Rejected: Τί έχει πάει τόσο λάθος;

Κ.Μ:  Αισθάνομαι ότι είμαστε εγκαταλελειμμένοι και απροστάτευτοι σ’ αυτήν την χώρα. Με κάθε τρόπο. Από καταστάσεις έκτακτης ανάγκης -όπως με τα χιόνια πρόσφατα- μέχρι βασικά ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν ανέκδοτα σ’ αυτήν την χώρα. Δεν υπάρχει κράτος. Και το λέω εγώ, που δεν πιστεύω στο κράτος. Ξεκίνησε μια τρομερή κατρακύλα από την προηγούμενη κυβέρνηση. Η μεγαλύτερη αλητεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι κατάφερε να λερώσει το πρόσωπο της αριστεράς μέσα σε τέσσερα χρόνια. Μετά την κατάρρευση και το λέρωμα της αριστεράς ήρθαν οι χριστανοφασίστες (γέλια). Ο τωρινός πρωθυπουργός προσπαθεί να αλλάξει την σημαιολογία της ιστορίας. Έκρινε παράνομες τις διαδηλώσεις, κατήργησε το άσυλο έβαλε μπάτσους στα πανεπιστήμια, έβγαλε χουντικό φιρμάνι πέρσι 17 Νοέμβρη που απαγόρευε τις συναθροίσεις και πρώτη φορά κατέθεσε στεφάνι στο Πολυτεχνείο η Νέα Δημοκρατία. Πήγε στην Μακρόνησο και μίλησε για τόπο διχασμού. Ξηλώνει τις αλληλέγγυες δομές, πετάει μετανάστες στον δρόμο, κάνει παράνομες εξωθήσεις, σκοτώνει στο Αιγαίο. Οδηγεί σε μια πολύ συνειδητή διαστρέβλωση της ιστορίας της χώρας. Και δεν ανοίγει ρουθούνι. Αυτό εμένα με σοκάρει.

Rejected:  Γιατί δεν ανοίγει ρουθούνι;

Κ.Μ: Δεν καταλαβαίνω γιατί. Αλήθεια. Αν έπρεπε να το ερμηνεύσω κάπως, θα έλεγα ότι δεν υπάρχει κάποιος στον οποίο να πιστέψει και να εμπιστευτεί ο κόσμος. Δεν υπάρχει αντιπολίτευση, δεν υπάρχει φωνή μέσα στο κοινοβούλιο. Πάντα ο κόσμος έχει ανάγκη, δυστυχώς, κάποιον μέσω του οποίου θα εκφραστεί. Δεν μπορεί να πάρει την εξουσία στα χέρια του. Απ’ την άλλη, είμαι αναρχικός. Δεν πιστεύω πως μπορεί να βρεθεί κοινοβουλευτικά κάποια λύση. Την έχω παρατήσει αυτήν την θεωρία. Δεν είμαι καν κομμουνιστής. Δεν πιστεύω στην δικτατορία του προλεταριάτου. Δεν πιστεύω στην επανάσταση που θα μοιράσει ρόλους και θα δημιουργήσει κεντρικές επιτροπές. Πιστεύω στην άμεση δημοκρατία, την κατάργηση του κράτους, την αλληλεγγύη. Όλα αυτά φαίνονται ρομαντικά. Απ’ την άλλη, δεν μπορώ να ζω σε μια ψευδαίσθηση ότι θα μας σώσει κάποιο απ τα ενεργά πρόσωπα της πολιτικής. Μου φαίνεται παιδαριώδες.

Rejected:  Τί πρέπει να αλλάξει στο μυαλό μας;

Κ.Μ.: Νομίζω πως, ένα πρώτο καλό βήμα είναι, μέσα στον Νεοέλληνα, να καταρρεύσει οποιαδήποτε αντίληψη ένδοξης προγονικής ψευδαίσθησης, να σταματήσουμε να νιώθουμε, δηλαδή, πως είμαστε κάτι το σπουδαίο.  Έπειτα, πρέπει να καταρρεύσει μια αντίληψη που έχει φορεθεί πολύ, πως είμαστε Ευρωπαίοι ή ότι είμαστε ανεπτυγμένο κράτος. Δεν είμαστε. Είμαστε μια υπανάπτυκτη χώρα σε όλα τα επίπεδα. Το να αναγνωρίσεις το πρόβλημα είναι η μισή του λύση. Νομίζω τα πρώτα βήματα είναι αυτά. Να σπάσουν αυτές οι αυταπάτες και να προχωρήσουμε από κει και πέρα.

