Rejected: Πώς νιώθετε τόσα χρόνια στη σκηνή;

Ε.Κ.: Είμαι από 17 χρονών στην σκηνή. Ξεκίνησα στην πιο ιστορική Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη και στην Σχολή Μπαλέτου του Αλέκου Γαλάνη. Ξεκίνησα σαν χορευτής, έχω παίξει. Την παράτησα την σχολή, όμως. Δεν ξέρω καλά γράμματα. Μέχρι την Γ’ Δημοτικού πήγα. Αλλά, αν μου δώσεις το κείμενο, θα το μάθω. Συλλαβιστά. Όπως και αυτό το κείμενο, για την παράσταση «Την λένε Εύα». 26 σελίδες, τις έμαθα σιγά σιγά και σε δύο μήνες το ήξερα το έργο. Είναι έξι χρόνια η παράσταση, το θυμάμαι καλά το κείμενο.

Rejected: Πώς ανταποκρίθηκε ο κόσμος στην παράσταση;

Ε.Κ: Αυτό που δεν περίμενα, είναι η ανταπόκριση της σκηνής στην Θεσσαλονίκη. Έρχομαι τέταρτη φορά και βλέπεις τι γίνεται. Δυστυχώς, στην Αθήνα δεν πήγε τόσο καλά. Ήρθε πάρα πολύς κόσμος straight, αλλά από το δικό μου το συνάφι, λίγες κοπέλες ήρθαν. Τα τωρινά trans παιδιά, πρέπει να έρθουν, για να μάθουν τι τραβήξαμε εμείς, για μπορούν αυτά τώρα να ζουν ελεύθερα.

Rejected: Πιστεύετε πως ζουν ελεύθερα;

Ε.Κ: Όσοι γονείς τα έχουν σπίτια τους, είναι καλά. Και ευτυχώς υπάρχουν πολύ καλύτεροι γονείς πλέον, επειδή είναι πιο μορφωμένοι. Ένας γονιός, όμως, που προσπαθεί το παιδί να το κάνει άντρα ή γυναίκα και δεν τα καταφέρνει και το διώχνει, είναι σαν να πετάει το παιδί του στα σκουπίδια. Το λέω και στην παράσταση «δεν είναι πρόβλημα αυτό». Πρέπει τα παιδιά να συζητούν την ταυτότητά τους με τους γονείς. Να υπάρχει μια ομπρέλα προστασίας. Στην παράσταση στην Αθήνα ερχόντουσαν παιδιά που νόμιζα πως ήταν κορίτσια! Τι ευτυχισμένη που είναι η καινούργια γενιά. Τα άκρα τους, τα χέρια τους, όλα άτριχα. Τι τραβήξαμε εμείς! Τι αποτριχώσεις…

Rejected: Αυτό φαίνεται και με την διαφήμιση γνωστού σαμπουάν, στην οποία πρωταγωνιστούν άτομα της trans και queer κοινότητας:

Ε.Κ: Θα μου επιτρέψεις να είμαι λίγο αρνητική με αυτή τη διαφήμιση. Θα μπορούσαν να συμμετέχουν στην διαφήμιση και άτομα που δεν είναι ήδη προβεβλημένα και γνωστά. Όλα τα άτομα που συμμετείχαν είναι κλίκα και ενώ είχαν πέσει διάφορα ονόματα στο τραπέζι (συμπεριλαμβανομένου του δικού μου και άλλων ατόμων που δουλεύουν στις «Κούκλες»), η εταιρεία έφερε αντίρρηση. Απ’ την άλλη, στο δικό μου κύκλο θέλει ο ένας να φάει τον άλλον.

Rejected:  Γιατί πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό;

Ε.Κ: Την δική μου περίοδο, ήμασταν μια για όλες και όλες για μια. Δεν κοίταζε να φάει η μια την άλλη. Υπήρχαν τσακωμοί για γκόμενους. Σε οτιδήποτε άλλο, ήμασταν ενωμένες. Τώρα κοιτάζουν μόνο το συμφέρον.

