at a glance
Top

Οι σημειώσεις του Γιάννη Διδασκάλου

κείμενο | γιάννης διδασκάλου  */* φωτογραφίες | αρχείο γιάννη */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

υπάρχουν σκέψεις που χορεύουν

Πρωινό στη Θεσσαλονίκη, σημαίνει πια για μένα πολύ πρωί. Λιγοστός ύπνος, σπανιότερα καφές, αλλά σίγουρα γεμάτο πρωινό με σημειώσεις για να μην χαθώ στη μέρα -ποτέ δεν φτάνει. Δεν είμαι ο μόνος, ξέρω.

Γιατί αυτό το κείμενο; Γιατί αυτή η εσωτερική συνομιλία; Ακριβώς για αυτό που γράφω παραπάνω· το κυνήγι της μέρας ή το κυνήγι της ευτυχίας. Κάθε ζωντανός άνθρωπος τα όνειρα του κυνηγάει (και αν δεν τα κυνηγάει, προσπαθεί να τα ζωντανέψει). Και κάνουμε ένα βήμα -ίσως μπρος- και μετά τι;

Ο Δημήτρης περιμένει να ξεκινήσουμε πέρασμα, ο Αλέξανδρος θέλει χρόνο για το υπέροχο ζέσταμα, η Στέλλα θέλει να βάλει μια ακόμα πινελιά στο κείμενο, η Μαρίνα έχει μια ακόμα καταπληκτική ιδέα για το σκηνικό, ο Capétte μας επαναφέρει και μας συγκεντρώνει μόλις κουμπώσει όλο το σύμπαν του και τον ήχο του και η Φανή μας κοιτάει με απορία και έτοιμη να κάνει τα μαγικά της στο φωτισμό. Κάπου πιο μακριά η Δάφνη μας θέλει να μείνει εδώ.

Μπαίνουμε μεθαύριο στο ΑΝΕΤΟΝ. Φώτα, μουσική, σκηνογραφία τεχνικές λεπτομέρειες..  να είναι όλα έτοιμα..

Τέλος η πρόβα. Και μετά μια άλλη πρόβα και μετά μια ακόμα, και μια ακόμα.. Κι ύστερα ζωή. Και δουλειά, και νύχτωσε… Έχω μέρες να δω τον ήλιο, και δεν φταίει που είναι χειμώνας. Φταίει αυτό το ρημάδι που με τρώει. Μέσα μου. Που δεν με αφήνει. Και ξέρω ότι θα το ευχαριστήσω που δεν με αφήνει.

Κι ύστερα στο σπίτι. Στο άγιο. Στο ζωτικό. Εδώ ο χρόνος μετριέται σε ήχους, σε αγκαλιές, σε παιχνίδι, σε γέλια και σε δάκρυα, σε κούραση, σε λέξεις. Να μια λέξη: «Ευλογία». Ή «ευγνώμων».

Ο Capétte και η Μόσχα του, στα αυτιά μου, ένας Γλύπτης (βιβλίο) στο κρεββάτι μου, και ένα τετραδιάκι δίπλα μου να σημειώνω καταπληκτικά πράγματα που θαυμαστοί άνθρωποι μου χαρίζουν: ένας θαυμαστός νέος φίλος μου, μου έμαθε τις Μαγεμένες (αντίστοιχα Ελγίνεια Αγάλματα της Θεσσαλονίκης), ένας άλλος για το τι σημαίνει αναμονή για έναν άνθρωπο (θα ψηλώσουμε την ανθρωπότητα αν γίνουμε δωρητές οργάνων), μια φίλη ότι το «reaching things”…και ένας άλλος ότι εν πάσι περιπτώσει αυτοί οι δυο που περπατάνε εκεί έξω, περπατάνε διαφορετικά επειδή εμείς διαβάζουμε λογοτεχνία…

Υ.Γ.

Η ευτυχία είναι σε μια κούνια. Άλλοτε κλαίει, άλλοτε γελάει, μπουσουλάει, τρέχει, παίζει και χτυπάει. Κοιμάται ή ξενυχτάει, σε αγκαλιάζει ή σε αποφεύγει. Συνήθως ψηλώνει και μεγαλώνει.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν έντομα που χορεύουν.. ξέρω σίγουρα το εξής:

Τίποτα δεν μπορεί να σε κάνει να σταθείς στο ύψος των ματιών σου, παρά μονάχα τα πόδια σου. Ίσως και η καρδιά σου.

Ύστερα, χρειάζεσαι ένα σκοινί για να σε κρατάει όρθιο τις στιγμές που δεν θα αντέχουν άλλο τα πόδια σου.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δε θα πέσεις -οι πτώσεις, άλλωστε, είναι ευλογία: σε κοιτάς από χαμηλά, όπως τότε που ήσουν μικρό παιδί.

* Ο Γιάννης Διδασκάλου σκηνοθετεί τη θεατρική παράσταση “Insectum ή Υπάρχουν έντομα που χορεύουν” στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο ΑΝΕΤΟΝ : Σάββατο 16/12, στις 19:00 & 21:00. Κυριακή 17/12, στις 19:00 & 21:00