at a glance
Top

Ελεονώρα Ζουγανέλη

δεν θέλει πολλά η ζωή...

συνέντευξη | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | γιώργος κατσανάκης + μαριλένα αναστασιάδου (κεντρική)  */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης + τάσος θώμογλου

“Πώς τα πέρασα στις διακοπές μου, στη μίνι παύση που είχα από τη καλοκαιρινή περιοδεία; Χα! Ήμουν κουρασμένη, είναι σερί τα χρόνια που δουλεύω χειμώνα-καλοκαίρι, πέρασα κι ένα κρυολόγημα που με βρήκε σε εξασθενημένη στιγμή και με ταλαιπώρησε πάρα πολύ μαζί με τη περιοδεία. Οπότε, τις πρώτες μέρες των διακοπών μου, δεν ήθελα να φύγω από το σπίτι μου, γι αυτό κάθισα στην Αθήνα. Αύγουστο στην Αθήνα, ηρέμησα και ξεκουράστηκα. Σου μιλάω για ύπνους! Την λατρεύω την Αθήνα, τον Αύγουστο, την περπάτησα. Πήγα και θερινό σινεμά, που το λατρεύω. Είναι πανέμορφη η άδεια από κόσμο Αθήνα-ειδικά τα βράδια.
Όταν πλέον “φόρτισα” ξεκούραση, έφυγα στη θάλασσα. Έβλεπα θάλασσα και δυνάμωνα. Δεν σου κρύβω, πως για μένα καλοκαίρι σημαίνει Μύκονος, η δική μου Μύκονος που δεν ξέρουν οι πολλοί, με πρόσωπα αγαπημένα και υπέροχες αναμνήσεις να με “κυριεύουν””. Η Ελεονώρα Ζουγανέλη στο rejected…

“Πού χόρεψε, τελευταία, η δική μου καρδιά; Ε, στις διακοπές, τη στιγμή που πήγαινα στη θάλασσα και σκαρφάλωνα στα βράχια. Πάνω σε ένα βράχο, με θέα το απέραντο γαλάζιο,  χορεύει η δική μου η καρδιά. Από εκεί και πέρα, κάθε βράδυ όταν κάνω live, ένα καλοκαίρι, ή μάλλον ένα ακόμα καλοκαίρι, οφείλω να κάνω ένα καλύτερο κοντρολάρισμα της ενέργειάς μου. Από την άλλη, είμαι ένας άνθρωπος δοτικός στη κάθε μέρα του και την δουλειά του, από νωρίς το απόγευμα πρόβα τον ήχο στο νέο χώρο, λίγο μετά τις 21.00 ένα απαιτητικό live και την επόμενη ημέρα, η επόμενη πόλη. Σαν οργανισμός δεν ακούω τα σημάδια που μου δίνει το σώμα και λέει “κάτσε και ξεκουράσου”. Tαυτόχρονα, δεν μπορώ να πάω σε μια πόλη, και να κλειστώ σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, περιμένοντας το απόγευμα να πάω στη συναυλία. Θέλω να περπατάω την κάθε πόλη, να την γνωρίζω. Χρόνο με το χρόνο, οφείλω να πω πως γίνομαι λίγο πιο συγκρατημένη μέσα στη μέρα, σε ενέργεια, μέχρι το live.