Rejected: Εσύ τί κάνεις, στη καθημερινότητα σου, γι’ αυτό;

Κ.Μ: Τα τελευταία δύο χρόνια ασχολούμαι ενεργά με το Σωματείο μας. Το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, στο οποίο είμαι αντιπρόεδρος. Ακόμη και εντός σωματείου, απέχω αρκετά από πολιτικές ή πολιτικάντικες ζυμώσεις. Δεν θεωρώ το σωματείο, και κάθε σωματείο, τόπο ανταλλαγής ιδεών. Το θεωρώ ένα όργανο αλληλεγγύης και στήριξης των εργαζομένων. Είμαι πιο κοντά στις αρχές του αναρχοσυνδικαλισμού. Βοηθάω έναν-έναν τους συναδέλφους μου. Αυτό κάνω πρακτικά.

Rejected:  Πιστεύεις πως μέσω του σωματείου θα αλλάξουν κάποια πράγματα;

Κ.Μ.: Το ελπίζω. Ελπίζω να μη μας καταπιεί όλο αυτό πανηγύρι που λέγεται συνδικαλισμός σ’ αυτήν την χώρα. Εγώ, ονειρεύομαι, ένα σωματείο που θα είναι πρότυπο και για τα υπόλοιπα.

Είμαστε, καλώς η κακώς, ένας κλάδος, ο οποίος έχει πρόσβαση στον δημόσιο λόγο. Ας το χρησιμοποιήσουμε επιτέλους για κάτι καλό. Όχι μόνο για διαφημίσεις, αλλά για να δημιουργήσουμε κάτι ουσιώδες, ένα καταφύγιο. Ένας ισχυρός σύμμαχος για όλους τους επαγγελματίες της τέχνης, στον οποίο θα μπορεί να προσφεύγει οποιοσδήποτε αδικείται ή κακομεταχειρίζεται.  Νομίζω ότι μπορούμε να πετύχουμε έστω και μια συλλογική σύμβαση στον οπτικοακουστικό τομέα και το ελεύθερο θέατρο. Αν μπορέσουμε να καταφέρουμε αυτό μέσα σε μια πενταετία θα έχουμε κάνει τα δέκα πρώτα βήματα μαζί, σε ένα.

Rejected:  Τα υπόλοιπα μέλη του Σ.Ε.Η. μοιράζονται το ίδιο όραμα;

Κ.Μ: Πολιτικά υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες, γιατί αυτό που μας συνδέει μέσα στο σωματείο, είναι το επάγγελμα μας. Η αγάπη μας για την τέχνη μας. Οπότε, εκ των πραγμάτων υπάρχουν ριζικές πολιτικές διαφωνίες. Συγκλίνουμε, όμως, στους στόχους μας: στην επίτευξη μιας συλλογικής σύμβασης και στους όρους που θα εμπεριέχει αυτή. Το επιθυμούμε εμείς, και φυσικά ο κλάδος που ψήφισε στην τελευταία γενική συνέλευση.

Rejected: Πώς έχουν δημιουργηθεί οι προσλαμβάνουσες σου σχετικά με τον κόσμο και τα πιστεύω σου;

Κ.Μ.: Οι γονείς μου έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην κοσμοθεωρία και την αντίληψή μου. Αυτοί είναι κομμουνιστές, εγώ το πήγα πιο αριστερά (γέλια). Και μέσω της γιαγιάς μου, απ’ την πλευρά της μάνας μου, που ήταν απ’ την Κωνσταντινούπολη, πήρα μια αντίληψη για τα πράγματα με γνώμονα την αγάπη και τον σεβασμό για τους ανθρώπους. Αυτό είναι καθαρή τύχη, γιατί δεν διαλέγουμε σε τι πλαίσιο θα μεγαλώσουμε και όσο μεγαλώνω αντιλαμβάνομαι πως είναι πολύ σημαντικό.

