Στον Κατάθλα προσπάθησα να αναγάγω πρώτη φορά σε δημιουργικό πλαίσιο κάποιες συνθήκες που βίωσα ως παρατηρητής μεγαλώνοντας, στο άμεσο περιβάλλον μου αλλά και σε προσωπικό επίπεδο με κάποιον κάπως αναίμακτο εν τέλει τρόπο, την κατάθλιψη και τις ψυχαναγκαστικές λειτουργίες του ανθρώπινου εγκεφάλου που άλλοτε προκύπτουν από βιοχημικές διεργασίες και άλλοτε μέσα από τις κοινωνικές δομές και είναι αποτέλεσμα προσωπικών παθών. Αυτή η τρέλα που διαπερνά τον άνθρωπο όταν η ”κανονικότητα” γύρω του γίνεται ένα κακό αστείο.
Στον Τέσλα με ενδιέφερε κυρίως ο ανθρωπισμός και το όραμα ενός εφευρέτη και η δυνατότητα ενός ανθρώπου που έζησε σχεδόν εκατό χρόνια πριν να οραματιστεί έναν κόσμο απαγκιστρωμένο από όλα εκείνα τα πρωτόγονα ένστικτα που τον εγκλωβίζουν και λειτουργούν ανασταλτικά στην εξέλιξη του και την συνεχή προσπάθεια να κατανοήσει τον κόσμο και την ίδια του την ύπαρξη.
Πρόσφατα συμμετείχαμε σε ένα φεστιβάλ στο Ιράν. Ήταν η πρώτη φορά που η παράσταση ταξίδεψε εκτός συνόρων. Μια εξαιρετική εμπειρία από κοινωνιολογική άποψη που μας έκανε να εκτιμήσουμε πολλά πράγματα που θεωρούμε ως δεδομένα.
Η Υβόννη είναι για μένα η μεγαλύτερη τριβή και αναμέτρηση μέχρι σήμερα με το θέατρο. Μέσα από ένα ιδιοφυές κείμενο αναδύεται όλη η παθογένεια του κοινωνικού ιστού που αποβάλλει καθετί που δεν πληρεί τις προδιαγραφές που απαιτούνται από ανασφαλή φασιστικά και πρωτόγονα ανθρωπάκια. Εμπεριέχει βέβαια ακόμη πολλές μεγάλες ιδέες. Έζησα όλη την εμπειρία από την αρχή μέχρι το τέλος με αφοσίωση και μέσα από μια υπέροχη συνεργασία με ανθρώπους που δόθηκαν και παθιάστηκαν με την παράσταση. Τους απόλαυσα και είναι τιμή μου που εμπιστευτήκαμε ο ένας τον άλλο. Φτιάχτηκε μια ομάδα που με ορμή υποστήριξε το έργο σε όλες του τις εκτάσεις. Τους ευχαριστώ ειλικρινά.
Σε όλα όσα επιλέγω να κάνω, επιδιώκω την τριβή με τους ανθρώπους που απαρτίζουν το κάθε εγχείρημα. ”Χρησιμοποιώ” τους φίλους μου σε κάθε ευκαιρία και θέλω να με χρησιμοποιούν και εκείνοι αντίστοιχα σε ό,τι τους καρφωθεί στο μυαλό.
Θέλω να αντιμετωπίζω το κάθε project σαν να είναι το τελευταίο μου. Τη στιγμή που συμβαίνει, στη διαδικασία της πρόβας και όλης της δημιουργικής διαδικασίας, νιώθω πως είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος στο κατάλληλο μέρος και στιγμή.
Μέσα από το σινεμά και το θέατρο, την τέχνη γενικότερα, μπορείς να ”χακάρεις” την πραγματικότητα και να παραθέσεις μια άλλη εμβόλιμη, που διέπεται από ιδέες που αντιβαίνουν τις υπάρχουσες ή τις αναγάγουν σε κάτι άλλο χωρίς όρια. Μια πραγματικότητα που είναι εντελώς αληθινή. Συμβαίνει, επειδή μια ομάδα δημιουργών και ένα σώμα θεατών έχουν συμφωνήσει ότι θα συμβεί. Αυτή η σύμβαση, διαπιστώνεται συνεχώς ότι είναι εντελώς αληθινή και πραγματική.
Στον Καραγκιόζη προσπάθησα να διαμορφώσω ένα σενάριο μέσα από ένα εξαιρετικό διήγημα, επίσης της Λένας Κιτσοπούλου όπου να συγκρούεται η κωμωδία με το δράμα, πράγμα που με αφορά σε όλα τα επίπεδα της ζωής.
Ενθουσιάζομαι όταν εντοπίζω αυτή την ισορροπία ανάμεσα στο γέλιο και το κλάμα. Εκεί νομίζω εντοπίζεται και όλος ο διονυσιασμός της ύπαρξης σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Η ταινία ολοκληρώθηκε μέσα από μια ανεξάρτητη παραγωγή, που με φίλους παλιούς και καινούριους επιλέξαμε να δράσουμε μόνοι μας, πορευόμενοι ενστικτωδώς και ο καθένας με τα όπλα του μέσα σε όλη τη διαδικασία της παραγωγής. Είμαι πολύ περήφανος για αυτή την ταινία.
Πραγματεύεται την πορεία ενός ανθρώπου που έχοντας υποστεί τα κόμπλεξ και τη χειριστικότητα μιας ολόκληρης εποχής, προσπαθεί να απαγκιστρωθεί απ’ όλα και να επιδιώξει την ηρεμία και την ισορροπία του.