Όταν τελειώσει η συναυλία, αν έχω “αδειάσει” ή “έχω φορτίσει” θετικά; Όταν τελειώνει το live, η ενέργεια μου είναι πολύ καλή. Έχω και ένταση. Είναι και η στιγμή που συναντάω το κόσμο που έχει λαχτάρα να συναντηθούμε από κοντά. Εκεί το σώμα χαλαρώνει, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν είναι “άδειασμα”. Όταν έχεις περάσει καλά, σταδιακά αρχίζει το σώμα απλά να έρχεται σε κανονικούς- ίσως και σε πιο “σβηστούς”-ρυθμούς, λόγω μιας γλυκιάς κούρασης. Ωραίο live είναι όλα. Από το πόσο καλά έχει παίξει η μπάντα, και το αν επικοινωνήσαμε, μέχρι τις ενέργειες που αλληλοδόθηκαν με το κόσμο. Εγώ με το κόσμο, ο κόσμος με εμένα, εγώ με τη μπάντα μου. Το ωραίο live θέλει τρεις πτυχές για να είναι επιτυχημένο και δυνατό. Έτσι μοναδικά γεμίζει το τρίπτυχο, όχι -σώνει και ντε- κάθε βράδυ, αλλά κάποια βράδια που όλα γίνονται μαγικά”.

“Με το Γιάννη Χριστοδουλόπουλο ενώ είμαστε συνομήλικοι και ξεκινήσαμε στο χώρο περίπου μαζί, παραδόξως δεν είχαμε συναντηθεί επί σκηνής. Έδεσα και πέρασα υπέροχα μαζί του, από το περσινό χειμώνα, έως και σήμερα, τόσο με τα τραγούδια του, όσο και πάνω στο stage. O Γιάννης είναι ξέγνοιαστος την ώρα “που συμβαίνουν” τα πράγματα. Είναι οργανωτικός και ψύχραιμος και φέρει μια χαρά παιδιού εν ώρα δουλειάς, που εμένα με χαλαρώνει πάρα πολύ! Εγώ είμαι πιο αγχωτική και ψιλοπανικοβάλλομαι περισσότερο από εκείνον κι έτσι διατηρούνται οι ισορροπίες. Μπαίνω στο “μαλάκωμα” που μου δίνει η cool αντιμετώπιση που έχει στα πάντα. Λίγο πριν το live, έχω πολλά άγχη. Στις πρώτες συναυλίες “με καίει” αν είναι ωραίο το πρόγραμμα που έχουμε στήσει και αν είναι ιδανική η σειρά των τραγουδιών. Αφού κυλήσουν τα πρώτα βράδια, έπειτα με αγχώνουν απλά και ανθρώπινα πράγματα. Να ξέρεις…σαν άνθρωπος σε ότι εκτίθεμαι, έχω μια μικρή νευρικότητα-δεν είναι ακριβώς άγχος. Και στο σπίτι μου να έρθεις να σου μαγειρέψω, θα έχω μια μικρή νευρικότητα. Έχω μια ανησυχία….αλλά όλα αυτά τελειώνουν όταν πατάω το σανίδι. Μέχρι τότε, όλο και κάτι μου φταίει! Δεν είμαι άνθρωπος της χαλαρότητας”.

