τα νιάτα της οδού Σαλαμίνος
συνέντευξη | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | πάνος μαλλιαράς + αρχείο μιχάλη
“Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Το ότι γεννήθηκα με αυτούς τους γονείς, μεγάλωσα με αυτούς τους φίλους και συνεργάστηκα με τους συγκεκριμένους δασκάλους, απέκτησα τις τάδε χαρές, τις τόσες απώλειες, εκείνες τις λύπες, με έχουν φτιάξει τον άνθρωπο που είμαι. Όπως και εσένα το ίδιο. Είμαστε όλοι μοναδικά πλάσματα. Αλήθεια το πιστεύω και με έχει πιάσει κάτι..να σου πω…τους αγαπώ, τώρα τελευταία, τους ανθρώπους, γιατί μάλλον έχω αρχίσει να αγαπάω και μένα. Κατάλαβες;”. Ο Μιχάλης Σαράντης στο rejected.
rejected: Σε τί φάση σε πετυχαίνω;
Μ.Σ.: Καλά είμαι. Κάπως ήσυχος. Δουλεύω πολύ, προσπαθώ να ζω τη κάθε στιγμή, όσο πιο έντονα γίνεται. Αυτό το διάστημα σκέφτομαι ότι τα πράγματα συνέχεια “φεύγουν”. Όλα αλλάζουν. Τίποτα δεδομένο δεν υπάρχει κι έτσι προσπαθώ να αφουγκράζομαι το παρόν.
rejected: Στο πλήρωμα του χρόνου, όταν το όνειρο γίνεται πραγματικότητα, όπως συμβαίνει φέτος με τον “Αίαντα”, που χρόνια ήθελες να κάνεις στο θέατρο με τον εικαστικό Απόστολο Χαντζαρά και πέρυσι έγινε η συνάντηση με το Γιώργο Νανούρη και “κούμπωσε” στο να πραγματωθεί…αλήθεια, υπάρχουν Δευτερότριτα στο θέατρο Βεάκη της Αθήνας, που αισθάνεσαι πληρότητα;
Μ.Σ.: Η πληρότητα μπορεί να έρθει τη…Τετάρτη! Εγώ την επόμενη μέρα των παραστάσεων ηρεμώ και μπορώ να σου πω αν είμαι χαρούμενος ή όχι με ότι έζησα. Σίγουρα, αυτό που ξέρω και με ικανοποιεί είναι πως αυτό που είχα ονειρευτεί, έχει αποδοχή. Οπότε, κι εγώ αυτό που σκέφτηκα να κάνω, δεν είναι “αυτιστικό”. Το ότι ο κόσμος το αποδέχεται με τόση ζέση, με κάνει τουλάχιστον να αισθάνομαι παιδί του καιρού μου. Δουλειά μου, άλλωστε, είναι να λέω ιστορίες και να καλώ ανθρώπους να τις ακούνε. Όταν αυτά συντονίζονται, όπως φέτος, μόνο χαρά έχω. Δεν έχει να κάνει με το πόση δουλειά έχουμε ρίξει, που ρίξαμε πάρα πολύ. Τίποτα τέτοιο! Για μένα, είναι δεδομένο πως πρέπει να κάνεις τα πράγματα όπως τους αξίζει. Χαίρομαι που αυτά που θέλω να πω “ακουμπάνε” στον θεατή.
Είμαστε μια κινούμενη ανασφάλεια, ένα κινούμενο κόμπλεξ...το θέμα είναι πως το διαχειριζόμαστε.
rejected: Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σου, θεωρούσες “στραβό” και δεν μπορούσες να αποδεχτείς;
Μ.Σ.: Είμαι πολύ εύθικτος και τζόρας. Αυτό πηγάζει από μια φοβερή ανασφάλεια που έχω. Άλλωστε, όλοι μας είμαστε ένα σύνολο από εκατομμύρια ανασφάλειες που έχουμε-καθένας τις δικές του. Είμαστε μια κινούμενη ανασφάλεια, ένα κινούμενο κόμπλεξ…το θέμα είναι πως το διαχειριζόμαστε. Δεν το λέω άσχημα…για καλό το λέω. Είμαστε φτιαγμένοι ατελή όντα. Το βλέπω και σε μένα. Υπό το φόβο της αποδοχής σε ότι κάνω, όχι μόνο στη δουλειά, και στη σχέση μου, με τους φίλους μου…παλαιότερα, όταν κάποιος μου έδειχνε το είδωλο μου, το πρώτο που πάθαινα ήταν να αντιδράσω. Είμαι εύθικτος. Ότι μου πεις, θα το ακούσω, θα το επεξεργαστώ, θα το δουλέψω και θα το αποδεχτώ την επόμενη μέρα. Ποτέ την ίδια στιγμή, που θα μου το πεις!
