at a glance
Top

Έλενα Μαυρίδου

κι είχε τη Δράμα για το φως...

συνέντευξη | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | γιώργος καπλανίδης */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης + τάσος θώμογλου

“Λειτουργώ ψύχραιμα σε όποια αλλαγή φέρει η οργάνωση και η δρομολόγηση όσων έχω κάνει. Ένας προγραμματισμός πάντα μπορεί να αλλάζει. Υπάρχουν δεδομένα που όσο και να προσπαθείς να οργανωθείς, μπορούν να ανατραπούν. Στην Ελλάδα ζούμε και στο θέατρο που ασχολούμαι με πολλούς, διαφορετικούς τομείς, δεν έχω την πολυτέλεια να ασχολούμαι μοναχά με ένα πόστο και πάμπολλους βοηθούς εργαζόμενους. Όσες ανατροπές και να μου προκύπτουν, με επίμονη δουλειά, όλα συντονίζονται και τα φέρνω εις πέρας. Το προσπαθώ, τουλάχιστον”…Η Έλενα Μαυρίδου στο rejected…

rejected: Τί σημαίνει Κ.Θ.Β.Ε. για εσάς;

E.M.: Συναισθηματικά και καλλιτεχνικά το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σημαίνει πολλά για μένα. Φοίτησα στη Δραματική του Σχολή. Με διαπότισε αυτός ο χώρος, οι δάσκαλοι μου, με επηρέασαν καλλιτεχνικά. Τα πρώτα μου “ανοίγματα” και οι αναζητήσεις ήρθαν μέσα από το Κρατικό. Πήρα “εργαλεία” και έμπνευση από τη Θεσσαλονίκη. Να ξέρω τί θέλω και τί δεν θέλω. Σταδιακά αυτό συμβαίνει, αλλά τα χρόνια της Σχολής είναι σημαντικά. Από τη Θεσσαλονίκη, ξεκινήσαμε τις πρώτες μας δουλειές, εκεί στο Κ.Θ.Β.Ε. μαζί με το Σίμο Κακκάλα και τη Δήμητρα Κούζα. Ο ΣΙμος ήταν από πριν στο Κρατικό θέατρο. Η συνάντησή έγινε ως εξής: ο Σίμος ήταν ήδη στο Κρατικό ηθοποιός, εγώ μετρούσα ένα χρόνο στο ελεύθερο θέατρο ( και οι δυο απόφοιτοι της σχολής του Κρατικού) και η Δήμητρα ήταν μαθήτρια του Σίμου στο Κρατικό όταν δίδασκε στη σχολή.  Ο ΣΙμος εγώ και η Δήμητρα ήμασταν από αυτούς που έμειναν τα πιο πολλά χρόνια σε διάρκεια στο βασικό πυρήνα της ομάδας. Η γαλούχηση που είχαμε με το Σίμο και τη Δήμητρα στο Κρατικό, έπαιξε σπουδαίο ρόλο για ότι μετέπειτα ακολούθησε. Τα όνειρα μας, με το Σίμο και τη Δήμητρα, είχαν κοινή “γραμμή”. Έτσι, από την αρχή, μιλήσαμε “ίδια γλώσσα” και-κατά ένα μεγάλο βαθμό-την οφείλουμε στο Κρατικό. Μετέπειτα είναι ιδιοσυγκρασιακό το θέμα. ΤΙ ονειρεύεται ο κάθε άνθρωπος, τις ανησυχίες που έχει για το θέατρο. Αγαπώ τη Θεσσαλονίκη και σε συζήτηση που είχα με τη Δάφνη Μουστακλίδου, της έλεγα ότι η Θεσσαλονίκη δημιουργεί σημαντικά φυτώρια στην Τέχνη και “δίνει χώρο” σε ανθρώπους που θα μείνουν μόνιμα στη πόλη και ανακαλύπτουν εξέλιξη που είναι και το ζητούμενο. Η Θεσσαλονίκη είναι μια ροκ καλλιτεχνική πόλη έρευνας για το θέατρο.

