Rejected: Έχετε δώσει πάρα πολύ λίγες συνεντεύξεις σαν μπάντα. Γιατί έτσι;

Χ.Τ.: Μας έχουν πει πολλές φορές, πως αυτά που λέμε δεν είναι για να γραφτούν. Πρόσφατα, είχαμε πει να κάνουμε μια συνέντευξη. Είχε έρθει μια κοπέλα, στην αρχή, λίγο αγχωμένη. Ήρθε με τον γκόμενο της και τα έσπασαν στην συναυλία, χορέψαμε και περάσαμε σπέσιαλ Καθίσαμε, μιλήσαμε. Οι μέρες περάσανε. Μου στέλνει μήνυμα και μου λέει «αυτά που είπαμε, δεν είναι να γράφονται. Δεν θα την κάνουμε την συνέντευξη»… Την ένιωσα. Έπειτα κι εμείς βαριόμαστε πολύ τις συνεντεύξεις. Είναι σα να δίνεις πανελλήνιες στην Έκθεση το «μια Κυριακή στο χωριό». Δεν μας ρωτάνε συχνά πράγματα που μας ενδιαφέρει πραγματικά να απαντήσουμε.

Rejected: Πώς γίνατε γνωστοί;

X.T.: Παίζαμε σε πανκ μπάντες από μικροί. Οι Χατ Τρικ έγιναν για χαβαλέ το 2005. Ξεκινήσαμε εγώ με τον Αστέρη και ψάχναμε για ντράμερ. Τότε ήρθε ο Χόρχε. Ηχογραφήσαμε τον πρώτο μας δίσκο το 2006 για εμάς και κάναμε κάνα λαιβάκι σε καμιά κατάληψη. Τότε, είχε βγει το ίντερνετ. Εγώ δεν είχα καμία απολύτως σχέση με την τεχνολογία, αλλά ο Χόρχε είχε υπολογιστή για την σχολή του και ανέβασε τον δίσκο μας στο My Space. Κάθε λίγο μας έλεγε, πως ο κόσμος ακούει τα τραγούδια μας, χωρίς εγώ να καταλαβαίνω καλά, τι σημαίνει αυτό. Μετά από λίγους μήνες κάναμε λαιβ και ο κόσμος από κάτω τσίριζε τα τραγούδια μας. Από τότε μέχρι σήμερα δεν σταματήσαμε να παίζουμε και να γουστάρουμε. Δεν κυνηγήσαμε ποτέ την επιτυχία, ίσα ίσα, όλο τρικλοποδιές βάζαμε στους εαυτούς μας και κάναμε χαζαμάρες που μας χαλούσαν το όνομα. Ίσως υποσυνείδητα να θέλαμε λιγότερο κόσμο στις συναυλίες, λιγότερο κόσμο να μας ακούει. Και το λιγότερο έχει σχέση με την ποιότητα του κόσμου. Δεν το λέω ελιτίστικα, απλά υπάρχουν παιδιά που θα έρθουν σε εμάς και θα πάνε να ακούσουν τραπ στο κλαμπ. Έχουμε τραγουδάκια, τα οποία εγώ λέω «τσαχπίνικα» κι ο κόσμος τα ακούει και του αρέσουν.

Rejected: Γιατί πιστεύεις ότι πετύχατε;

X.T.: Κοίταξε, τα τραγούδια είναι ωραία. Εγώ τα γράφω και μ΄ αρέσουν, γι αυτό και τα τραγουδάω. Επίσης, ο κόσμος παρτάρει στις συναυλίες μας. Μας δίνεται η μοναδική ευκαιρία μια φορά το δίμηνο-τρίμηνο να μαζεύουμε κόσμο, να τα βάζουμε όλα στο τέρμα και να τους τσιρίζουμε τα ψυχολογικά μας. Success! Και όσο πιο σάπιοι τους λέμε ότι είμαστε, τόσο πιο πολύ γουστάρουνε. Τα live τα θέλουμε και για να βρισκόμαστε. Είμαστε πολλά χρόνια φίλοι, αλλά ζούμε μακριά. Κάθε φορά που λείπει ο ένας στον άλλον, κάνουμε ένα live, βρισκόμαστε και καραγουστάρουμε.