Rejected: Πιστεύετε πως υπάρχει φλερτ στις μέρες μας;

Ε.Κ: Δεν υπάρχει, πλέον, το φλερτ. Πας σε ένα μαγαζί, βλέπεις 5 κοπέλες μόνες τους και 5 αγόρια μόνα τους. Τώρα υπάρχει και η μανία του ίντερνετ. Μου έτυχε να πάω ένα αγόρι σπίτι μου. Το πήρα, το ξάπλωσα στο κρεβάτι, έβαλα τα διχτυωτά μου κι αυτός ήταν στο ίντερνετ. Κι εγώ περιμένω. Κάνω την κούκλα. Τον έδιωξα. Είναι δυνατόν;!

Rejected: Έχετε πάει με πολλούς όμορφους άντρες;

Ε.Κ: Σύντομα κοντεύω τα 70. Πρέπει να κάνω κανένα λίφτινγκ πάλι! Έχω πάρει τους ωραιότερους άντρες στην ζωή μου και δεν έχω μιλήσει ποτέ γι αυτούς. Γι’ αυτό μ’ αγαπάει ο καλλιτεχνικός κόσμος. Επειδή δεν είμαι κουτσομπόλα. Ο όμορφος άντρας, λοιπόν, είναι καταρχάς όμορφος από μέσα. Αν είναι κάποιος ωραίος από μέσα κι απ’ έξω «Κουασιμόδος», εμένα δε με πειράζει. Εγώ κοιτάω το από μέσα. Κι αυτό ισχύει γενικά για τον άνθρωπο. Έχω ερωτευτεί τρεις φορές. Το ΄82 έκανα μια σχέση 7 χρόνια, άλλη μια 5 χρόνια και άλλη μια εδώ στην Θεσσαλονίκη.

Είχα έρθει για κάτι καλλιστεία και τελικά έκατσα γύρω στα 10 χρόνια! Τον γνώρισα εδώ και σπιτωθήκαμε. Ήταν φανταράκι τότε ο Γιωργάκης. Τον είδα στον δρόμο και του είπα «θες να κάνουμε σεξ;». Κάπως έτσι, έμεινα μαζί του 9 χρόνια. Μετά κατέβηκα Αθήνα και έκανα την τελευταία μου σχέση. 15 χρόνια.

Rejected: Και τώρα;

Ε.Κ: Τώρα είμαι με τον Καίσαρα, το σκυλάκι μου. Ένα λαμπραντόρ 6 χρονών. Τον λατρεύω, είναι η ζωή μου όλη. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ σε κάποιες στιγμές που είχα καταρρεύσει. Έμενα στον 4^ο όροφο καλοκαίρι, ήταν ανοιχτή η μπαλκονόπορτα και έλεγα «να πέσω; Να πέσω;». Ξαφνικά, ρίχνει ένα σάλτο το σκυλί, έρχεται πάνω μου και αρχίζει να μου γλύφει το πρόσωπο. Μου έσωσε τη ζωή.

Rejected: Γιατί είχατε τέτοιες σκέψεις;

Ε.Κ: Ήμουν απογοητευμένη απ’ τους φίλους. Πάντοτε μου άρεσε να καλώ κόσμο στο σπίτι. Έκανα τραπέζια από δω μέχρι εκεί και καλούσα φίλους. Έτυχε κάποια στιγμή, να βρεθώ σε δύσκολη θέση. Οικονομικά ήμουν χάλια. Ήταν Πάσχα και δεν με κάλεσε κανείς απ΄όσους κάλεσα εγώ, ούτε απ’ τους συναδέλφους μου στις «Κούκλες». Είδα πως ανέβαζαν φωτογραφίες όλοι μαζί, πράγμα πολύ προκλητικό για εμένα. Ήταν όλοι μαζεμένοι κι εγώ είχα ένα καλαμάκι σουβλάκι κι έτρωγα μόνη μου. Στην καραντίνα με βοήθησαν άνθρωποι που δεν περίμενα. Όχι οι φίλοι και οι κοντινοί μου. Ήξεραν πως δεν είμαι καλά και δε με πήρε κανένας τηλέφωνο.