Όχι, η Θεσσαλονίκη δεν είχε "ταβάνι", ούτε μου δινόταν η αίσθηση ότι "χτυπάμε πάνω σε τοίχους". Ίσα- ίσα.

rejected: Η Θεσσαλονίκη είχε καλλιτεχνικό “ταβάνι” στα χρόνια που τη βιώσατε;

Ε.Μ.: Όχι, η Θεσσαλονίκη δεν είχε “ταβάνι”, ούτε μου δινόταν η αίσθηση ότι “χτυπάμε πάνω σε τοίχους”. Ίσα- ίσα. Είχαμε ένα χώρο εργασίας στην Ολύμπου και ταυτόχρονα είμασταν περιοδεύων θίασος. Δεν είχαμε θεατρικό χώρο στη Θεσσαλονίκη, αλλά εκεί δουλεύαμε τις παραστάσεις μας.

Η ιδέα του “Χώρου” προϋπήρχε, καθώς και η δημιουργία του χώρου μας στην Ολυμπίου 18, αλλά επί Βίκτωρα Αρδίτη έγινε η πρώτη “Γκόλφω” στο Κρατικό θέατρο. Και ο πρώτος άνθρωπος που το ξεκίνησε αυτό ήταν ο Σιμος. Ήταν δική του ιδέα και υπήρξε ο σκηνοθέτης της ομάδας για όλα αυτά τα χρόνια. Μέχρι που χώρισαν οι δρόμοι μας.

Η Θεσσαλονίκη σε ενέπνεε για δημιουργικότητα. Εκεί έπεσε και η πρώτη ιδέα δημιουργίας του “ΧΩΡΟΥ”. Ως περιοδεύων θίασος φύγαμε από τη Θεσσαλονίκη, επειδή “κινούμασταν πολύ προς τα κάτω”. Φεύγαμε πολύ προς νησιά γι αυτό και έπρεπε να μετακινήσουμε τη βάση μας πιο κεντρικά. Έτσι και φύγαμε από τη Θεσσαλονίκη, μετά από περίπου 12 χρόνια. Θέλαμε και αλλαγή, θέλαμε και δοκιμή στην Αθήνα. Αλλά, από τη Θεσσαλονίκη δεν φύγαμε “βαλτωμένοι”, μα με αγάπη γι αυτήν. Χαίρομαι που επιστρέφουμε στη πόλη για δύο βράδια, 18 και 19 Σεπτέμβρη στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών. Λίγο πριν ξεκινήσουμε τις παραστάσεις μας, στην Αθήνα, στον ΧΩΡΟ.

rejected: Είναι εύκολο, στην οδό Πραβίου στην Αθήνα, το 2019, να κάνεις το θέατρο που εσύ θες;

Ε.Μ.: Τίποτα δεν είναι εύκολο, στην Ελλάδα και στο θέατρο του 2019. Προσπαθούμε το δικό μας σκεπτικό να εντάσσεται σε μια έρευνα. Η έρευνα στο θέατρο δεν είναι εύκολη ιστορία. Να μπαίνεις σε ένα χώρο και να ψάχνεις, να ψάχνεις, μελετώντας ένα θεατρικό κείμενο, δίχως να έχεις την αγωνία πως θα πληρώσεις το νοίκι και πως θα αποχρεώσεις τους λογαριασμούς σου, δεν είναι εύκολη ιστορία. Γίνεσαι πολυμήχανος, δουλεύεις πολύ περισσότερο από όσο κάποιος μπορεί να φανταστεί. Αλλά, αυτό συμβαίνει σε πολλές δουλειές, όχι μόνο στο θέατρο. Αυτό στο οποίο πιστεύεις, οφείλεις να εφευρίσκεις μηχανισμούς για να διατηρείται. Στην Πραβίου, θέλουμε να κρατήσουμε το ίδιο πνεύμα, με την εμπειρία και την υποκριτική μέθοδο που αναπτύσσουμε. Με τη ματιά μας, μέσα στο έργο.  Στο ΧΩΡΟ στην Αθήνα, φέτος θα ενταχθούν στο πρόγραμμά μας και άλλες παραγωγές και θα ανακοινωθούν τον ερχόμενο Οκτώβρη, από την Ελεάννα Γεωργίου. Η Ελεάννα, πέρα από εξαιρετική συνεργάτης, είναι άνθρωπος που αγαπάμε, εμπιστευόμαστε ως ομάδα και δουλεύουμε μαζί της από τα πρώτα βήματα μας στο θέατρο ΧΩΡΟΣ. Είναι άνθρωπος πολύ κοντά μας, σε όλα όσα κάνουμε.

