Η αρχή αυτού του κειμένου, ήδη μου φαίνεται δύσκολη, γιατί λόγω μιας σημαντικής απώλειας στην ζωή μου, το αυτοσκανάρισμα και οποιαδήποτε προσέγγιση του τι σημαίνει “εαυτός”, δεν έχει την ίδια αίσθηση με αυτήν που είχε πριν.
Παρόλα αυτά, επειδή μου αρέσει σαν φράση, το “it is, what it is”, το αποφάσισα ! Θα αυτοσκαναριστώ!
Είμαι ο Λεωνίδας Στάμου, είμαι 25 χρονών και κατάγομαι από τους Αγίους Θεοδώρους Κορινθίας και από την Καλαμάτα.
Αυτήν την περίοδο βρίσκομαι στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στην παράσταση “How soon is now” της Γλυκερίας Μπασδέκη, σε σκηνοθεσία του Πάνου Κούγια μαζί με την Ανθή Σαββάκη, τον Μενέλαο Κυπαρίσση και την Δανάη Παπουτσή.
Η μέρα ξεκινάει από το σπίτι μου στην Νέα Σμύρνη. Ξυπνάω και καπνίζω στο μπαλκόνι, βλέποντας τι κάνανε οι Μπακς στο NBA και αν είχε ποδόσφαιρο την προηγούμενη μέρα βλέπω και τα highlights από τις ομάδες που με ενδιαφέρουν. Μετά θα διαβάσω λίγο εφημερίδα, θα δω καμιά ταινία, θα πάω να τρέξω στο άλσος, θα πάω για ποδόσφαιρο, θα ακούσω μουσική, θα τραγουδήσω.
Ότι με κάνει να νιώθω καλά εκείνη την μέρα.
Ύστερα, και καθώς η ώρα θα έχει περάσει θα ανάψω τον θερμοσίφωνα, θα φάω, θα κάνω μπάνιο, θα κάνω κάποιες φωνητικές ασκήσεις που μου έχει δώσει ο Σπύρος, για να μπω στο κλίμα, όχι Αυτός, ο άλλος. Ένιγουει, και θα ετοιμαστώ για να πάω στο θέατρο. Η τσάντα μου είναι μαύρη και πάνω της έχει το έμβλημα της Μπαρτσελόνα, που είναι η μεγάλη μου αγάπη από τα έξι μου χρόνια. Στην τσάντα μέσα θα βάλω:
Τους φίλους μου και τους ανθρώπους που αγαπάω.
Την φωνή μου.
Κάποια καλή ατάκα που άκουσα τον τελευταίο καιρό…
