Μιχάλης: Κι αν έκλεινα τα μάτια παιδί που δεν …ξεχνά, σε ποιά γωνιά της Κρήτης θα “ταξίδευα”, ποιό παιχνίδι, ποιές βόλτες θυμάμαι;…Ειδικά το καλοκαίρι όταν με χτυπάει ο ήλιος ταξιδεύω αυτόματα στο Λέντα. Θυμάμαι να παίζω τέννις στον Νίκο Πατμανίδη και με τα παιδιά της γειτονιάς διάφορα παιχνίδια στην αλάνα. Όταν ήμουν παιδί είχα αναπόσπαστο κομμάτι της παρέας μου τον Παντελή κι αυτός είναι και ο λόγος για το τόσο ισχυρό μας δέσιμο.

Παντελής: Λοιπόν, κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω αυτόματα, χρόνια τώρα όταν κλείνω τα μάτια για ταξίδι στην Κρήτη, φτάνω στο χωριό μου στη θάλασσα, στο τιμημένο Λέντα και αράζω κάτω από ένα αλμυρίκι που είναι στα αριστερά, όπως κοιτάς την παραλία και σκάει το κύμα μπροστά μου ενώ στο βάθος, το μάτι μου χάνετε χαζεύοντας το λυβικό πέλαγο.. τα παιχνίδια που μου ήρθαν πρώτα ήταν εκείνα που έπαιζα με την Τώνια Τζιρίτα Ζαχαράτου, την ποιήτρια, όσο ήμασταν στο σχολείο. Εγώ Δευτέρα Λυκείου κι εκείνη Πρώτη Λυκείου, που στα διαλλείματα ανάμεσα στα μαθήματα, βρισκόμασταν και κάναμε τον προαύλιο χώρο του σχολείου woodstock. Οι βόλτες που θυμάμαι είναι εκείνες που έκανα επίσης στο Λύκειο, με μια τεράστια παρέα που ήμασταν τότε στο Ηράκλειο από τρία διαφορετικά σχολεία, που βρισκόμασταν «στα λιοντάρια» για να καταλήξουμε στο πάρκο Ξένια κι ανά πέντε λεπτά σταματούσαμε το βάδισμα μας. Γιατί η κουβέντα έπαιρνε φωτιά και εμείς κάναμε κύκλο και παθαίναμε αυτανάφλεξη, με αποτέλεσμα να φτάναμε στο «Ξένια» δύο ώρες μετά!

Μ. Ποιό τραγούδι θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια και γιατί; …Θυμάμαι τον πατέρα μου να με ανεβάζει στη βέσπα κι όποτε είχε ανηφόρα τραγούδαγε “Η ζωή τραβά την ανηφορά…” μετά στην κατηφόρα ξανά τραγούδαγε “Η ζωή τραβάει την κατηφόρα”…

Π:  Όλος ο δίσκος «Κρυφό Φιλί» του Μιχάλη Χατζηγιάννη μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, γιατί ήταν ο πρώτος δίσκος που απέκτησα. Όπως επίσης και το «Φορτηγό» του Σαββόπουλου, γιατί τον είχε η μάνα μας αυτόν τον δίσκο κι εμείς τον βάζαμε μικρά παιδιά στο cd player και χορεύαμε με τα φουλάρια της μαμάς στο σαλόνι! Επίσης, το τραγούδι της Άννας Βίσση «Αγάπη είναι», μου θυμίζει τον εαυτό μου Πρώτη Λυκείου, χειμώνα να είμαι στο άλλο χωριό μου στις Γωνιές και να μαζεύουμε οικογενειακώς τις ελιές….με θυμάμαι που λες να έχω βάλει στο mp3 μου το «Αγάπη είναι» και να το ακούω σε λούπα για ώρες! Ήταν η πρώτη φορά που είχα ερωτευτεί μωρέε!

Μ. Με αγχώνει το “πρέπει”, το “συμμορφώσου”, το “δεν είναι έτσι”. Γενικά, οτιδήποτε με περιορίζει με αγχώνει, και για αυτό το λόγο προσπαθώ να παραμένω πάντοτε διαυγής. Θα ΄θελα να ήμουν νερό που στο βυθό του δεν έχει καθόλου πέτρες, μόνο άμμο.