Η μάσκα σε αποκαλύπτει...

rejected: Ανήκετε και στις εξαιρέσεις στην Ελλάδα. Στο σπίτι είναι δύο τα θέατρα που “συναντιέστε”. Είναι ο ΧΩΡΟΣ, είναι και το Tempus Verum υπό τη διεύθυνση του Δημήτρη Λάλου. Αυτό σας έχετε διεύρυνε τον ορίζοντα καλλιτεχνικά; 

Ε.Μ.: Είμαστε ένα σπίτι, δύο θέατρα! Εκτός ότι κάνουμε πολύ χιούμορ με αυτό και συχνά αυτοσαρκαζόμαστε, καταλαβαίνεις Γιώργο, ότι σε όσα κάνουμε οι ευθύνες είναι διπλές! Όλα είναι διπλά. Εγώ με τη Δήμητρα έχουμε μια κοινή ιστορία, ο Δημήτρης έχει μια δική του διαφορετική διαδρομή. Με το Δημήτρη μας συνδέει η προσωπική αγάπη που βοηθάει στα πράγματα. Έχουμε εμπιστοσύνη, άνοιγμα και στη διαφορετικότητα που έχουμε καλλιτεχνικά, έναν αλληλοσεβασμό και μια αλληλοβοήθεια, αν αναλογισθείς ότι είμαστε δύο γειτονικά θέατρα. Με κάποιο τρόπο, οι άνθρωποι των δύο θεάτρων έχουμε ένα ιδιαίτερο brainstorming που μόνο ωφέλεια μπορεί να επιφέρει. Παρά το διαφορετικό σκεπτικό και ύφος των δύο θεάτρων, δεν υπάρχει κανένας ανταγωνισμός. Είμαστε σαν δυο θέατρα στην ίδια γειτονιά που έχουν ένα ανοιχτό κανάλι επικοινωνίας. Κι αυτό είναι μοναδικό. Δημιουργεί την αίσθηση του “δεν είμαι μόνος”, κι είναι ότι η εποχή το έχει ανάγκη. Μπορεί να μην κάνουμε “συμπαραγωγές” αλλά ηθικά η λέξη ισχύει. Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι αυτό; …Γι αυτό κάνουμε ανοιχτό “κάλεσμα” και σε άλλους συναδέλφους στο ΧΩΡΟ…

rejected: Σας λείπει ο Σίμος; 

