Και κάθε φορά που έρχομαι στη Θεσσαλονίκη, νιώθω αυτήν την οικειότητα που σου δίνει η πόλη. 

Είναι μια στάση με συναισθηματική αξία. Έχω ζήσει, εδώ, όμορφες στιγμές και έχω γνωρίσει ανθρώπους σημαντικούς, που υπάρχουν ακόμα στη ζωή μου και με συντροφεύουν με τον τρόπο τους.

Εδώ, ήταν και η πρώτη φορά που συνεργάστηκα με την “Ορχήστρα των Mικρών Πραγμάτων”, τον Χρήστο Θεοδωρίδη και την Ξένια Θεμελή, στην παράσταση «Σ’ εσάς που με ακούτε».

Από τότε κρατήθηκε ένας κοινός ρυθμός, μια καλλιτεχνική σχέση που βασίζεται στην εμπιστοσύνη και την αλήθεια. Η πόλη έχει κάτι γνώριμο, κάτι φιλικό — και αυτή η αίσθηση σε ακολουθεί, ακόμα κι όταν φεύγεις για την Αθήνα.

Και επιστρέφοντας στην Αθήνα, η καθημερινότητά σου χτυπάει διαφορετικά. Η πόλη έχει έναν ρυθμό που σε καταπίνει αν δεν προσέξεις. Ζεις μέσα σε ένα μόνιμο τρέξιμο. Κάποιες φορές νιώθω ότι όλοι βιαζόμαστε χωρίς να ξέρουμε ακριβώς προς τα πού. Το στρες είναι σχεδόν φυσικό κομμάτι της μέρας. Η Αθήνα έχει ενέργεια, αλλά έχει και μια τρέλα που σε κάνει να ξεχνάς να ζεις — να κυνηγάς, αντί να σταματάς λίγο να δεις τι έχεις ήδη μπροστά σου. Λίγος χρόνος με τον εαυτό σου, μια αποκοπή από την παράνοια και μια καλή συντροφιά είναι, νομίζω, αυτά που κάπως σε βοηθούν να αντέξεις.

Ζούμε σε μια εποχή δύσκολη. Πολιτικά, κοινωνικά, περιβαλλοντικά — όλα μοιάζουν ρευστά. Έχει σκληράδα, αλλά έχει και ανθρώπους που αντιστέκονται με ευαισθησία, με χιούμορ, με τέχνη. Δεν ξέρω αν κινούμαστε προς την καταστροφή ή αν τη βιώνουμε ήδη, αλλά ίσως υπάρχει κάποια ελπίδα όσο μένουμε σε επαφή με ό,τι μας κρατά ανθρώπινους. Αυτό όμως θέλει σκληρή αντίσταση, ειδικά όταν ζεις σε μια χώρα που όλα μοιάζουν να πηγαίνουν αντίθετα στην ανθρωπιά — κι αυτό δεν είναι φαινόμενο μόνο ελληνικό, είναι κάτι που απλώνεται παντού.

Και μετά τη Θεσσαλονίκη έρχεται η Πλύφα, όπου από τις 3 Νοεμβρίου θα ξεκινήσουμε εκεί την παράσταση «Το συνέδριο για το Ιράν», όπου θα παίξουμε μέχρι και τις 13 Ιανουαρίου. Μετά, ελπίζω, λίγος χρόνος για ξεκούραση και καινούρια σχέδια. Δεν ξέρω τι ακριβώς ονειρεύομαι για τα επόμενα χρόνια. Ίσως, απλώς, να συνεχίσω να δουλεύω σε πράγματα που με συγκινούν και με εξελίσσουν. Κάτι τέτοιο θα ήταν το ιδανικό. 

Ο Πάρης Αλεξανδρόπουλος συμμετέχει στο “Συνέδριο για το Ιράν” από την Ορχήστρα Μικρών Πραγμάτων, που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη, Δευτέρα 27 &  Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2025 στις 20:00, στο Metropolitan: The Urban Theater, στο πλαίσιο του 60ού Φεστιβάλ Δημητρίων.