρόνο με την Κατερίνα, να ψάξω για κανένα Casting ή φεστιβάλ για να στείλουμε την παράσταση…

-Το σχοινί είναι στο σωστό ύψος, άμα το μακρύνουμε θα βρίσκεις στο πάτωμα.

Μα δεν έχω μεγάλη ακτίνα έτσι, δεν μπορώ να πλησιάσω τους θεατές.

-Θα μακρύνει κατά τη διάρκεια της παράστασης, μην ανησυχείς.

Εμένα, όμως, δε με βολεύει αυτό, και στις στροφές κονταίνει ακόμα περισσότερο.

Και τελειώνει η παράσταση, και για ’μένα είναι ημιτελής – πάντα είναι ημιτελής – κάτι στην κίνηση δεν μου αρέσει, κάπου ταχυλογώ, κάπου έπρεπε να δώσω χρόνο, έπρεπε να  προλάβω να καθαρίσω το μπάνιο, έπρεπε να είχα ήδη ξεκινήσει γερμανικά, έπρεπε να είχα πάει στο jam με τους Rest in Beat, έπρεπε να είχα στείλει στο Casting, έπρεπε, έπρεπε…

Η πληρότητα είναι από τα σπάνια συναισθήματα.

Σε κάποιες στιγμές διαύγειας, καταφέρνω να ακούσω τον Μίσσιο που τακτικά επαναλαμβάνει «Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’ αυτή την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξανα-υπάρξουμε ποτέ.» και καταλαβαίνω πως ο Γιάννης, ο Άλεξ και τα παιδιά έχουν δίκιο.

Το ύψος του σχοινιού είναι σωστό. Με αυτό το ύψος θα βγει η παράσταση. Και θα υπάρξει ένα Κλειώ ή ένα Hafez που το ταβάνι είναι ψηλό, το σχοινί πιο μακρύ και η ακτίνα μεγαλύτερη.

Διάλειμμα 30 λεπτά. Μετά δέσου και ξεκινάμε από την αρχή.

* O Δημήτρης Λουιζίδης ανήκει στους Rest in Beat, που παρουσιάζουν τη Τετάρτη 5 Ιουνίου, “The space is us” στο Artbox Fargani, στη Καμάρα Θεσσαλονίκης.