Rejected: Πρόσφατα ακυρώσατε ένα live και δηλώσατε την δυσαρέσκεια σας προς την διοργάνωση στα social media. Τί συνέβη;

X.T.: Αυτός που είχε αναλάβει την διοργάνωση ήταν ασόβαρος. Τον ψάχναμε συνέχεια, ψάχναμε και τους ηχολήπτες μέχρι τελευταία στιγμή, μιλήσαμε τελικά μαζί του, καταλάβαμε πως είναι παπατζής και πως θέλει να κάνει αρπαχτή. Είπαμε όχι. Έχω πράμα καλό και δεν παρακαλώ, πως το λένε; Σε μια συναυλία δουλεύουν πολλοί άνθρωποι και θέλουμε οι διοργανωτές να σέβονται το λόγο τους και τις συμφωνίες τους. Τέτοια άτομα δεν πρέπει να υπάρχουν στην μουσική και έτσι αποφασίσαμε να τον κάνουμε ξεφτίλα.

Rejected: Μετά από πόσο καιρό επιστρέφετε στην σκηνή;

X.T.: Τόσο καιρό, με την φονικότερη πανδημία όλων των εποχών, δεν παίζαμε άρα do the math. Πάνε πάνω από 2 χρόνια. Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που δεν εκτιμάς την γκόμενα σου μέχρι να σε παρατήσει. Δεν ήξερες πως σου ήταν απαραίτητη. Έτσι και με την μπάντα. Δεν ξέραμε πόσο το χρειαζόμαστε να παίζουμε ή έστω να έχουμε την δυνατότητα να παίξουμε. Ήταν κάτι Σάββατα που ήθελα να κλείσω μια συναυλία σε ένα χωριό και να πάμε διονυσιακά να ξεφτιλιστούμε και δεν γινόταν. Δεν παίξαμε ούτε πέρσι το καλοκαίρι, γιατί είμαστε εντελώς ενάντια στα πιστοποιητικά εμβολιασμού. Δεν έχει σχέση με τον εμβολιασμό αυτόν καθ’ αυτόν. Αυτό που μας πειράζει, είναι το να υπάρχει ένας έλεγχος των ιατρικών σου δεδομένων στην πόρτα που θα αποφασίζει αν θα μπεις στους Χατ Τρικ ή όχι. Εμείς σε θέλουμε και με AIDS και με ηπατίτιδες και με ότι θες. Κατάλαβες;  Να στο πω αλλιώς: Εμείς όταν ήμασταν πιτσιρίκια, κάθε Σάββατο απόγευμα, φορούσαμε κάτι τζιν για να φαινόμαστε μεγαλύτεροι και κατεβαίναμε στην παραλία σε μια καφετέρια. Προσπαθούσαμε να μπούμε μέσα, αλλά δεν μας άφηναν γιατί είμασταν μωρά. Εμείς βάζαμε μπροστά μπροστά τον ψηλό και από πίσω του, όλοι. Ο πορτιέρης μας έβλεπε, χαμογελούσε που ήρθαν τα πιτσιρίκια και έβαζε δυο- τρεις ψηλούς και έμεναν τελευταίοι οι πιο μικροί κι οι πιο κοντοί. Όταν τους έβλεπε, δεν τους άφηνε να μπούνε. Απογοητευόμασταν, αλλά φεύγαμε ΟΛΟΙ απ’ το μαγαζί. Περάσαν τα χρόνια και γίνεται κάτι αντίστοιχο στις πόρτες. Αλλά, δεν σηκώνονται όλοι να φύγουν. Τα παρεάκια σπάσανε. Εμείς σαν μπάντα, είμαστε μ’ αυτούς που δεν μπαίνουν μέσα. Όταν διώχνουν έναν, δεν πάμε ούτε εμείς.

Rejected: Πιστεύεις πως βρισκόμαστε σε μια διχασμένη κοινωνία;

X.T.: Δεν υπάρχει πλέον ο διχασμός. Δεν απόμεινε τίποτα να διχαστεί. Είναι σα να μην υπάρχει ο ένας για τον άλλον. Διχασμός υπάρχει, όταν πιστεύεις πως ανήκεις σε ένα σύνολο που διαφέρει από ένα άλλο σύνολο. Βρισκόμαστε στην εποχή του κινηματικού ατομικισμού. Η κοινωνία έχει διαλυθεί ήδη. Εμείς δεν κάνουμε κάποιο αγώνα. Απλά είμαστε απ’ τις παρέες που κάθονται μ’ αυτούς που μένουν απ’ έξω.

