Γιατί Miss Julie;

Δεν μπορώ να καταλάβω.

Ίσως, απλά, δυσκολεύομαι που η εποχή μου με θέλει συναισθηματικά ανάπηρο. Ίσως, επειδή σε έναν κόσμο μεγάλων επενδυτών, αφεντικών και ιδιωτικοποιήσεων, η κυριότερη υπόσχεση του καπιταλισμού είναι «δούλευε εσύ, δούλευε κι εγώ μια μέρα θα σε πάω κάπου αλλού. Θα σε κάνω κάτι άλλο». Και είναι αυτή ακριβώς η αγωνία του ανθρώπου (αστού και μη), αυτό το «να γίνω κάτι άλλο» που κατά τη δική μας δημιουργική διαδικασία, λειτούργησε σαν τέλος και αρχή. «Σέβομαι τον εαυτό μου, τόσο ώστε να μην ξεπέφτω από την τάξη μου» φωνάζει η Κριστίν στον Ζαν.

Πρώτη φορά «Ανοιχτή Σκηνή». Πρώτη φορά θέατρο Άνετον. Με συνεντεύξεις τύπου, οργάνωση παραγωγής, κοινές ώρες για πρόβα και δε συμμαζεύεται.

Είναι εύκολο;

Και ναι και όχι.

Επέλεξα συνειδητά να δουλεύω με συνεργάτες που είναι και φίλοι μου. Και αυτό, πράγματι, είναι ευχή και κατάρα.

Ευτυχώς, ακόμη και σήμερα, αυτό το παρεΐστικο, αυτό το «είμαστε μαζί, ρε παιδί μου» δεν έχει χαθεί.

Πάμε στην «Ανοιχτή Σκηνή». Διαβάζουμε, γράφουμε, επιλέγουμε, μετανιώνουμε, διορθώνουμε, ξαναγράφουμε και είμαστε μαζί. Μαζί και χαρούμενοι.

Σχέδια για το μέλλον. Το μεγάλο σχέδιο για το καλοκαίρι είναι –σίγουρα- διακοπές με τους φίλους μου.

Σαμοθράκη, πλαστική καρέκλα, μπίρα στο καράβι, μουσική, φιδάκια για τα κουνούπια. Στο τέλος, μένουν πάντα οι φίλοι.

Προτεραιότητα, για εμένα έχουν οι φίλοι.

Το θέατρο, καλώς ή κακώς, έρχεται μετά.

Όσο για τα επαγγελματικά, λίγες πρόβες με τον «Μικρό Βορρά», λίγη συγγραφή και ένα ταξίδι στην Αθήνα, για δύο παραστάσεις στο θέατρο Επι Κολωνώ, που-σίγουρα- όλοι περιμένουμε πως και πως.

*Ο Νικόλας Δρίγκας συνέθεσε κείμενα, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο “Miss Julie, ζούμε μαζί”. Μαζί με Αρετή Κακαράνη, Άγγελο Μανωλίδη-Τζημινόπουλο και Δήμητρα Τσιμοπούλου. Τετάρτη 9 Απριλίου και Πέμπτη 10 Απριλίου, στο θέατρο ΑΝΕΤΟΝ της Θεσσαλονίκης, στα πλαίσια της “Ανοιχτής Σκηνής”. 

«Ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι των πλουσίων. Μα και επικερδής για τους φτωχούς, όπως και να το κάνουμε.»

Ίσως τελικά, κάποιες φορές, η πτώση ενός ανθρώπου να σημαίνει την ανάδειξη μιας ολόκληρης τάξης. Δημιουργία που αντλεί αποκλειστικά από τα αποθέματα καταστροφής που η ίδια η φύση συσσωρεύει. Τα πρόσωπα του Στρίμπεργκ, η φιλοσοφία του Ντε Σαντ και μία Τζούλια-Σαλώμη που ζητά από τον υπηρέτη της ό,τι ποθεί περισσότερο: το αντικείμενο που θα υπηρετεί τις ηδονές της όταν η πτώση θα πάψει να είναι επιλογή. Θα χρειαστεί όμως να μπει ένα τέλος, αφού ανάμεσα στον κυρίαρχο και τον υποταγμένο, θα υπάρχει πάντα αίμα. 

Η θεατρική ομάδα Nous Vivouns Esemble είναι μια νέα θεατρική ομάδα της Θεσσαλονίκης, αποτελούμενη από νέους ηθοποιούς της πόλης. Ιδρύθηκε το 2024 με σκοπό τον θεατρικό πειραματισμό, τη σύνθεση κειμένων και την ενασχόληση με κλασικές και σύγχρονες θεατρικές φόρμες. Αντιμετωπίζουμε την τέχνη σαν ζωτική ανάγκη, αντλώντας διαρκώς υλικά από τις κωνικές και πολιτικές μεταβολές του σήμερα. Το πρώτο καλλιτεχνικό επιχείρημα της ομάδας είναι το πρωτότυπο έργο «Miss Julie, ζούμε μαζί», επηρεασμένο από κείμενα των Στρίντμπεργκ, Ντε Σαντ και Όσκαρ Ουάιλντ.