Έρμαιο πλέον μιας καθημερινότητας που επιβάλλει μια ταχύτατη ανάνηψη και μια ατελείωτη ανάγκη για επιτυχία και ευημερία, καταφεύγει σε πρόχειρες λύσεις με αποτέλεσμα να θάβει γρήγορα κάτω από το χαλί όσα κουβαλάει χρόνια μέσα του, στην προσπάθειά του να προχωρήσει. Εν τέλει θα έρθουν όλα στην επιφάνεια με τον χειρότερο τρόπο και τότε όλα θα είναι χειρότερα.
Ένα από τα μεγαλύτερα πλήγματα σήμερα είναι αυτή η επιδίωξη όλα να γίνουν γρήγορα. Να ζήσουμε, να πετύχουμε, να προλάβουμε να τα κάνουμε όλα και επίσης να δείξουμε ότι τα κάνουμε όλα. Να φανεί ότι είμαστε καλά και ότι είμαστε μάγκες που καταφέρνουμε να είμαστε χαρούμενοι και δείτε τι ωραία που το κάνουμε. Να μην μας χαλάσει κάποιος αυτό το ”φτιάξιμο” που μας κάνει να νιώθουμε καλά και ουάου και να το παίζουμε ακομπλεξάριστοι και δήθεν απελευθερωμένοι. Να εφεύρουμε τσιτάτα που θα νουθετήσουν και τους υπόλοιπους και θα μας αναγνωρίσουν ως ξύπνιους και ψαγμένους τύπους. Και φυσικά όλα αυτά είναι συνήθως εφετζίδικα παραληρήματα που αποπροσανατολίζουν από την ουσία.
Κάποια στιγμή, τα πράγματα συγκλίνουν και όλα έρχονται στο προσκήνιο. Κάπως έτσι λειτουργεί η ταινία.
Πιστεύω πως η ανθρωπότητα είναι ακόμη στην εφηβεία της σε παγκόσμιο επίπεδο. Είμαστε παιδάκια που παίζουν ακόμη με τα κουβαδάκια τους και αναζητούν μια ερμηνεία για όλο αυτό, παίζοντας με θεούς και δαίμονες πάνω σε μια σφαίρα που αιωρείται σε ένα σύμπαν που η ”μαγεία” που το διέπει θα μας εκπλήσσει για χιλιάδες ακόμη χρόνια. Αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου ως ένα κομμάτι ενός συνόλου που ανήκει στον μηχανισμό που βρήκε το σύμπαν ώστε να παρατηρήσει τον εαυτό του (Carl Sagan). Είμαι πεπεισμένος ότι ο σκοπός μας είναι να κατανοήσουμε την ύπαρξή μας, περνώντας καλά και κάνοντας την καύλα μας στο ενδιάμεσο. Έχω μια αναφυλαξία στα μοιραία μαλακοφιλοσοφικά κείμενα και σημειώσεις που ξεκινούν με τον ψευτορομαντισμό του ”4:45 περπατάω στη Φραντζή κατηφορίζοντας προς το θέατρο και νιώθω ευτυχία μπλα μπλα μπλα..” ή ” ταξίδευα με τρένο στη Θεσσαλονίκη μέσα σε μια στοίβα βιβλία και κοίταγα τα καπνά..”. Θεωρώ γελοίες τις εύκολες προστακτικές ρήσεις του ινσταγκραμ τύπου ” να αγαπάτε ρε..” και όλα τα ”έρωτας είναι..” κ.λ.π. που εμπνέονται από καθαρή σοφολαγνεία. Εκπλήσσομαι κάθε φορά που κάποιος αναφέρεται στα ζώδια και εντυπωσιάζομαι από την πίστη σε θεούς εκδικητές. Αυτό το ”με τη βοήθεια του Χριστού θα τους γαμήσουμε το μουνί που τους πέταγε” που στην πραγματικότητα εντοπίζεται σε όλους τους βαθιά θρησκευόμενους ”καλούς πιστούς”. Θαυμάζω όμως την ουσιαστική πίστη που ενέχει το μεταφυσικό και δεν υπόκειται σε θρησκευτικές ιδεοληψίες και κομπλεξισμούς. Αυτό το κάτι που προσπαθεί να ”συνδεθεί” με κάτι άλλο (πσσσ). Σε τελική ανάλυση όλα τα μεγάλα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Ποιοι είμαστε εμείς που θα επιβάλλουμε τη δική μας εξήγηση. Γενικά.
Φοβάμαι τον θάνατο των άλλων και αδιαφορώ γενικά για τον δικό μου. Περισσότερο με απασχολούν οι μικροί θάνατοι, αυτοί που συμβαίνουν κάθε τόσο και σε παγώνουν. Αλλά τους δέχομαι στωικά. Έχω μια εσάνς ακροφοβίας. Ανατριχιάζω με το πιρούνι που τρίβεται κάθετα στο πιάτο και με κάτι άλλες μαλακίες αλλά χεστήκατε κιόλας. Γενικά.
Με ενοχλεί η έπαρση των αμόρφωτων ένστολων και εχόντων εξουσία. Βαριέμαι αφόρητα την παρεμβατικότητα των κοινωνικών δομών και υποχρεώσεων. Αλλά οκ κάπως πρέπει να λειτουργήσει κιόλας το θέμα. Θα βρεθούν καλύτεροι δρόμοι με υπομονή. Προς το παρόν σκάμε και σκάβουμε.