Rejected: Ένας στίχος σας λέει «απόψε αυτοκτόνησε το ροκ εν ρολ». Έχει όντως πεθάνει αυτό το είδος μουσικής;

X.T.:Για το ροκ εν ρολ η αλήθεια είναι πως κάθε πέρσι και καλύτερα. Κάθε πέρσι πιο αγνά, πιο ωραία και πιο άγρια. Δεν έχει πλέον πάρτι μέσα του όλο αυτό. Σε παλαιότερες συναυλίες που δεν υπήρχαν κινητά επικρατούσε χάος και αμαρτία. Τώρα η φάση είναι big brother. Τώρα οι συναυλίες είναι σαν κοινωνικές εκδηλώσεις.  Παλαιότερα, πήγαινες για να ξεφτιλιστείς.

Rejected: Εσείς έχετε παραμείνει ίδιοι όλα αυτά τα χρόνια;

X.T.: Έχουμε περάσει πάρα πολλά στάδια σαν μπάντα. Στην αρχή, ήταν πάρα πολύ δύσκολο να παίζουμε πανκ ροκ, να είμαστε Skinheads και να μη στηρίζουμε κανένα πολιτικό πλαίσιο. Έχουμε φάει πάρα πολλή πίεση για να ανήκουμε κάπου και έχουμε φάει πάρα πολύ cancel τα τελευταία 17 χρόνια. Ήμασταν  πανκ ροκ χούλιγκανς, και περάσαμε από πολλά για να συντηρήσουμε την μπάντα. Τον πανκ ροκ άλλοτε το έχουμε στο 0 κι άλλοτε στο 100. Την μια περίοδο, την βλέπω προπονητής, κάνω υγιεινό τρόπο ζωής και δεν πίνω, και την άλλη περίοδο κοντεύω να τινάξω  το συκώτι μου απ’ το αλκοόλ. Κάθε φορά ό,τι χρειάζεται.

Rejected: Ακολουθείτε κάποια συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία;

X.T.:Όχι. Με τον Αστέρη και τον Χόρχε φτιάξαμε το πιο διαστημικό σκίνχεντ τρίο που ρόκαρε ποτέ σε αυτή τη χώρα. Δεν πρόκειται να το μετατρέψουμε σε μουσικό χαλί για πολιτικό παιδομάζωμα . Όσα παλαμάκια κι αν μας τάξουν. Δεν μας αφορά αυτό. Έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε. Το ίδιο ισχύει και με την μουσική μας. Εμείς δηλώνουμε απολιτίκ. Υπάρχουν πολλές τίμιες και καλές πολιτικοποιημένες μπάντες και πηγαίνουν και παίζουν παντού: Στην νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, στην ΚΝΕ, σε αναρχικές ομάδές, σε οικολόγους, σε ΜΚΟ και στο Σταύρος Νιάρχος.

Και μετά, σκέφτομαι «μήπως αυτός που παίζει για δέκα διαφορετικές ιδεολογίες είναι απολιτίκ και πορτοφολάς και μήπως εγώ τελικά έχω μια πολιτική δικιά μου και εφόσον αυτή η πολιτική δεν ταιριάζει με κανενός τα κιτάπια προτιμώ να μην παίξω για κανέναν γιατί είμαι άκρως πολιτικοποιημένο γκρούπ και οι άλλοι απολιτίκ;» Όλο αυτό, όμως, θα πεθάνω από την βαρεμάρα πριν προλάβω να το εξηγήσω σε ένα live. Εμείς στα live λέμε: «Είμαστε οι Χατ Τρικ, σας ευχαριστούμε που μας διαλέξατε για την διασκέδαση σας. Ευχόμαστε να περάσετε τέλεια, να χορέψετε με τα κορίτσια και τα αγόρια σας και να γυρίσετε σπίτι σας ζευγαρωμένοι.» Εγώ λέω, πως έχω την καλύτερη ροκ εν ρολ μπάντα και πως γράφω τα καλύτερα τραγούδια. Και έρχεται μια μπάντα και λέει πως δεν έχει τα καλύτερα τραγούδια, αλλά τα πιο επαναστατικά. Ποιός είναι το μεγαλύτερο ψώνιο; Εγώ, που νομίζω πως η μουσική μου είναι ωραία ή αυτός που νομίζει πως η μουσική του μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;

