Τέλος η πρόβα. Και μετά μια άλλη πρόβα και μετά μια ακόμα, και μια ακόμα.. Κι ύστερα ζωή. Και δουλειά, και νύχτωσε… Έχω μέρες να δω τον ήλιο, και δεν φταίει που είναι χειμώνας. Φταίει αυτό το ρημάδι που με τρώει. Μέσα μου. Που δεν με αφήνει. Και ξέρω ότι θα το ευχαριστήσω που δεν με αφήνει.

Κι ύστερα στο σπίτι. Στο άγιο. Στο ζωτικό. Εδώ ο χρόνος μετριέται σε ήχους, σε αγκαλιές, σε παιχνίδι, σε γέλια και σε δάκρυα, σε κούραση, σε λέξεις. Να μια λέξη: «Ευλογία». Ή «ευγνώμων».

Ο Capétte και η Μόσχα του, στα αυτιά μου, ένας Γλύπτης (βιβλίο) στο κρεββάτι μου, και ένα τετραδιάκι δίπλα μου να σημειώνω καταπληκτικά πράγματα που θαυμαστοί άνθρωποι μου χαρίζουν: ένας θαυμαστός νέος φίλος μου, μου έμαθε τις Μαγεμένες (αντίστοιχα Ελγίνεια Αγάλματα της Θεσσαλονίκης), ένας άλλος για το τι σημαίνει αναμονή για έναν άνθρωπο (θα ψηλώσουμε την ανθρωπότητα αν γίνουμε δωρητές οργάνων), μια φίλη ότι το «reaching things”…και ένας άλλος ότι εν πάσι περιπτώσει αυτοί οι δυο που περπατάνε εκεί έξω, περπατάνε διαφορετικά επειδή εμείς διαβάζουμε λογοτεχνία…

Υ.Γ.

Η ευτυχία είναι σε μια κούνια. Άλλοτε κλαίει, άλλοτε γελάει, μπουσουλάει, τρέχει, παίζει και χτυπάει. Κοιμάται ή ξενυχτάει, σε αγκαλιάζει ή σε αποφεύγει. Συνήθως ψηλώνει και μεγαλώνει.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν έντομα που χορεύουν.. ξέρω σίγουρα το εξής:

Τίποτα δεν μπορεί να σε κάνει να σταθείς στο ύψος των ματιών σου, παρά μονάχα τα πόδια σου. Ίσως και η καρδιά σου.

Ύστερα, χρειάζεσαι ένα σκοινί για να σε κρατάει όρθιο τις στιγμές που δεν θα αντέχουν άλλο τα πόδια σου.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δε θα πέσεις -οι πτώσεις, άλλωστε, είναι ευλογία: σε κοιτάς από χαμηλά, όπως τότε που ήσουν μικρό παιδί.

* Ο Γιάννης Διδασκάλου σκηνοθετεί τη θεατρική παράσταση “Insectum ή Υπάρχουν έντομα που χορεύουν” στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο ΑΝΕΤΟΝ : Σάββατο 16/12, στις 19:00 & 21:00. Κυριακή 17/12, στις 19:00 & 21:00