Rejected: Ο πατέρας σου είναι απ΄την Σκύρο. Τί είναι το ιδιαίτερο με αυτό το μέρος;

Κ.Μ.: Από την στιγμή που δένει το καράβι στο λιμάνι, πέφτουν οι παλμοί μου. Ηρεμεί η ψυχή μου. Και με το που φεύγω αρχίζουν και ανεβαίνουν πάλι, για να αντέξουν τον φρικτό ρυθμό της Αθήνας. Οτιδήποτε έχει αυτό το νησί, με κάνει να αισθάνομαι καλά. Την πρώτη καραντίνα την πέρασα εκεί. Δεν πήραμε καν χαμπάρι την πανδημία.

Rejected: Και η δεύτερη καραντίνα στην Αθήνα;

Κ.Μ: Εκεί το ζήσαμε στο πετσί μας. Εγώ δούλευα βέβαια, οπότε μπορούσα να κινούμαι και δεν το κατάλαβα σε σχέση με συνανθρώπους μας, που δεν ξέρω πως άντεξαν. Ζούμε και σε μια χώρα που η ψυχική υγεία θεωρείται ανέκδοτο. Δεν την παίρνουμε στα σοβαρά. Δηλαδή, μόνο αν πονάει το πόδι η το νεφρό μας, δίνουμε βάση. Αν πονάει η καρδιά μας, το θεωρούμε πολυτέλεια να ασχοληθούμε. Νομίζω, πως δεν έχουμε δει ακόμη το ψυχολογικό αποτύπωμα της καραντίνας.

Rejected: Υπάρχει γυρισμός μετά από μια τέτοια κρίση;

Κ.Μ.: Για να υπάρξει γυρισμός θα πρέπει να υψωθούν διάφορες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, πράγμα που δυστυχώς δε βλέπω να συμβαίνει. Δε θέλω να τα βλέπω και όλα μαύρα. Θα δούμε, ξέρω ‘γω;

Rejected: Στο πρακτικό κομμάτι του θεάτρου, τώρα, πώς ήταν η εμπειρία σου στο κομμάτι της παραγωγής;

Κ.Μ.: Δεν είμαι εγώ γι αυτά τα πράγματα. Δεν έχω κανένα εργοδοτικό στοιχείο μέσα μου. Ούτε καν, όταν είμαι εργοδότης και εργαζόμενος μαζί! (γέλια). Κάποιοι άνθρωποι το έχουν. Εγώ καθόλου. Γι αυτό και καταστράφηκα κανονικά. Καταστράφηκα (γέλια). Ακόμη το ξεχρεώνω. Πολλοί φίλοι μου λένε «μα, δεν είχες στο θέατρο σου την ελευθερία να κάνεις ότι θέλεις;». Όχι! Γιατί έπρεπε σε ένα μεγάλο, κεντρικό θέατρο της Αθήνας, να παίξω με όρους της αγοράς. Σε ένα θέατρο 300 θέσεων δεν μπορούσα να κάνω ότι γουστάρω. Έπρεπε να κάνω κάτι που θα φέρει εισιτήρια και θα είναι εμπορικό. Ένα πολύ περίπλοκο πράγμα που τελικά, εμένα, με εγκλώβισε. Το καταλαβαίνω κατόπιν εορτής.

Rejected: Έχεις λάβει και το βραβείο «Χορν». Είναι ένα βραβείο που φέρνει απλά τον τίτλο ή ανοίγει πόρτες και γεμίζει πορτοφόλια;

Κ.Μ.: Είναι ανάλογα που θα σε βρει. Εμένα με βρήκε σε μια φάση, που είχα έναν χρόνο ανοιχτό το θέατρο και ήδη είχα κερδίσει έναν προσωπικό χώρο στο επάγγελμα. Δεν μου άλλαξε δηλαδή την πορεία ή την ζωή μου, ο τίτλος. Με γέμισε πολλή χαρά, έγινε ένα πολύ μεγάλο πάρτι και ήταν ανακουφιστικό. Σαν ένα χτύπημα στον ώμο που σημαίνει «μπράβο, καλά τα πας».