Rejected: Εσείς νιώθετε κάποια σύνδεση με το κοινό σας την ώρα του live;

X.T.: Θα σου πω μια ιστορία. Έχουμε ένα τραγούδι που λέγεται «Ελένη». Στο ρεφρέν λέει «Μα για την Ελένη κανένας δεν το ξέρει/ πως κάποια βράδια που ξυπνάει ιδρωμένη/ παίρνει τους δρόμους με μια φαλτσέτα στο χέρι». Όταν τελειώνει η συναυλία με φωνάζει ένας φίλος, μου φέρνει έναν  πιτσιρικά και μου λέει “Πετρή άκου απορία που έχει το παλικάρι». Και ρωτάει ο πιτσιρικάς: «Εκεί που λέει παίρνει τους δρόμους με μια πανσέτα στο χέρι, τι εννοείς; Το φυτό ή το κρεατικό;» Του απαντώ «το κρεατικό εννοείται!». Με κοίταξε και μου έκλεισε το μάτι σαν να έπιασε το νόημα. Αυτή είναι η σύνδεση. Οι μπόμπες που πουλάει το μαγαζί.

Rejected: Υπάρχει κάποια μορφή ελευθερίας στις μέρες μας;

X.T.: Έγραψα το κομμάτι «Δορυφόροι» πρόσφατα. Ήμουν στο γυμναστήριο και άκουγα να μιλάνε με θαυμασμό για τους δορυφόρους που πέταξε ο Elon Musk. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ είναι, πως μας παρακολουθούν και μετράνε τους σφυγμούς μας και οι άλλοι πίστευαν πως ο Elon Musk έβαλε δορυφόρους στο διάστημα για να βλέπουν πιο γρήγορα τσόντες. Όποιος πιστεύει πως οι πλούσιοι θέλουν το καλό μας, είναι τουλάχιστον αφελής.

Rejected: Τί είναι πανκ;

X.T.: Πανκ στις μέρες μας, ίσως είναι τα τραβεστί και πάτερ Κλεομένης, που και πάλι πάνε να γίνουν mainstream. Πανκ σημαίνει προκαλώ τον κόσμο. Με βλέπει ο άλλος και συγχίζεται. Απειλείται. Με βλέπει ο νοικοκυραίος και βγάζει σπυριά. Οτιδήποτε φτιάχνεται με σκοπό να σοκάρει τις μάζες, να αναδείξει την κενότητα οποιουδήποτε συστήματος αξιών ή κοινωνικού επινοήματος και έπειτα να πεθάνει ειναι πανκ. Αν ‘βγαίναν οι Sex Pistols φέτος, θα τους είχαν κρεμάσει στο Σύνταγμα. Το ίδιο ισχύει και με όλες τις παλιές πανκ μπάντες. Το πανκ ντύσιμο δεν σοκάρει κανέναν πλέον. Για την θεία στην Αγγλία που ήταν πριν 45 χρόνια, πανκ, αποτελεί αστείο. Είναι σα να πας στο εξωτερικό και να βρεις μια παρέα που είναι ντυμένοι με φουστανέλες και λένε πως γουστάρουν βλάχικα. Ότι έχεις στο μυαλό σου σαν πανκ το δημιούργησε ο Άγγλος καταστασιακός Malcom Mclaren, μάνατζερ των Sex Pistols, ο οποίος έχει χαρακτηρίσει το πανκ την μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία του ροκ εν ρολ επειδή έβγαλε, με μια χάλια μουσική, λεφτά.  Αυτός, λοιπόν, ήταν το 70’ στην Αμερική και είχε πάρει μια μπάντα που ντύνονταν drag και ονομαζόταν New York Dolls. Δεν το σήκωνε το στυλ τους, όμως, η σκηνή της Αμερικής και ο Mclaren επέστρεψε στην Αγγλία όπου έφτιαξε μια μπουτίκ ρούχων που ονομαζόταν “Sex”. Αυτή η μπουτίκ είχε έντονα καρό και φερμουάρ στο στυλ της. Σκέφτηκε λοιπόν, ο Mclaren να προωθήσει αυτά τα ρούχα και την πολιτική του ατζέντα μέσω μιας μπάντας. Βρήκε τέσσερα αλητάκια που δεν είχαν ιδέα από μουσική και τους έδωσε το όνομα της μπουτικ. Έτσι έγιναν οι Sex Pistols. Εξ ου η πανκ αισθητική. Οι δε Sex Pistols δεν είχαν ιδέα από μουσική. Πίσω από τα παρασκήνια έπαιζαν άλλοι κιθάρες. Όλο αυτό ήταν για το show. Στην Ελλάδα το ίδιο έκανε ο Καρβέλας στα παρατράγουδα. Ήταν νούμερο ένα σε πωλήσεις, αλλά στα charts δεν εμφανίζονταν ποτέ σαν νούμερο ένα. Όπως και οι Sex Pistols το ‘77. Αγαπάμε Sex Pistols.