Ε.Μ.: Ότι χτίσαμε οι τρεις μας, τόσα χρόνια, με το Σίμο και τη Δήμητρα είναι “παιδί”. Είναι φορτισμένο μέσα μας και το κουβαλάμε και οι τρεις. Από εκεί και πέρα, στα σημεία ο καθένας το αναδιαμορφώνει και μπορεί να το πηγαίνει κάπου διαφορετικά, ανάλογα με την προσωπικότητά του, τις ανησυχίες του, αυτά που θέλει να κάνει και όσα σκέφτεται. Θεωρώ πολύ υγιές που αυτό “ανοίγει” κι άλλο, και έτσι ενώ δεν δουλεύουμε μαζί με το Σίμο, κάπου υπάρχει, μοιραία αυτή η ένωση. Συμπορευθήκαμε με το Σίμο, 15 χρόνια. Αυτό μας επηρέασε και τους τρεις. Από εκεί και πέρα, έχουμε μια διαφορετική πορεία, που είναι υγιές. Ότι συνέβη με το ΧΩΡΟ, κάπως μεταλαμπαδεύεται ως πεδίο από τον έναν στον άλλον. Και θα φέρει και άλλους ανθρώπους μέσα σε όλο αυτό. Θέλουμε ότι κάνουμε να έχει και νέα στοιχεία και να κρατηθεί ζωντανό κι αυτό, ακόμα και αν είναι παραλλαγμένο από την αρχική δομή του θεάτρου. Στο ΧΩΡΟ δεν έχουμε σταθερή ομάδα, έχουμε θιάσους με ηθοποιούς που εναλλάσσονται. Θέλουμε με κάποιο, ίδιο σταθερό πνεύμα, αλλά και με ψυχικές ανατροφοδοτήσεις από ανθρώπους που εισέρχονται με λίγο διαφορετική σκέψη να λειτουργεί ο ΧΩΡΟΣ. Αισθάνομαι ευγνώμων για ότι μοιραστήκαμε στο ταξίδι με το Σίμο. Και αισθάνομαι μια εσωτερική και καλλιτεχνική παρακαταθήκη που μπορεί να γεννήσει κι άλλα πράγματα.

rejected: Τελικά, η μάσκα στο θέατρο μπορεί να μας πει περισσότερα από ένα πρόσωπο;

Ε.Μ.:  Ναι. Όταν η μάσκα είναι ζωντανή πάνω στη σκηνή, μπορεί να μας μιλήσει και για ένα πρόσωπο και για περισσότερα. Μπορεί να μας μιλήσει για παραλλαγές του ίδιου προσώπου, μπορεί να μας μιλήσει για αυτό που είναι  ένα πρόσωπο αλλά δεν το βλέπουμε, να μιλήσει για όσα είμαστε κοινωνικά ή εσωτερικά. Η μάσκα αποκαλύπτει. Η μάσκα είναι φοβερό εργαλείο στα χέρια του ηθοποιού που μπορεί να μας δώσει ένα δρόμο απενεχοποιημένα, μέσα από μια καθαρή μεθοδολογία με πολλές πρακτικές συμβουλές. Έτσι, ακόμα και ο ηθοποιός να δει στη σκηνή, ένα πρόσωπο που ούτε και υποψιάζεται πως έχει. Με αυτό το τρόπο, η μάσκα γίνεται σπουδαίο εργαλείο. Από αρχαιοτάτων χρόνων, η μάσκα έχει να μας διηγηθεί μια ιστορία. Μπορεί να μας πει σωματικά κάτι. Η μάσκα είναι μέσα μας, ως ένστικτο, στο τι μπορούμε να εκφράσουμε, φορώντας την. Με τη μάσκα μπορεί να βρεθείς σε κοντινά σου, μα και μακρινά σου πράγματα. Η μάσκα σε αποκαλύπτει…

rejected: Ποιό στοιχείο του χαρακτήρα της Δήμητρας, “ζηλεύετε”;

Ε.Μ.: Η Δήμητρα Κούζα είναι ένας ταλαντούχος άνθρωπος σε πολλά επίπεδα. Έχει οργάνωση, είναι πολυμήχανη πάνω στη σκηνή. Έχει φαντασία, ψυχή, έχει δώσει απίστευτα πράγματα στο ΧΩΡΟ και με φοβερή τεχνική που βάζει στην εργασία της, έτσι ώστε να δουλεύει άρτια. Έναν τέτοιο άνθρωπο μόνο να τον θαυμάζω μπορώ. Η Δήμητρα πάνω στο σανίδι είναι ικανή να σου προσφέρει ένα “κέντημα”. Η Δήμητρα, η αδερφή μου, θυμάται τα πάντα-έχει μνήμη, είναι στήριξη. Οτιδήποτε, αν θελήσω μια βοήθεια και σε ανθρώπινο επίπεδο, εννοείται στη Δήμητρα θα “τρέξω”.