“Το “κάπου σε έχω ξαναδεί” είναι ατάκα που χρησιμοποιούμε πάρα πολύ. Εσύ, Γιώργο, πόσες φορές δεν “έπαιξες” ως θετική ενέργεια με πρόσωπα ή και φλέρταρες, με αυτή την ατάκα; Και θεωρώ πως μπορεί να ειπωθεί και σε ένα χώρο πλυσίματος ρούχων, όπως κάναμε το βιντεάκι για το tour μας, σε ένα τέτοιο χώρο. Μπορείς να πεις “κάπου σε έχω ξαναδεί” σε ένα χώρο που-κυριολεκτικά-βγάζεις τα άπλυτά σου στη φόρα. Κάναμε clip και το “Πινακωτή”-ένα τραγούδι που αγαπώ, από την ασπρόμαυρη ταινία “Ο θησαυρός του μακαρίτη”. Θυμάμαι ότι ρώτησα τη μητέρα μου, τί σημαίνει “πινακωτή”. Ο ίδιος ο ελληνικός κινηματογράφος έχει επηρεάσει τη ζωή μου, το χιούμορ μου και με έκανε να αγαπήσω το ελληνικό τραγούδι στα παιδικά μου χρόνια. Είμαι ερωτευμένη με τα κινηματογραφικά τραγούδια.
Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που λες ότι “η μάνα μου, η Ισιδώρα Σιδέρη, μια σπουδαία καλλιτέχνης έκανε δύο βήματα πίσω, για εμένα και τον πατέρα μου, σε επίπεδο καριέρας, για να στηρίξει την οικογένεια”, δεν μας το έδωσε ποτέ έτσι. Ποτέ, καμία τέτοια εντύπωση. Η Ισιδώρα είναι μεγαλείο ανθρώπου, υπέροχη μάνα και σπουδαίος κρίκος σχεδόν βράχος, να με βοηθάει σε έναν αλλόκοτο χώρο με περίεργα ωράρια, νεύρα κ.λ.π. και σίγουρα έχει κουμαντάρει δυο άλλους ανθρώπους με αρκετά ισχυρές προσωπικότητες, όντας και η ίδια, το έπραξε ιδανικά. Και είμαι τυχερή γι αυτό. Έχω μάθει δίπλα της το τραγούδι, μικρή μου εξηγούσε το κάθε στίχο, μου έπλαθε ένα παραμύθι  γύρω από ένα τραγούδι, για να μπαίνω να το ερμηνεύω. Υπήρξε και δασκάλα μου, η μαμά μου, και την αγαπώ όσο δεν παίρνει”.

“Αν οι ανθρώπινες σχέσεις έγιναν στις μέρες μας, “τα Σάββατα όμως και τις Κυριακές, μαζεύονται οι άνθρωποι να μπλέκουν στιγμές”; Δεν πιστεύω σε ζωές καθημερινότητας με οργάνωση και προγράμματα. Σαφώς οι άνθρωποι έχουμε τη τάση να μπαίνουμε σε μια ρουτίνα, εξαιτίας της ανάγκης μας να νιώθουμε ασφαλείς. Και η ρουτίνα σου παρέχει με τη μία ασφάλεια. Όχι, δεν θεωρώ ότι μόνο τα Σάββατα και τις Κυριακές οι άνθρωποι μπλέκουν στιγμές. Η καθημερινότητα θέλει αγάπη, φροντίδα και διώχνει τη βαρεμάρα. Η οικογένεια και οι αξίες δίνουν στα μικρά πράγματα “μέγεθος”,  και σκιαγραφούν το ζωγραφικό πίνακα της ζωής μας. Είναι σημαντική η καθημερινότητα των ανθρώπων και δείχνει την εξέλιξη, το επίπεδο, την μόρφωση που φροντίζουμε για να γίνονται όλα καλύτερα.
Το τραγούδι για μένα είναι ψυχοθεραπεία. Και σαν ακροάτρια και σαν τραγουδίστρια. Με συγκινεί το τραγούδι, συνδέομαι. Είτε το ακούω, είτε το ερμηνεύω. Δεν μπορώ αλλιώς. Αν όσο σκαλίζεις, πονάς περισσότερο; Δεν ξέρω αν πονάς, αλλά σίγουρα πια δεν είναι τόσο ανέμελος, γιατί προσωπικά παρασύρομαι συχνά. Η πραγματική ευτυχία, πιστεύω πως έρχεται, μόνο αν σκαλίζεις. Έχει ταλαιπώρια, αλλά σου δίνει αυτόνομη χαρά. Κάθε άνθρωπος έχει τη διαδρομή του. Εγώ εκεί νιώθω πιο καλά. Είτε έχω νεύρα, είτε δεν ξέρω τί μου φταίει. Εγώ εκεί πάω πάλι. Πηγαίνω προς τα μέσα”.