Rejected: Το τελευταίο video clip που κυκλοφορήσατε με όνομα «Σκληρή» δημιούργησε αντιδράσεις:

X.T.: Ναι, ο κόσμος σοκαρίστηκε. Ήταν κάτι πανκ. Από τα πιο πανκ πράγματα που έχει κάνει συγκρότημα στην Ελλάδα τα τελευταία 100 χρόνια. Κάτι που να σοκάρει, να κουνήσει τα νερά. Όλοι οι πουριτανοί, οι φλώροι και οι δήθεν θίχτηκαν. Τί νομίζουν πως είναι ο βιασμός για τον οποίον μιλούν; Για να αναγκάσεις μια κοπέλα στο σεξ πρέπει να φάει πολύ ξύλο. Εμείς δεν είχαμε κολλήσει σε αυτήν την ιδέα για το κλιπ αλλά βγήκε πάρα πολύ ωραία η σκηνή. Ο τύπος που έκανε τον βιαστή ήταν ηθοποιάρα. Αυτό που βλέπετε και σοκάρεστε είναι ο βιασμός, όμως. Και αυτό πάει σε όποιον λέει για μια κοπέλα ότι «το ήθελε». Δεν μπορεί κάποιος να θέλει αυτό το πράγμα. Το πρώτο ερέθισμα για το κομμάτι το πήρα από μια ιστορία παρανόμων που κυνηγούσε η αστυνομία στην Ελλάδα. Τελικά τους έπιασαν. Αυτούς και μια κοπέλα που τους στήριζε. Το κομμάτι «σκληρή» είναι γι’ αυτήν την κοπέλα. Για την φίλη. Όχι γι αυτήν που βιάστηκε. Εκεί κολλάει και ο στίχος «θα σε ρωτάνε μα δε θα ξέρεις». Το ίδιο κομμάτι θα μπορούσε να αφορά οτιδήποτε. Στον μυαλό μου, δεν είχα καν τον βιασμό. Όταν χρειάστηκε να αποδώσουμε, όμως τον βιασμό που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος από την εξουσία για να να πάρει τα όπλα, αποφασίσαμε να το κάνουμε έτσι. Δεν παίρνεις εύκολα τα όπλα. Τον κοινωνικό βιασμό θέλαμε να δείξουμε: πως πολλές φορές γίνονται “εγκλήματα” γιατί είναι η μόνη λύση.  Αγία Εκδίκηση. Και βγήκανε κάποιοι και είπαν πως δεν θέλουν ένα τραγούδι που να λέει στα κορίτσια  να είναι σκληρά, αλλά ένα τραγούδι που να μιλάει για ενα κόσμο χωρίς βιαστές. Ε, ωραία να φέρουμε όλη την παγκόσμια μουσική δισκοθήκη και να διαγράψουμε τα τραγούδια που μας παροτρύνουν να είμαστε δυνατοί, θαρραλέοι και μας  δίνουν κουράγιο. Το «θέλω να είσαι σκληρή» αφορά το τι θα πεις στους μπάτσους όχι το να είσαι σκληρή την ώρα που σε βιάζουν που μακάρι να είσαι. Εμείς είμαστε  πολύ περήφανοι για ένα κομμάτι που έφαγε τόσο κράξιμο. Έχω φίλες που ακόμη δεν καταλαβαίνουν τον λόγο που έγινε όλο αυτό.