Rejected: Τί κοινό έχεις με τον χαρακτήρα σου, «Τομ», στην παράσταση «Γυάλινος κόσμος»;

Κ.Μ.: Νομίζω αυτό, που πιάστηκα για να τον καταλάβω, ήταν το φευγιό που έχει και που το είχα και εγώ. Έφυγα απ’ το σπίτι μου 18 χρονών για να σπουδάσω θέατρο, βρήκα μια δουλειά στην οποία υπέφερα, όπως ο «Τομ» και όλα αυτά για να πληρώνω τη Σχολή του θεάτρου. Δούλευα νυχτοφύλακας σε ένα νοσοκομείο. Φρίκη. Αλλά δεν υπήρχε τρόπος, γιατί οι γονείς μου δεν ήθελαν να γίνω ηθοποιός, φυσικά. Ποιός γονιός το θέλει, άλλωστε; Ήταν σκληροί, με αγάπη, απέναντί μου. Μου είπαν «ωραία σε φτάσαμε μέχρι εδώ, μπήκες στο πανεπιστήμιο, από ‘κει και πέρα αν θέλεις να κάνεις θέατρο βρες τον τρόπο να το κάνεις».

Rejected: Το ένιωσες σαν κάλεσμα το θέατρο;

Κ.Μ:  Πραγματικά, ωραία λέξη χρησιμοποίησες. Μου ήρθε σαν κεραυνός. Πάνω στην Τρίτη Λυκείου, Χριστούγεννα. Είχα μπει σε μια εμμονική, στρατιωτική, κατάσταση με τις Πανελλήνιες και κοιμόμουν ελάχιστα. Ξύπνησα τα Χριστούγεννα και είπα στον εαυτό μου «τι κάνεις; Γιατί το κάνεις αυτό; Ποιός ο λόγος; Να μπεις Νομική, γιατί; Τί θέλεις στην Νομική;». Με έπιασε ένα τέτοιο και πάνω εκεί, γύρισα και είπα, ότι θέλω να κάνω θέατρο. Έτσι, μπήκα στο Θέατρο Τέχνης.

Rejected: Ποιά είναι τα στοιχεία που σε ενώνουν με τον χαρακτήρα σου στην παράσταση «Κάτω απ’ τ’ αστέρια»;

Κ.Μ.:  Ο Τηλέμαχος Τσαρδάκας, συγγραφέας του έργου, γνωρίζει εμένα και την Λίλα Μπακλέση χρόνια και έγραψε το έργο δανειζόμενος πραγματικά στοιχεία, δικά μας, για τους χαρακτήρες και τον τρόπο με τον οποίο έχουμε αντιδράσει στον έρωτα.

Όπως καταλαβαίνεις φίλοι τόσα χρόνια, τα γκομενικά μας τα συζητάμε!

Η παράσταση μιλάει για τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Γι αυτόν που τον κυνηγάς ξανά και ξανά και δεν τον πιάνεις ποτέ. Φυσικά και το έχω ζήσει. Είναι εγώ σε μια παλαιότερη φάση μου. Και ευτυχώς. Τα τελευταία πέντε χρόνια κάνω συστηματικά ψυχοθεραπεία και έχω καταλάβει κάποια πράγματα, που με έχουν οδηγήσει εκτός του φαύλου κύκλου, που βρίσκεται ο χαρακτήρας αυτός και που ήμουν και εγώ παλαιότερα.

Rejected:  Παίζεις και μουσική με τον πρώην συγκάτοικο και φίλο σου Πάρη Θωμόπουλο. Τί είναι το τραγούδι για σένα;

Κ.Μ.: Πάντα είχα μια ερωτική σχέση με το τραγούδι. Κάθε που φορά που τραγουδάω νιώθω πως είμαι στο happy place μου. Δεν υπάρχει άγχος, είμαι χαρούμενος και συμμετέχω σ’ αυτό που συμβαίνει με έναν πολύ άμεσο τρόπο. Το θέατρο είναι η δουλειά μου. Είναι ένας αγώνας. Με πιάνουν οι τελειομανίες και τα άγχη μου. Στο τραγούδι είμαι πραγματικά ελεύθερος.

Rejected:  Πόσα χρόνια έμεινες με τον Πάρη και τί είδες να αλλάζει σε σένα μέσα απ’ αυτήν την συγκατοίκηση;

Κ.Μ.: Μείναμε 8 χρόνια μαζί. Η μεγαλύτερη μόνιμη σχέση και του ενός και του άλλου. Το να μένεις 8 χρόνια με κάποιον είναι από μόνο του ένα κατόρθωμα. Ένα δίδαγμα. Δεν ήμουν και ο πιο εύκολος συγκάτοικος στον κόσμο. Ήμουν ακατάστατος, υπήρχαν μέρες που δεν πάταγα σπίτι, δεν έκανα δουλειές.  Με άντεξε, όμως. Και μου έμαθε πράγματα. Είναι και 6 χρόνια μεγαλύτερος από μένα και αυτή η διαφορά έπαιζε ρόλο στην προηγούμενη δεκαετία. Άλλο να είσαι 24, άλλο 30. Είναι ο αδελφός μου, ο Πάρης.