rejected: Ένας τζόρας άνθρωπος -όπως εσύ- στο θέατρο που είναι ο κατεξοχήν χώρος των δημοσίων σχέσεων-όπου για παράδειγμα, ο συνάδελφος θα σε συγχαρεί στο καμαρίνι μετά τη παράσταση και φεύγοντας θα “σε θάψει”- δεν σε δυσκολεύει;
Μ.Σ.: Τον χώρο τον διαμορφώνουν οι άνθρωποι. Δεν είναι “κάπως” ο χώρος και εσύ έχεις την ουρά σου απέξω. Είσαι μέρος του χώρου και του κάθε χώρου. Εγώ δεν ασχολήθηκα ποτέ με αυτά, δεν με ενδιαφέρει κιόλας…Εμένα με ενδιαφέρει η δουλειά μου. Όλα τα γύρω- γύρω είναι μέσα στο παιχνίδι, δεν θα σου πω ότι “τα ακούω και πέφτω από τα σύννεφα”…αλλά εμένα δεν με αγγίζουν προσωπικά. Θέλω την αλήθεια. Την ειλικρίνεια του άλλου. Από την άλλη, αν δεν αρέσεις σε κάποιους, αν μία παράσταση δεν είναι καλή, δεν καταστράφηκε και ο κόσμος. Το θέμα είναι για ποιο λόγο γίνεται. Αν εγώ ξεσκιστώ σε μια παράσταση και έρθεις και μου πεις “ρε, φίλε, δεν λειτουργεί”, όπως προείπα δεν θα το δεχτώ με τη μία, αλλά θα κάτσω, έπειτα, να σκεφτώ γιατί δεν λειτουργεί. Όλα τα άλλα είναι λίγο μεσοβέζικα.
Όταν δεν απογοητεύεις τον εαυτό σου, δεν απογοητεύεις και κανέναν.
rejected: Έχουν γραφτεί υπέροχες κριτικές για όλες σου τις ερμηνείες. Είναι εύκολο στην επόμενη παράσταση, να μη το παίρνεις πάνω σου όλο αυτό και να ξεκινάς από το μηδέν;
Μ.Σ.: Όσο πιο μεγάλη αποδοχή έχει αυτό που κάνεις, τόσο πιο μεγάλη είναι και η ευθύνη. Εγώ έτσι το βλέπω. Για μένα δυσκολεύει το πράγμα, δεν δένω τον γάιδαρο μου. Το να λες εσύ, “θα παίζει κι ο Σαράντης, η παράσταση θα είναι από ένα level και πάνω”, με κάνει να έχω ευθύνη κι αγωνία να επικυρώσω αυτό που είπες. Τώρα που έρχομαι Θεσσαλονίκη με μια παράσταση που παίζω μόνος μου, νομίζεις ότι δεν έχω αγωνία; Επειδή έχω έρθει άλλες 2-3 φορές επάνω, σημαίνει ότι “θα αράξω”; Ποτέ. Η προπώληση στο ΑΥΛΑΙΑ είναι μεγάλη κι έχω αγωνία πρώτον να επικοινωνήσει με το κόσμο αυτό που φτιάξαμε και δεύτερον να μην απογοητεύσω τον εαυτό μου. Ξέρεις…όταν δεν απογοητεύεις τον εαυτό σου, δεν απογοητεύεις και κανέναν. Όταν έχει “συντελεστεί το έγκλημα”, ξέρεις τί έχεις κάνει. Δεν περιμένεις από τον άλλον να σου πει “μπράβο” ή “τα έκανες σκατά”. Όταν τα σκάτωσες, μέσα σου, το ξέρεις…δεν περιμένεις την ειλικρίνεια του άλλου, να σου το πει.
rejected: Τί αγάπησες στον ήρωα του “Απόστρατου” που ερμήνευσες στην ομώνυμη ταινία;
Μ.Σ.: Τον αγάπησα γιατί τον πέτυχα στο μεταβατικό του στάδιο τον ήρωα. Στο σημείο καμπής του. Η ταινία είναι συνόλου. Δέσαμε και αυτό βγήκε στο πανί. Με συγκίνησε το contrast ενός ανθρώπου μεγάλης ηλικίας που συνομιλεί με τον εγγονό του φίλου του, και είναι σαν απλώς να έχει αλλάξει η ηλικία, οπτικά. Συγκινήθηκα στη ταινία με την συλλογική και την ατομική μνήμη. Και δεν στο λέω επειδή έπαιζα τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Είμαι χαρούμενος που αυτή, είναι η πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία. Ειλικρινά.
rejected: Μετά τον “Αίαντα”, τί θα κάνεις του χρόνου το χειμώνα;
Μ.Σ.:Θα είμαι στον “Ιππόλυτο” σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά, στο θέατρο ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ. Από το ερχόμενο φθινόπωρο.
rejected: Μένεις στο Μεταξουργείο, στη Σαλαμίνος. Είναι ωραίο το Μεταξουργείο;
Μ.Σ.: Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ! Πάρε παράδειγμα ότι η Σαλαμίνος, είναι ένας από τους πιο ιδιαίτερους δρόμους της Αθήνας, ξεκινάει από το Νεκροταφείο και καταλήγει στη γέφυρα της Καβάλας. Διασχίζεις αυτό το δρόμο και αντικρίζεις τα πιο ετερόκλητα μαγαζιά, όπως και ετερόκλητους ανθρώπους. Υπήρχε μέχρι πρότινος το funky gourmet, το Bios, το Alphaville, μεζεδοπωλεία, Αιγύπτιοι με τα ψιλικατζίδικα τους. Η πολυπολιτισμικότητα της Αθήνας, θαρρώ, αντιπροσωπεύεται σε αυτόn το δρόμο. Μου αρέσει η γειτονιά μου.