Rejected: Γιατί πιστεύετε πως έγινε αυτό;

Ε.Κ: Δεν ξέρω, εγώ δεν το έχω πει ποτέ αυτό, αλλά τολμώ να το πω τώρα. Νομίζω πως με ζήλευαν. Να ζηλέψουν τι; Έτυχε εγώ, να έχω δώσει μια συνέντευξη με τον κύριο Μποσκοΐτη, που κατέληξε σε μια παράσταση. Πιο πριν έκανα τόσα άλλα πράγματα. Μιούζικαλ, χορό, trash τηλεόραση, τόσα πολλά… Αυτά ήρθαν από μόνα τους. Μπήκα σε χώρους που δεν έχει μπει καμία τραβεστί.

Rejected: Ποιοί είναι κάποιοι απ’ αυτούς τους χώρους;

Ε.Κ: Έχω φάει με τον Υπουργό Παιδείας στην Κύπρο που πήγα για την παράσταση. Είμαι η πρώτη trans που βγήκα στο εξωτερικό με παράσταση σε ένα θέατρο του Λονδίνου, που πολλοί ηθοποιοί εύχονται να παίξουν. Ένα θέατρο γεμάτο, δεν υπήρχαν εισιτήρια, ο κόσμος παρακαλούσε να μπει και τους έβαζαν να κάθονται κάτω. Και να παίζω και ο κόσμος να είναι ακριβώς μπροστά μου. Αυτά έρχονται από μόνα τους. Και το μαγαζί, οι «Κούκλες», είναι συνδεδεμένο με το όνομα μου. Θα μπορούσα να έχω σηκώσει μια μύτη μέχρι εκεί πάνω, αλλά προτιμώ να γίνομαι ομάδα με τα παιδιά και να τσαλακώνομαι. Εν τούτοις, με πολεμάνε. Εγώ η ίδια ακόμη δεν καταλαβαίνω την δύναμη μου. Το βλέπω σαν δουλειά, σαν μεροκάματο.

Rejected: Βλέπετε πλέον, τα βιώματα σας μέσω της παράστασης, σαν εξωτερικός παρατηρητής;

Ε.Κ: Ναι, σίγουρα. Για παράδειγμα, πήγαμε στο Ηράκλειο και μετά την παράσταση περίμενε ο κόσμος να βγει φωτογραφία. Έκανα μιάμιση ώρα να βγω απ’ το θέατρο. Ερχόταν ο κόσμος μ’ αγκάλιαζε, μου φιλούσε τα χέρια…Λέω «εδώ, κάτι κάνεις, Εύα». Και το σενάριο συνεχίζει να γράφεται, όσο προχωράει η ζωή μου. Προστέθηκαν τα κομμάτια που επανασυνδέθηκα με την μητέρα μου, τα βιώματα μου στην πανδημία.

Rejected: Πώς ήταν η επανασύνδεση με την μητέρα σας;

Ε.Κ: Με είχε φέρει η θεία μου σε επαφή μαζί της ξανά. Στην αρχή, άρχισα να της πηγαίνω πράγματα, ρούχα, της πήρα τηλεόραση –πρέπει να ήταν απ΄τους πρώτους ανθρώπους που είχαν τηλεόραση, της αγόρασα τηλέφωνο. Μια φορά είδα έναν λογαριασμό τηλεφώνου 80 χιλιάδες δραχμές. Λέω «τι στο καλό, μεγάλη γυναίκα; Έχει κάνα γκόμενο στην Αμερική;». Πήγα, κάποιες φορές, με άδεια χέρια και είχε κατεβάσει τα μούτρα της. Τότε κατάλαβα πως με εκμεταλλευόταν. Δεν με δέχτηκε γι’ αυτό που ήμουν. Κι έφυγα. Κι άκου να δεις η μοίρα. Το καλοκαίρι τηλεφώνησαν στο μαγαζί και με ζήτησαν. Μου είπαν πως η μητέρα μου πεθαίνει και πως δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος να την φροντίσει. Πήγα στο σπίτι της και στην θέση της πολύ σκληρής μητέρας μου, είχαν μείνει δύο κόκκαλα. Είχε, πλέον, πάθει άνοια, ζούσε σε έναν κόσμο που ήταν μικρό παιδί. Στο τέλος, έπαθε μια αναλαμπή, ήρθε στα συγκαλά της για τέσσερα λεπτά και είπε: «σας παρακαλώ φωνάχτε μου το παιδί μου, να του φιλήσω τα χέρια γιατί το πίκρανα».  Ήταν μια δικαίωση αυτό.

