Οι σημειώσεις του Ευθύμη Χρήστου

Οι σημειώσεις του Ευθύμη Χρήστου

10/02/2022

κείμενο | ευθύμης χρήστου */* φωτογραφίες | τάσος έρος μπατσιούλας */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

μια δόση αθανασία

Πάντα τα πρωινά, με αυτή την αγωνία, σαν να πρέπει να ετοιμαστείς κάθε μέρα για ταξίδι. Σαν να κάνει, έναν- έναν, το μυαλό όλους τους υπολογισμούς για τους προορισμούς της μέρας – Κυριολεκτικούς και Μεταφορικούς – ενώ ετοιμάζεσαι, με αυτές, τις ίδιες κινήσεις κάθε μέρα, με την ίδια σειρά σαν να μη χάσεις τη ροή, σαν σε παιχνίδι που πρέπει να ακολουθήσεις τα βήματα, αλλιώς χάνεις τη σειρά σου. Και έπειτα, να θυμηθώ… να προσπαθήσω…. να μην ξεχάσω…. να σημειώσω… να πω… να τηλεφωνήσω…. να περιμένω… να στείλω…. το έστειλα; … να δω το μέιλ .. να στείλω μέιλ… να κάνω ποστ … το ξέχασα, δεν πειράζει, αύριο.. χτυπάει το τηλέφωνο… “Μισό μιλάω στο μέσεντζερ”… “Σε παίρνω εγώ σε λίγο” … “Σόρρυ μιλούσα”…

Θέλω καινούριο κινητό, μόνιμα δεν έχω μπαταρία.
Ανάσα… βαθιά εισπνοή.
Πρέπει να ετοιμαστώ για την πρόβα, τα υπόλοιπα μετά.

Μιλάω στον εαυτό μου και του δίνω κατευθύνσεις: “κάνε πιο γρήγορα θα αργήσεις… τι κάνεις εκεί παιδάκι μου… βάλε το λάπτοπ στην τσάντα… πάρε βιταμίνες πριν φύγεις… Ρομποτικά σχεδόν: κινητό, κλειδιά, λεφτά, power bank τσάντα πρόβας.”
Ομόνοια.
Μπαίνω στην πρόβα για τον “αποχωρισμό”. Τί είναι ξενιτιά για μένα; Τί θέλω να πω με αυτή την παράσταση;
– Να πάρω καινούριο σημειωματάριο, τελειώνει.
“Ξενιτιά, απόσταση, αποχωρισμός, απομάκρυνση, ρίζες. Με ποιά μονάδα μέτρησης μετριέται η απόσταση ανάμεσα σε ανθρώπους; Πώς διαχειρίζονται ανά τους αιώνες οι άνθρωποι έναν αποχωρισμό;”
Ξαφνικά στην πρόβα από μια λέξη που έδωσα, ο Κωνσταντίνος φέρνει ένα ωραίο κείμενο, ο Θεόφιλος παίζει μια μελωδία που εμπνεύστηκε, ο Βασίλης αυτοσχεδιάζει φωνητικά πάνω σε αυτήν, η Ευγενία προσθέτει μια προσευχή που στην Αφρική λένε όταν ζητούν νερό, ο Θάνος σηκώνεται και δίνει ρυθμό με το πόδι του, ανατριχιάζουμε όλοι. Και εγώ από αυτό, κρατώ μια εικόνα που θα κρατηθεί αυτούσια για την παράσταση, αλλά δεν τους τη λέω, τους αφήνω να δω που θα πάει και τους δίνω κι άλλες λέξεις. Πήγε 17.00 , φέρτε μια δική σας ιστορία αποχωρισμού αύριο.
-“Τί θα φάμε;”
Παύση.
-Α! Ναι, είναι κι αυτό, το είχα ξεχάσει…
-“Να θυμηθείς να πάρεις τους γονείς σου.”
Παύση.
-Α! Ναι, είναι κι αυτό, το ξέχασα…
Και ξαφνικά θυμάσαι πως είσαι θνητός.

Έχω yoga με τη Λία, σε μια ώρα, το χρειάζομαι πραγματικά πολύ.
Πάμε για ένα κρασί μετά; Το χρειάζομαι πραγματικά πολύ.
Πάμε σπίτι να χαλαρώσουμε στον καναπέ και να δούμε μια ταινία ή και να μην κάνουμε τίποτα; Το χρειάζομαι πραγματικά πολύ, αλλά έχω δουλειά στο λάπτοπ.
Πήγε 01.00 , αλλά έχω δουλειά στο λάπτοπ. Πήγε 04.00 , κλείσ’ το και συνεχίζεις αύριο.
Αρχίζει και τρέχει πάλι η σκέψη, πόσες σκέψεις να χωρέσει ένα μαξιλάρι, και εγώ κάπου κάπου προσπαθώ και τις προλαβαίνω και λέω: φτάνει ύπνο τώρα.

Και το μυαλό μου πάει σε όλους εκείνους που δε μπορούν να κοιμηθούν. Πώς να κοιμηθεί κανείς; Μπορεί κανείς να κοιμηθεί σήμερα; Με όλα αυτά;
Και τελικά δανείζομαι τη φράση μιας ποιήτριας και την αλλάζω λίγο και λέω:

“Τουλάχιστον εγώ, την πήρα τη δόση αθανασίας μου για σήμερα!”