rejected: Ποια είναι η αγαπημένη σου βόλτα με το ποδήλατο;
Μ.Σ.: Γιώργο, δεν έχω πια ποδήλατο. Πήρα μηχανή. Έκανα αναβάθμιση! (γέλια) Γυρνάω όλη την Αθήνα, όταν έχω χρόνο. Ακόμα και μετά από πρόβα, ξελαμπικάρω με τη μηχανή, πηγαίνοντας όπου με βγάλει. Την έχω μάθει την Αθήνα, σαν “βρομόσκυλο” τη σουλατσάρω. Πρόσφατα, έκανα ένα ταξιδάκι προς Πελοπόννησο, στο χωριό του πατέρα μου, στη Λακωνία. Κατέβηκα από κάτι βουνά, πέρασα από τα δύο πόδια Λακωνία- Μεσσηνία και γύρισα από Καλαμάτα. Βουνά, Αρεόπολη, Καρδαμύλη, φανταστικά τοπία με τη μηχανή. Ήταν και άνοιξη, άστα! Η φάση ήταν “φεύγα”.
rejected: Βλέπεις, Νetflix;
Μ.Σ.: Nαι, ρε μλκ! Ξεκίνησα αυτό το “Messia” που είναι κάπως γαμάτο-το είδες; Βλέπω και μια “καμμένη” σειρά το Trailer Pack Boys. Δεν ξέρω αν το έχεις υπόψιν σου. Είναι μεγάλη “σαπίλα” το έργο-με τη καλή έννοια! Είναι διάσημο καναδικό έργο με κάτι τιποτένιους, “τελευταίους” τύπους που ζούνε σε κάτι τροχόσπιτα και συνέχεια κάνουν βλακείες. Και στα επεισόδια, συμβαίνουν τα ίδια πράγματα με διαφορετικούς τρόπους. Εντελώς λούμπεν με πολύ χιούμορ όμως! Φλεγματικό χιούμορ!
rejected: Τί έχουν τα Κύθηρα που στα κάνουν τόσο αγαπημένα;
Μ.Σ.: Καταρχάς, υπάρχουν και κάποιοι που δεν γουστάρουν τα Κύθηρα. Κατεβαίνουν στο νησί και λένε με τη μία “θέλω να φύγω”. Είναι μεγάλο νησί, θέλει μεταφορικό μέσο, έχει ωραία ενέργεια. Δεν έχω καλύτερο να πηγαίνω με τη μηχανή, από το ένα άκρο του νησιού, στο άλλο. Έχει δάση, έως και σημεία που νομίζεις ότι είσαι στη Τοσκάνη, μετά οδηγείς και σκάνε μπροστά σου κάτι απόμακρες παραλίες, έπειτα και άλλες κανονικές….έχει ομορφιά και φύση ετερόκλητη στα Κύθηρα. Δεν έχει συγκεκριμένο στυλ αυτό το νησί. Είναι άλλος ο νότος, άλλος ο βορράς, κάθε κουλτούρας ανθρώπους…..και τίγκα να είναι το νησί θα βρεις μια καβάτζα να μείνεις μόνος σου. Το νησί ήταν κατατρεγμένο από πειρατές, μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν, τα χωριά είναι χτισμένα σε υψίπεδα, δεν είναι παραλιακά. Αυτό μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, που πήγαινα στο χωριό του πατέρα μου, στη Λακωνία, στα Νιάτα. Τα Κύθηρα έχουν και φύση και ξεραΐλα και γαμάτες παραλίες.
rejected: Σε ποια αυταπάτη πίστεψες;
Μ.Σ.: Για πολύ καιρό πίστευα ότι οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν. Να στο θέσω καλύτερα, επειδή έχασα παιδικό μου φίλο στην Έκτη Δημοτικού, για πολύ καιρό πίστευα μικρός, ότι εγώ δεν θα πεθάνω. Καλό, ε; Δεν το πιστεύω πια! (γέλια) Αλλά, αυτό με κάνει να αισθάνομαι πιο ζωντανός. Κάποιες φορές νομίζεις στη ζωή σου, ότι αυτή δεν τελειώνει. Και βαριέσαι, που περνάνε οι μέρες και δεν κάνεις τίποτα, και δεν σε νοιάζει γιατί όλα λες “θα είναι εσαεί”…ε, αυτή είναι η μεγαλύτερη αυταπάτη. Πάρτο σερί, γιατί μια μέρα θα πεθάνεις, που λέει και το τραγούδι. Κι αυτά που σου λέω δεν εμπεριέχουν καμία στεναχώρια. Αυτά είναι η ζωή….
Related posts:
Σε πόσους γύρους;
η Σαλονίκη του Σταμάτη
έχεις τρεις επιλογές
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
έχεις τρεις επιλογές
...here comes the sun