Rejected: Υπάρχει κάποιο θέμα το οποίο σας προβληματίζει τον τελευταίο καιρό;

Ε.Κ: Εμένα το μόνο πρόβλημα που με κάνει να στεναχωριέμαι είναι οι γυναικοκτονίες. Γιατί δεν υπάρχει ένας νόμος, αυτό που έκανες στην κοπέλα να το πάθεις κι εσύ; Να πεθάνεις! Γιατί να μπεις στην φυλακή και να σε ταΐζει το κράτος; Αν θα υπήρχε τέτοιος νόμος, ο άλλος θα το σκεφτόταν για να το κάνει. Όλα τα προβλήματα περνάνε. Αυτό όμως, το να είναι η γυναίκα –θύμα- του κάθε ελεεινού και βρωμιάρη που την εκμεταλλεύεται, την χτυπάει, να την σκοτώνει; Αυτό δεν μπορώ να το ξεπεράσω.

Rejected: Πιστεύετε πως έχουν χειροτερέψει οι άνθρωποι στις μέρες μας;

Ε.Κ: Σίγουρα. Εγώ από μικρό παιδάκι είμαι στην Τρούμπα. Μες τους εγκληματίες. Και όλοι αυτοί με προστάτευαν και με βοηθούσαν. Αν αφήσουν τώρα ένα παιδάκι έτσι ελεύθερο, θα το κατακρεουργήσουν. Έχει γυαλίσει το μάτι του κόσμου τώρα. Δεν πάει καλά ο κόσμος. Προχωράνε και παραμιλάνε. Κι εγώ μαζί τους.

Rejected: Και τί κάνετε για να είστε καλά;

Ε.Κ: Κάθομαι σπίτι, μαγειρεύω, τρώω, προσέχω το παιδί μου και όλα περνάνε. Έχω και το μαγαζί, την παράσταση, είμαι και στα «Κόκκινα Φανάρια» στην Αθήνα για ένα guest. Με την δουλειά μου, αυτή, ξεχνιέμαι. Επίσης, ακούω πολύ κινέζικη μουσική, όπερα, ήχους της φύσης. Και Μαντόνα, φυσικά!

Rejected: Θα θέλατε να έχετε αλλάξει κάτι στην ζωή σας;

Ε.Κ: Αν ξαναγεννιόμουν, θα ήθελα να είμαι ή κορίτσι-κορίτσι, ή αγόρι-αγόρι. Και να είμαι πιο μαζεμένη οικονομικά. Έφαγα πάρα πολλά λεφτά στα λούσα. Πήγαινα σπίτι με τσαλακωμένα χαρτονομίσματα, τα σιδέρωνα και περίμενα να ανοίξουν τα μαγαζιά για να πάω να τα ξοδέψω. Έπρεπε να έχω φροντίσει να πάρω έστω ένα σπίτι για να μην ζω στο νοίκι. Φροντίζω να μην τα σκέφτομαι, όμως. Σκέφτομαι πάντα, πως πέρασα και περνάω πολύ ωραία. Διασκεδάζω. Το μόνο που ελπίζω είναι έναν ήσυχο θάνατο. Δεν θέλω να πέσω στην ανάγκη κάποιας φίλης μου γιατί δε θα είναι κανείς εκεί. Ας πεθάνω ήσυχα κι ας με πάρει το κάρο του δήμου…