“Με το Γιάννη Χριστοδουλόπουλο ενώ είμαστε συνομήλικοι και ξεκινήσαμε στο χώρο περίπου μαζί, παραδόξως δεν είχαμε συναντηθεί επί σκηνής. Έδεσα και πέρασα υπέροχα μαζί του, από το περσινό χειμώνα, έως και σήμερα, τόσο με τα τραγούδια του, όσο και πάνω στο stage. O Γιάννης είναι ξέγνοιαστος την ώρα “που συμβαίνουν” τα πράγματα. Είναι οργανωτικός και ψύχραιμος και φέρει μια χαρά παιδιού εν ώρα δουλειάς, που εμένα με χαλαρώνει πάρα πολύ! Εγώ είμαι πιο αγχωτική και ψιλοπανικοβάλλομαι περισσότερο από εκείνον κι έτσι διατηρούνται οι ισορροπίες. Μπαίνω στο “μαλάκωμα” που μου δίνει η cool αντιμετώπιση που έχει στα πάντα. Λίγο πριν το live, έχω πολλά άγχη. Στις πρώτες συναυλίες “με καίει” αν είναι ωραίο το πρόγραμμα που έχουμε στήσει και αν είναι ιδανική η σειρά των τραγουδιών. Αφού κυλήσουν τα πρώτα βράδια, έπειτα με αγχώνουν απλά και ανθρώπινα πράγματα. Να ξέρεις…σαν άνθρωπος σε ότι εκτίθεμαι, έχω μια μικρή νευρικότητα-δεν είναι ακριβώς άγχος. Και στο σπίτι μου να έρθεις να σου μαγειρέψω, θα έχω μια μικρή νευρικότητα. Έχω μια ανησυχία….αλλά όλα αυτά τελειώνουν όταν πατάω το σανίδι. Μέχρι τότε, όλο και κάτι μου φταίει! Δεν είμαι άνθρωπος της χαλαρότητας”.
“Το “κάπου σε έχω ξαναδεί” είναι ατάκα που χρησιμοποιούμε πάρα πολύ. Εσύ, Γιώργο, πόσες φορές δεν “έπαιξες” ως θετική ενέργεια με πρόσωπα ή και φλέρταρες, με αυτή την ατάκα; Και θεωρώ πως μπορεί να ειπωθεί και σε ένα χώρο πλυσίματος ρούχων, όπως κάναμε το βιντεάκι για το tour μας, σε ένα τέτοιο χώρο. Μπορείς να πεις “κάπου σε έχω ξαναδεί” σε ένα χώρο που-κυριολεκτικά-βγάζεις τα άπλυτά σου στη φόρα. Κάναμε clip και το “Πινακωτή”-ένα τραγούδι που αγαπώ, από την ασπρόμαυρη ταινία “Ο θησαυρός του μακαρίτη”. Θυμάμαι ότι ρώτησα τη μητέρα μου, τί σημαίνει “πινακωτή”. Ο ίδιος ο ελληνικός κινηματογράφος έχει επηρεάσει τη ζωή μου, το χιούμορ μου και με έκανε να αγαπήσω το ελληνικό τραγούδι στα παιδικά μου χρόνια. Είμαι ερωτευμένη με τα κινηματογραφικά τραγούδια.
Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που λες ότι “η μάνα μου, η Ισιδώρα Σιδέρη, μια σπουδαία καλλιτέχνης έκανε δύο βήματα πίσω, για εμένα και τον πατέρα μου, σε επίπεδο καριέρας, για να στηρίξει την οικογένεια”, δεν μας το έδωσε ποτέ έτσι. Ποτέ, καμία τέτοια εντύπωση. Η Ισιδώρα είναι μεγαλείο ανθρώπου, υπέροχη μάνα και σπουδαίος κρίκος σχεδόν βράχος, να με βοηθάει σε έναν αλλόκοτο χώρο με περίεργα ωράρια, νεύρα κ.λ.π. και σίγουρα έχει κουμαντάρει δυο άλλους ανθρώπους με αρκετά ισχυρές προσωπικότητες, όντας και η ίδια, το έπραξε ιδανικά. Και είμαι τυχερή γι αυτό. Έχω μάθει δίπλα της το τραγούδι, μικρή μου εξηγούσε το κάθε στίχο, μου έπλαθε ένα παραμύθι γύρω από ένα τραγούδι, για να μπαίνω να το ερμηνεύω. Υπήρξε και δασκάλα μου, η μαμά μου, και την αγαπώ όσο δεν παίρνει”.