“Έχω μια εξωτερική εικόνα που αλλάζω σχεδόν κάθε χρόνο, όχι για εμπορικούς λόγους, αλλά γιατί εμένα με κουράζω. Δεν με αντέχω με την ίδια εικόνα. Με θέλω να αλλάζω. Αλλάζω συχνά τα πάντα!  Το εύρος αλλαγών είναι απίστευτο. Αλλάζω από τα μαλλιά μου, μέχρι και τη διακόσμηση του σπιτιού μου! Αλλάζω και δεν έχω συνέπεια στο “άστο έτσι”. Θέλω και να αλλάζω και να ξαναφτιάχνω το κάθετι. Μου δίνει χαρά η κάθε αλλαγή. Είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου που με συνοδεύει παντού. Όταν έχω περάσει μια δύσκολη φάση και ξαναβγαίνω στο φως, θα κάνω μια αλλαγή! Αλλά και αλλάζω για να μετακινηθώ και λίγο. Μην με αισθανθώ στάσιμη-αλλάζω. Πότε βαρέθηκα τελευταία; Το βαριέμαι είναι μεγάλη κουβέντα, δεν μου αρέσει και πολύ. Έχω μετακινηθεί πριν βαρεθώ. Δεν μπορώ, για παράδειγμα, την επανάληψη. Είμαι άνθρωπος που ακούει ουσιαστικά τον άλλον. Αν μου λες, τα ίδια και τα ίδια, με έχασες! Αν με κουράζω; Εννοείται, με κουράζει ο εαυτός μου. Δεν το κοντρολάρω πάντα. Θυμώνω με τη πάρτη μου και δεν είναι εύκολη στιγμή. Το παλεύω μιλώντας σε φίλους και στην οικογένεια μου. Δηλώνω τον φαύλο κύκλο μου και πως πρέπει να μετακινηθώ. Αλλά, σίγουρα, με κουράζει ο χαρακτήρας μου, όπως και οι καταιγιστικές μου σκέψεις”…

“Αν οι φίλοι μας είναι πάνω από τους έρωτές μας, δεν ξέρω να σου πω. Είμαι αρκετά νέα, και μπορεί μεγαλώνοντας να μην αισθάνομαι την τεράστια σημαντικότητα του έρωτα-δεν το ξέρω. Οι φίλοι μου, πάντως, για μένα, όσο περνάνε τα χρόνια είναι ότι πιο σπουδαίο έχω κατακτήσει. Ξέρω ότι θα είναι δίπλα μου, είτε κάνω το σωστό, είτε το λάθος. Μου το ρωτάς κάθε χρόνο…γιατί όχι ακόμα θέατρο πάλι; Το λατρεύω το θέατρο, απέρριψα προτάσεις, αλλά θέλω να γίνει με το τρόπο που θέλω. Το θέατρο για μένα είναι χώρος μαθητείας και περιμένω μετά την “Πιαφ”, αυτό που θα πιστέψω τόσο πολύ, αντίστοιχα! Μέχρι τότε, δίνω βάση στο τραγούδι που δεν σου κρύβω ότι είναι το “καθαρόαιμο”, βιοποριστικό μου επάγγελμα. Πάντως, δεν νομίζω ότι αργεί να έρθει το θέατρο στη ζωή μου.
Τον Φεβρουάριο θα είμαι στην “ΑΝΟΔΟ”. Από όταν θα τελειώσουν οι καλοκαιρινές συναυλίες, μέχρι τότε, θέλω να ξεκουραστώ. “Δεν θέλει πολλά η ζωή, εσένα και εμένα μαζί”…εγώ-δεν μου φαίνεται- αλλά από μικρή πόνταρα στον άλλον. Ακόμη από τους πρώτους μου έρωτες, πόνταρα στο “μαζί”. Πάντα πίστευα πως όταν δυο άνθρωποι είναι μαζί η ζωή είναι πολύ καλύτερη. Μικρότερη, δε, πίστευα πως θέλει πολλά η ζωή. Ε, αυτό πια έχει αλλάξει. Δεν θέλει πολλά η ζωή…τώρα πια το ξέρω”.