Ξέρεις όμως μέσα σου ή μάλλον σε έχουν μάθει, ότι αν δεν υπάρχεις εκεί μέσα, δεν υπάρχεις πουθενά, οπότε πρέπει να δώσεις το παρόν.

Βγάζω το καπέλο σε όσους δεν το κάνουν ή απέχουν από όλο αυτό το άγχος, γιατί άγχος είναι…θαυμάζω ανθρώπους που λένε “μα δεν έχω κάτι να ποστάρω ή να πω” , “δεν έχω social”.

Αυτό μου δείχνει μια ταπεινότητα, γιατί όλοι γύρω μου ειδικά σ’ αυτό το χώρο θεωρούν πως έχουν να πουν πολλά και πως το κάθε τι που κάνουν στη ζωή τους, μπορεί να μας αφορά. Είναι ένα fake παιχνίδι όμως. Ένα καλά στημένο έγκλημα που όλοι εμείς που συμμετέχουμε, ξέρουμε το δολοφόνο άλλα κάνουμε τους ανήξερους. Σαν ήρωες σε βιβλίο αστυνομικό, που οι υποψήφιοι ένοχοι θεωρούν πως μπορούν με ψέμματα να κοροϊδέψουν την οξυδέρκεια της καθαρής σκέψης του ντετέκτιβ. Ναι. Δεν είμαστε τόσο έξυπνοι. Δειλοί και φοβισμένοι είμαστε. Και θα μπούμε στα social και θα ποστάρουμε με τον τρόμο μη μας ξεχάσουν και θα στείλουμε καρδούλες σε ποστ που μας φέρνουν αναγούλα και χεράκια που χειροκροτούν σε παραστάσεις που μισήσαμε μόνο και μόνο για να τα ‘χουμε καλά με όλους.

Γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιον έχεις ανάγκη. Εκεί όμως είναι που έρχεται το μπαστάρδεμα όλο! Εκεί είναι που χάνεται όλη η έννοια του καλλιτέχνη. Υποτίθεται ότι σαν καλλιτέχνες, έχουμε μια παραπάνω ευαισθησία και πνευματικότητα στο να αφουγκραζόμαστε, να σκάβουμε μέσα, να τολμάμε αλήθειες. Ποιός να εμπιστευτεί την αλήθεια σου, όταν έχεις ξεπουληθεί στο παιχνίδι αυτό του social life style; Για ποιά αλήθεια θα ανέβεις στη σκηνή να μιλήσεις; Για ποιά αλήθεια θα γράψεις; Ποιά αλήθεια θα σκηνοθετήσεις;

Αυτές οι σκέψεις αποτελούν μέρος της  καθημερινότητας μου, που δεν διαφέρει πολύ από αυτή των συναδέλφων που αγωνιούν για την επόμενη δουλειά, για το μηνιαίο εισόδημα, για την ευκαιρία που θα τους βγάλει πιο έξω, για τη διατήρηση της καλής τους εμφάνισης, για ένα καλό στόρι που θα φέρει κι άλλους followers…σχόλια…likes….

Ευτυχώς, επάνω στη σκηνή γίνεται ένα pause και τριπάρεις με την αίσθηση ότι αυτό που λες, νιώθεις και μεταφέρεις στο κοινό μπορεί να τους αφορά λίγο. Ίσως και να κουβαλήσουν κάτι από αυτό, μετά, σπίτι τους. Ίσως κι αυτή σκέψη όμως, είναι η ψευδαίσθηση που χρειαζόμαστε εμείς οι ηθοποιοί, για να ξεχνάμε τη μεγάλη αλήθεια. ΔΕΝ μας έχει ανάγκη το θέατρο. Ούτε ο φακός! Κανέναν μας! Άδικα βαυκαλιζόμαστε! Εμείς τα ‘χούμε για να αντέχουμε τον εαυτό μας! Και την καθημερινότητά μας!

Κατά τα άλλα, οι αράδες ενός καλού συγγραφέα ή η σκέψη, ότι ο έρωτας σου  κάπου εκεί σε σκέφτεται, βοηθάνε…

* Ο Στέφανος Κακαβούλης συμμετέχει στην θεατρική παράσταση “Υπόθεση Παραντάιν” που είναι ένα δικαστικό ερωτικό δράμα. Παρουσιάζεται στο θέατρο “Αγγέλων Βήμα” στο κέντρο της Αθήνας,  κάθε Σάββατο στις 21.15 και Κυριακή στις 18.00 σε σκηνοθεσία Αλέξιου Κοτσώρη. Ένα μυθιστόρημα που είχε γίνει και ταινία από τον Hitchcock. Στο ρόλο του δικαστή ο Στέφανος Κακαβούλης. Μαζί του- με σειρά εμφάνισης- η  Μαρίνα Παντελάκη, η Φωτεινή Τεντολούρη, η Ηλέκτρα Μαγγίνα, ο Βαγγέλης Μάγειρος, ο Γιώργος Λουράκης, ο Απόστολος Μαλεμπιτζής κι ο Θάνος Κρομμύδας. Τέλος, μετά το Πάσχα θα ανέβει για τέταρτη φορά, το βραβευμένο έργο του Στέφανου “Παιδιά του πατρός” στο θέατρο Μικρό Γκλόρια σε σκηνοθεσία του ίδιου.