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος, επίσης, γιατί μετά από πολλά χρόνια θα παίξουμε και πάλι μαζί στα «Φτηνά τσιγάρα». Κάνουμε σαν παιδάκια απ΄την χαρά μας που παίζουμε μαζί. Δεν με αναγνωρίζει τώρα. Έμαθα να συμμαζεύω. Έρχεται σπίτι και μου λέει «δεν το πιστεύω! Έπρεπε να φύγω για να συνέλθεις;!»

Rejected:  Πώς νιώθεις που θα συμμετέχεις στο μιούζικαλ «Φτηνά τσιγάρα»;

Κ.Μ.: Δεν έχω ξανακάνει μιούζικαλ και νιώθω πάρα πολύ ωραία! Το αγαπάω πάρα πολύ και λυπάμαι που δεν υπάρχει παράδοση μιούζικαλ στην Ελλάδα ενώ έχουμε πολύ καλό πρωτογενές υλικό. Είναι ένα είδος θεάτρου, το οποίο μέσα στην αβάσταχτη ελαφρότητα του, με συγκινεί πολύ. Στο θέατρο χρειάζονται όλες οι φωνές και οι αισθητικές γραμμές. Το μιούζικαλ βοηθάει το κοινό να ξαλαφρώνει, να νοσταλγεί και να νιώθει όμορφα και χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι σε αυτήν την συγκεκριμένη παραγωγή. Τα «Φτηνά Τσιγάρα» είναι μια αγαπημένη ταινία, που είχε αδικηθεί πάρα πολύ όταν βγήκε. Τον Ρένο τον ‘κράξαν οι κριτικοί, η ταινία δεν έκανε εισιτήρια…Καταστράφηκε κι αυτός (γέλια). Είδες καμιά φορά, όμως, πως ένα έργο τέχνης βρίσκει το κοινό του 15 χρόνια μετά. Είναι απίστευτο.

Rejected: Πώς ήταν η περίοδος που έμενες στην πόλης μας;

Κ.Μ.: Έμεινα εδώ έναν χρόνο. Το 2011-12. Είχαμε φτιάξει μια πολύ ωραία παρέα και μέσα σε αυτήν είχαμε έναν μπάρμαν, τον «μάγο» όπως τον λέγαμε, που δούλευε στο La Dose. Ε, πέντε στα εφτά εκεί ήμασταν! Εκείνη η χρονιά είναι άμεση συνδεδεμένη με αυτό το μαγαζί, γιατί ήταν το στέκι μας. Χρόνο με τον χρόνο παρατηρούσα αυτήν την περιοχή Βαλαωρίτου, Ερμού κλπ να περνάει σε μια άλλη φάση αισθητικής που εμένα δεν μου ταίριαζε καθόλου και έβλεπα το La Dose να κρατάει τις «Θερμοπύλες» μόνο του! Μου αρέσει πολύ να περπατάω στην Θεσσαλονίκη. Μου αρέσει πολύ να τριγυρνάω στα στενάκια, στα Λαδάδικα, στο On the edge, το Residence, πάνω στην ροτόντα.
Μ’ αρέσει πολύ να τριγυρνάω στη Θεσσαλονίκη…

Rejected: Η αγάπη πονάει;

Κ.Μ.: Η αγάπη δεν θα έπρεπε να πονάει. Είμαστε σε μια εποχή, όμως, που δεν υπάρχει τίποτα πιο περίπλοκο απ’ τις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτή τη περίοδο, είμαστε τόσο κατακερματισμένοι από την κατάσταση, τον τρόπο που μεγαλώσαμε και την κοινωνία που ζούμε, που όπου κι αν μας πιάσεις, πονάμε. Πόσο μάλλον να ανοίξεις την καρδιά σου και να πεις στον άλλον, έλα! Έχει πόνο και θέλει πολύ θάρρος γιατί δεν ξέρεις ο άλλος τι θα την κάνει. Είναι ρίσκο…