Η Νόνικα αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο της για να πάει στη παράσταση “Tί ΣΟΥΛΑχε!” , τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο για την παράσταση κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτό το χειμώνα. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

ΕΧΕΙΣ ΤΡΕΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ – ΛΕΕΙ –

(Τουλάχιστον έχω επιλογές)!

Πολλοί άνθρωποι, -πρώτη εγώ- χανόμαστε συχνά στα προσωπικά μας αδιέξοδα. Και ο λόγος για μένα, είναι πως έχουμε συνηθίσει να επιλέγουμε την ασφαλή μας διαδρομή. Μόλις, -πολύ λογικά- σ’ αυτή τη διαδρομή, εμφανιστεί η σήμανση «ΑΔΙΕΞΟΔΟ», -η οποία συνήθως αναβοσβήνει με νέον- νιώθω πως έχουμε μία ψευδή, πιθανώς εμμονική ανάγκη, να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο. Η πρόταση μου λοιπόν, είναι να να φοβηθούμε λιγότερο -έτσι κι αλλιώς όλοι φοβόμαστε- να βρούμε ή να δημιουργήσουμε νέους δρόμους.

Έχεις τρεις -το λιγότερο- επιλογές, ναι!

Το τάσκ μου για σήμερα, -Γιώργο, θα το θυμάμαι αυτό- είναι να βάλω τρία πράγματα στο σακίδιο μου πριν πάω στην παράσταση, να ακούσω τρία τραγούδια στη διαδρομή μου προς την παράσταση, να αποφασίσω τρία πράγματα που θέλω να κάνω επί προσωπικού αυτή τη σεζόν και να τραβήξω τρεις φωτογραφίες που θα κάνουν τα μάτια μου να λάμψουν. -Και δε φτάνουν όλα αυτά, θέλει να μάθει και γιατί- !

Πέραν του χιούμορ, είμαι πραγματικά χαρούμενη με αυτή τη διαδικασία. Γράφω με πολύ κέφι! -Γιώργο, όντως θα το θυμάμαι αυτό-

Στο σακίδιο μου, θα βάλω το άρωμά μου.

Κάνω ακριβώς αυτό που με ενοχλεί στους άλλους ανθρώπους! Βάζω υπερβολική ποσότητα αρώματος προτού βγω στη σκηνή να τραγουδήσω! Θεωρώ πως όταν κάποιος φοράει το άρωμά του σε υπερβολή, είναι επειδή φοβάται οτι η παρουσία του χρειάζεται ενίσχυση! Ουπς! Προδόθηκα! Αυτό ήθελα 😉

Στο σακίδιό μου θα βάλω μπαταρίες.

Πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος το ασύρματο μικρόφωνο να κλείσει στη μέση της παράστασης από μπαταρία -επειδή φυσικά έχω ξεχάσει να αγοράσω. Οι άνθρωποί μου βέβαια, μου έχουν αγοράσει επαναφορτιζόμενες μπαταρίες μαζί με συσκευή φόρτισης, αλλά…- . Ευτυχώς, υπάρχουν επί σκηνής τα ενσύρματα μικρόφωνα των υπέροχων μουσικών, με τους οποίους έχω την ευλογία να μοιραζόμαι τη σκηνή (Αστέρης Κωνσταντίνου, Γιάννης Κονταράτος, Άρτεμις Βαβάτσικα). Οι σωτήρες μου!

Τέλος, στο σακίδιό μου θα βάλω τον λόγο που με ωθεί να ανέβω στη σκηνή. -Εν αρχή ην ο λόγος θα πω και αυτό με ακολουθεί. Σε όλα- .

φωτογραφία_1: Σ’ αυτά τα σκαλάκια, κάθισα το μεσημέρι να διαβάσω και να ρουφήξω τον ήλιο. Στην απέναντι πλευρά του δρόμου, υπάρχει ένα ωδείο. Ένα παλικάρι- ο ωδειάρχης θαρρώ- με προσκάλεσε να καθίσω στο παγκάκι του ωδείου. Δεν πήγα, αλλά δεν έχει σημασία.  Αυτή για μένα, είναι μία λαμπερή όψη της καθημερινότητας.

Δεν θα ακούσω μουσική, με την έννοια του ‘βάζω τραγούδια στο αυτοκίνητο ή στο κινητό μου τηλέφωνο’, κατά τη διάρκεια της διαδρομής μου προς το θέατρο.

Θα ακούσω όμως, τη μουσική της πόλης. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, τους ήχους τους, το ευρύτερο ηχητικό τοπίο του περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκομαι, γιατί αν μη, τί άλλο, είμαστε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε, είμαστε αυτό που κουβαλάμε, μα και αυτό που κουβαλάνε οι άλλοι.

Είμαστε – σκέφτομαι – αυτό που κουβαλάμε, σαν κοινωνία, γενικότερα.

Οπότε, για να μείνω πιστή στο τασκ, η πρώτη μου επιλογή είναι να παρατηρήσω τη μουσική του δρόμου, η δεύτερη, να την φιλτράρω και η τρίτη, να πάρω μαζί μου αυτό που εξυπηρετεί τον λόγο της παράστασης.

φωτογραφία_2: Η φωτογραφία είναι κουνημένη, γιατί και η σκηνή που περιγράφω είναι κουνημένη, με την έννοια της μετακίνησης εαυτού, του ξεβολέματος. Μία κοπέλα, 40 ετών κοντά,  με σταματά στο δρόμο και μου λέει:

-Είσαι πολύ όμορφη, Σ’ αγαπώ!

-Κι εσύ είσαι πολύ όμορφη, σ’ αγαπώ κι εγώ, της λέω.

-Έχεις μονάχα ένα ελάττωμα που έχω κι εγώ.

-Ποιό είναι αυτό; την ρωτώ ήδη συγκινημένη.

-Είσαι πολύ ευαίσθητη, μου λέει…

-Δεν πειράζει, της λέω, εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο!

Με αποχαιρέτησε, χαρούμενη.

Και σκέφτομαι: Tί ωραία να ανταλάσσαμε ένα χαμόγελο, έναν απλό, ανθρώπινο χαιρετισμό με έναν άγνωστο στο δρόμο. Τί θα γινόταν τότε, άραγε;

Αυτό που αποφασίζω να κάνω τη φετινή σεζόν, είναι να φοβηθώ λιγότερο.

Και σ’ αυτή τη φράση, συμπεριλαμβάνονται όλα τα σχέδιά μου! Από το να πάω στον οδοντίατρο, μέχρι τις επόμενες επαγγελματικές μου κινήσεις.

Οπότε, Αποφασίζω να κυκλοφορήσω τον θεματικό μου δίσκο, ο οποίος είναι ήδη σε διαδικασία, Αποφασίζω να αγαπάω καλλίτερα – είναι παλιακή γραφή, ναι, μα με το αγαπάω για ρήμα, δεν μπορούσα να γράψω το καλύτερα με ύψιλον και ένα λάμδα– και τέλος, Αποφασίζω όντως να πάω στον οδοντίατρο!

φωτογραφία_3: …

• Η Νόνικα Μαλκουτζή παρουσιάζει τη μουσικοθεατρική παράσταση στο ΤΡΕΝΟ στο Ρουφ, στην Αθήνα: Τί ΣΟΥΛΑχε!.  Kάθε Πέμπτη, από 3 Νοεμβρίου, για δέκα παραστάσεις.