Π: Με αγχώνει η ζωή η ίδια γιατί είναι αγχωτική. Είναι ρυθμοί αυτοί;! Απάλευτοι, με στρεσάρει αλλά γουστάρω! Με αγχώνουν οι δυνατοί θόρυβοι αλλά μ’ αρέσει η δυνατή μουσική. Βασικά αυτό που με αγχώνει πιο πολύ από όλες τις καταστάσεις σε αυτή τη ζωή είναι πως πρέπει να απαντήσω κάτι συγκεκριμένο. Πως πρέπει να έχω μια ξεκάθαρη θέση απέναντι στα πάντα, με αγχώνει που δεν πρέπει να είμαι αναποφάσιστος.

Μ. Ποιος δεν αφήνεται στον έρωτα; Αν κάποιος μπλοκάρει στον αίσθημα προτείνω Fernando Pessoa ή αν του πέφτει δύσκολο να κάτσει να διαβάσει τότε ας σκεφτεί κάθε γράμμα της λέξης “Ματαιότητα”…

Π: Όλοι αφηνόμαστε στον έρωτα μέχρι να τρομάξουμε και να μπλοκάρουμε το αίσθημα και τούμπαλιν. Άμα καταφέρεις να ξεμπλοκάρεις την φάση σου και να μην σε νοιάζει αν φαίνεσαι γελοίος, αν τα έχεις βρει με την κατάσταση σου και αυτοσαρκάζεται και κουλάρεις, ηρεμείς, αδειάζεις, μέσα στη μέρα, τότε αφήνεσαι στον έρωτα πιο εύκολα κι είσαι σε μια ροή καταπληκτική. Εγώ προσωπικά έχω παραδοθεί στον έρωτα, είμαι αλοιφή και μπαίνω με τα χίλια!

Μ. Η φιλία είναι πιο μεγάλη από τον έρωτα; Πώς να συγκίνεις δυο ανόμοια πράγματα; Ας πούμε πως η φιλία είναι οικογένεια και πως ο έρωτας υπάρχει παντού, και στη φιλία και στην οικογένεια και οπουδήποτε υπάρχει κάτι που αναπνέει.

Π: Νομίζω πως πρόκειται για δίδυμα φεγγάρια. Το μέγεθος είναι το ίδιο, οι προτεραιότητες είναι άλλη ιστορία κι όπως σου είπα και πριν μου είναι αδύνατο να πάρω μια απόφαση και να σου απαντήσω τι πάει πιο πάνω. Και την φιλία και τον έρωτα πάντως καίνε το ίδιο καύσιμο. Και το καλό- με το καύσιμο αυτό- είναι πως μοιάζει με την συνταγή της coca cola, είναι μυστικό.

Μ. Πριν μια μουσική παράσταση, τί με απασχολεί περισσότερο; Να αναπνέω σωστά.

Π: ουυ…. εκατό διαφορετικά, πως έχει κάτσει το μαλλί, αν θυμάμαι τα λόγια από το «αλλού να μ’ αγαπας», που κάθονται οι δικοί μου άνθρωποι, τι θα φάω μετά, αν θα βγω και πού, ωστόσο δυο λεπτά πριν βγω, προσπαθώ να αδειάσω τη σκέψη μου για να ανέβω να αφηγηθώ της ιστοριούλες που έχουμε ετοιμάσει…

Π: Σε ποιά αυταπάτη πίστεψα; Πίστεψα και πιστεύω στο εξής καμμένο: “η ζωή είναι όλη μια μέρα”, δεν παίζει αυτό που λέμε αύριο είναι μια άλλη μέρα, όχι, όλη η ζωή είναι μια μέρα και κυλάει, κυλάει και απλά κοιμάσαι γιατί κουράστηκες και ξυπνάς και συνεχίζεις από εκεί που το άφησες και όλα είναι σκληρά και μαύρα και απαλά και φωτεινά. Και ο ήλιος, πάει κι έρχεται, και το φεγγάρι κι εμείς οι ίδιοι. Δεν με πρόδωσε ακόμα αυτή η αυταπάτη, γιατί ποιός θα έρθει να μου πει πως αυτή δεν είναι η αληθινή ροή του χρόνου;! Οπότε πίστεψα σε αυτήν την αυταπάτη και πιστεύω ακόμα.

Μ. Πίστευα κάποτε πως ο άνθρωπος μπορεί να κάνει την υπέρβαση και να ξεπεράσει το τέρας που είναι. Τώρα στο κατώφλι των 30 χρόνων μου, δεν έχω πλέον αυτή την αυταπάτη.