rejected: Στη Δράμα προλαβαίνετε να “επιστρέφετε”;

Ε.Μ:.Πηγαίνω πολύ συχνά στη Δράμα. Την αγαπώ πολύ για να την αποχωριστώ. Σταθερά το λιγότερο δύο φορές το χρόνο κι όσες περισσότερες προκύπτουν, βάσει των επαγγελματικών προγραμμάτων μας, επιστρέφω στη Δράμα. Η Δράμα είναι οι άνθρωποι, είναι οι αναμνήσεις, είναι η πατρίδα, έχει ωραίο φαγητό, μια βόλτα με καφέ στο χέρι, και να κάτσω σε ένα ταβερνάκι. Σπίτι μου είναι οι αναμνήσεις μου. Στα 40 μου χρόνια, ξέρω πως όταν κάτι μέσα σου έχει κρατηθεί, αυτό είναι το σπίτι σου. Η Δράμα είναι όλα μου τα παιδικά μου χρόνια. Με την αδερφή μου, τη Δήμητρα, και το Γιώργο Μαυρίδη που είναι αδερφός μου, μουσικός, ο τρόπος που μεγαλώσαμε και θελήσαμε να ασχοληθούμε με τη Τέχνη, από ένστικτο, έκανε εκκίνηση από ένα ψυχικό κέντρο, που λεγόταν Δράμα. Στη Δράμα, όταν πηγαίνω, ξεκουράζεται η καρδιά μου…

rejected: Όλη σου η ζωή άλλαξε, με τον ερχομό της κόρης σου, της Νικολέττας. Τί σου χάρισε το παιδί, αυτό το καλοκαίρι;

Ε.Μ.: Περάσαμε ένα υπέροχο καλοκαίρι με τη Νικολέττα, όπου ανακαλύπταμε τί σημαίνει κοχύλι, τί σημαίνει άμμος, τί είναι η θάλασσα, τι σημαίνει ουρανός, κουνούπι…μαζεύαμε κοχύλια, ατέλειωτες ώρες, παρέα. Το παιδί είναι ευλογία. Είναι και το κέντρο όλων μας, και για μένα και για το Δημήτρη. Με τη Νικολέτα ανακαλύπτω ξανά την αλφαβήτα της ζωής. Η Νικολέτα σου προσφέρει απλόχερα μια χαρά που είναι ανυπολόγιστη. Το δυνατότερο “σεμινάριο” ζωής. Πριν γεννηθεί η Νικολέτα, ενώ φλέρταρα με την ιδέα της μητρότητας, θεωρητικά, δεν μπορούσα να διανοηθώ τον ποταμό αγάπης που θα με περιέλαβε μαζί της. Ένα παιδί, το παιδί σου, σου γραπώνει τη καρδιά και γίνεται ο μεγαλύτερος σου έρωτας….

  • Η Έλενα Μαυρίδου παρουσιάζει το “Περιμένοντας τον Γκοντό” του Μπέκετ στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, στη Θεσσαλονίκη, 18 και 19 Σεπτέμβρη. Τον ερχόμενο μήνα, η παράσταση θα συνεχίσει να παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στην έδρα της στην Αθήνα, στο ΧΩΡΟ. Η Έλενα Μαυρίδου, αυτό το φθινόπωρο, θα πραγματοποιήσει σεμινάρια υποκριτικής τόσο στην Αθήνα, όσο και στη Θεσσαλονίκη. Τη νέα χρονιά, στον ΧΩΡΟ, η Έλενα Μαυρίδου με τους συνεργάτες της, θα παρουσιάσει το θεατρικό έργο “Η Πτέρυγα”.