Το καλοκαίρι, τώρα, κάναμε roadtrip με έναν άλλο φίλο (δεν είμαι σίγουρος αν πηγαίνει λαϊκή) και τις μηχανές μας στα Βαλκάνια. Βουλγαρία, Σερβία, Βοσνία, Κροατία, Μαυροβούνιο, Αλβανία. Ομορφιά με το τσουβάλι. Χάλκινα στο Βελιγράδι. Οι μελωδίες τους στο μυαλό μου για ώρες. Πολλά χιλιόμετρα. Κάθε τόσο, σημειώνω μερικές λέξεις στο κινητό μου, που το έχω στερεώσει στο τιμόνι. Ταξίδι χωρίς ενδοεπικοινωνία. Ίσως, να έσπαγε λίγο τη μονοτονία. Αλλά δε θα κατέγραφα τίποτα. Κάτι ξεχασμένα χωριουδάκια πριν τα σύνορα.

Τρακτέρ, αγροτική ζωή. Ούτε ξέραμε από που περνούσαμε. Σαν να βλέπω ταινία. Πώς να μη γράψεις κάτι με αυτά τα τοπία. Διαύγεια. Μόνος αλλά κοντά σε όλα. Αγελάδες βόσκουν σε λιβάδια στην ορεινή Bοσνία. Βγαίνουμε φωτογραφίες μαζί τους, ο βοσκός το επιτρέπει. Η φτώχεια. Δε δέχονται καν συναλλαγές με κάρτα. Σαν να μπαίνουμε σε άλλες δεκαετίες.

Με δυο μηχανές αλλάξαμε και το χώρο και το χρόνο. Καλή επένδυση θα έλεγε κανείς. Μυρωδιές από τσεβάπια, τρύπες-αναμνηστικά από σφαίρες στα κτίρια στο Σαράγεβο, άνθρωποι εσωτερικοί, αλκοόλ πουθενά, ναργιλέδες, μιναρέδες που θύμιζαν το προηγούμενο ταξίδι στα παράλια της Τουρκίας, απέραντα δάση, σμαραγδένια -με όλο το χρώμα της λέξης- ποτάμια να συντροφεύουν τη διαδρομή μας για ώρες, το Μόσταρ σε πράσινο και γκρι.. Βροχή, πολλή βροχή.. Ατέλειωτες Δαλματικές ακτές στην Κροατία, η παλιά πόλη του Ντουμπρόβνικ, το περίφημο κάστρο της, η αρχιτεκτονική της, ο πορτοκαλί ήλιος που έδυε πάνω στα λευκά της, κάτι μυστικά περάσματα, οι τράτες στo λιμανάκι από την άλλη πλευρά των τειχών, τα παιδιά από τη Βραζιλία, την Ουρουγουάη και το Ισραήλ που γνωρίσαμε. Η νύχτα. Τα μπάνια στα βράχια την άλλη μέρα. Οι βόλτες με τη μηχανή στο κέντρο της πόλης χωρίς σακίδια, με ένα πουκάμισο μόνο, επιστρέφοντας χαράματα στο σπίτι που μέναμε… Ελευθερία. Η θλίψη και η χαρά. Διαδρομή δίπλα στη θάλασσα και τα βουνά απόκρημνα σε ορίζουν σε μια λωρίδα. Και πάλι βροχή. Στάση στην άκρη του αυτοκινητόδρομου για αδιάβροχα. Συνεχίζουμε. Σκοτεινό Μαυροβούνιο. Κυριολεκτεί. Οι κορυφές των βουνών πνιγμένες μέσα στα σύννεφα. Και άλλα κάστρα. Και στάσεις σε πόλεις και χωριά δίχως όνομα. Και άνθρωποι. Και έλλειψη ανθρώπων. Και σκύλοι, φίλοι πια. Τόσες μνήμες. Τα χωριά μας άδειασαν και η βροχή μας ξέπλυνε. Φέτος είπαμε για νότια Ιταλία. Υπομονή καμία.

Αθήνα για “Γλάρο”. Τσέχοφ. Ένας ολόκληρος θίασος και δε γνωρίζω κανέναν. Κόσμοι. Τους στίχους από τα Βαλκάνια ακόμα να γράψω μουσική να τους βάλω. Τόσο καιρό παγωμένοι. Ένεκα του Τρέπλιεφ; Γιατί να διευκρινιστεί; Όταν νιώθεις καλά είναι πιο δύσκολο να φτιάξεις κάτι(;) Για να δημιουργήσει κανείς το να είναι χάλια είναι μονόδρομος; Πρέπει έστω να κινείται κοντά του; Αρνούμαι να το πιστέψω. Εν πάση περιπτώσει, άρχισα να φροντίζω λίγο παραπάνω και το χώρο μου, το σπίτι μου. Σημάδι πως μεγαλώνω! Και νιώθω πιο ευάλωτος. Δεν έχω όρεξη για εκπτώσεις, θέλω να κάνω αυτό που θέλω να κάνω. Πήρα και μια τηλεόραση να βλέπω ταινίες. Μόνος ή με παρέα, και τα δύο ωραία. Μεγάλη, έκανα πίσω και τον καναπέ. Μου αρέσει να πηγαίνω στον κινηματογράφο, άμα όμως έχει παραπάνω κόσμο και είναι ανήσυχος, δεν μπορώ να παρακολουθήσω. Έτσι και έρθουν και καθίσουν μπροστά μου δε, φορτώνω για όλη την ταινία.

Αν λύσω και το θέμα του ύπνου.. γίναμε. Ίσως αν ξεκινήσω να διαβάζω πάλι πριν κοιμηθώ. Αλλά μετά, τί θα συνδέει τις εκδοχές μου μέσα στα χρόνια; Τί κοινό θα έχουν οι εαυτοί μου, πώς θα με αναγνωρίσω; Τα μάτια μου μαυρίζουν. Αλλά ο Λυκαβηττός, οι βόλτες μου εκεί, τα ξεκουράζουν. Τα μονοπάτια, οι κορυφές του. Η πόλη από πάνω μέχρι τη θάλασσα. Όλα στο ίδιο κάδρο. Αυτό για το οποίο όμως είμαι ευγνώμων είναι πως έχω πίστη και πάλι. Δε μιλάω για το Θεό, προς Θεού. Πριν ένα χρόνο ήμουν περίεργα. Θέλω να πω έχω διάθεση. Για τη δουλειά, για εκτός δουλειάς. Αν δεν έχω αυτό, δεν έχω τίποτα. Αν το έχω, είναι αφετηρία για όλα. Και τώρα το έχω. Και είμαι χαρούμενος.