Ο Γιώργος- Ζήσης αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να φύγει στη παράσταση,  τρία τραγούδια που ακούει στο δρόμο για Πειραιά κι άλλα τρία που θέλει να κάνει αυτό το καλοκαίρι. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Θα προσπαθήσω να δημιουργήσω μία μικρογραφία ενός προσωπικού ημερολογίου, πράγμα πολύ περίεργο, γιατί ποτέ στη ζωή μου δεν κράτησα ημερολόγιο. Δηλαδή, κάποιες φορές, ξεκίνησα να γράφω σε κάτι τετράδια -από τα πολλά που είχα και έχω γιατί αυτό είναι μία εμμονή- «αγαπημένο μου ημερολόγιο», χωρίς καμία ιδιαίτερη συνέχεια, μόνο με ακαταλαβίστικους συνειρμούς. Στην πραγματικότητα, έτσι είναι όλη η καθημερινότητα μου, ακαταλαβίστικοι συνειρμοί, οι οποίοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον, χωρίς καμία συνοχή και ενότητα, που άλλοτε με κάνουν να νιώθω γελοίο και να γελάω με τον ίδιο μου τον εαυτό και άλλοτε να σκέφτομαι και να λέω «α καλά».

Είμαι ο Γιώργος-Ζήσης, με φωνάζουν Γιώργο, και ναι, συχνά μέσα στη μέρα λέω «α, καλά».

Βρίσκομαι στην Αθήνα, με την ομάδα Εν δυνάμει, για την παράσταση «Ερωτευμένα Άλογα» σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Το ταξίδι αυτό και η εμπειρία της παράστασης αυτής, είναι ένα λαμπρό «α, καλά» με την πιο θετική και υπέροχη έννοια. Νιώθω ότι χάνεται το μυαλό μου, κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπος με τα άλογα, ότι κάθε φορά στη διάρκεια της 1 ώρας και 45 λεπτών της παράστασης καταρρίπτονται τα πάντα στα οποία πιστεύω και δημιουργούνται νέες συνάψεις μέσα στον εγκέφαλο, νέοι τρόποι σκέψεις, νέοι τρόποι ζωής. Συνήθως, χρησιμοποιώ τη λέξη ευλογία για την ομάδα Εν δυνάμει. Μπορεί να φαίνεται μεγαλεπίβολη, αλλά είναι τόσο ειλικρινής και τόσο καθαρή. Αυτή η λέξη, χαρακτηρίζει την ομάδα Εν δυνάμει για εμένα, και εύχομαι κάθε δουλειά που θα έχω στο μέλλον να διέπεται από μία τέτοια, τόσο μοναδική αίσθηση.

Πηγαίνοντας προς το θέατρο κουβαλάω πάντα μαζί μου, την μαύρη μου τσάντα. Πηγαίνοντας προς παντού- για την ακρίβεια- κουβαλάω αυτή τη τσάντα. Από εδώ και πέρα, θα αναφέρομαι σε αυτήν ως ντουλάπα, γιατί και το βάρος της είναι αντίστοιχο αλλά και το περιεχόμενο της. Αλήθεια, δεν ξέρω και εγώ τι έχει μέσα. Ρούχα, τετράδια, φαγητά, κολώνια, καλώδια, χαρτιά, νεσεσέρ, κάτι ντεπόν, νερά, σαμπουάν, φωτογραφίες, λογαριασμούς, μια σακούλα χωρίς λόγο, πεταμένα λαστιχάκια για μαλλιά (;) και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Αλήθεια. Αν μπορούσα μέσα να έχω και τον Νούλη, το γάτο μου, θα το έκανα. Βέβαια, ειδική μνεία θα κάνω στα τρία πράγματα που ποτέ, μα ποτέ, δε λείπουν από την ντουλάπα μου. Τα τσιγάρα μου είναι πάντα εκεί, με ή χωρίς αναπτήρα. Συνήθως με αναπτήρα, όχι πάντα δικό μου, συνήθως άλλων, τους οποίους οι κακές φήμες με θέλουν να τους κλέβω συνεχώς, πράγμα το οποίο διαψεύδω. Πάντα στην ντουλάπα κουβαλάω το αγαπημένο μου γκλίτερ, γιατί ποτέ δε ξέρεις πότε μπορεί να σου χρειαστεί. Στην ίδια κατηγορία του «ποτέ δε ξέρεις, πότε μπορεί να σου χρειαστεί» ανήκουν και οι σοκολάτες μέσα στην ντουλάπα μου. Σοκολάτες και γλυκά ατελείωτα. Να έχουν μέσα και λίγο φράουλα Τα τρώω κυριολεκτικά με μανία και πάντα τα ανανεώνω. Η ντουλάπα είναι και ψιλικατζίδικο.

φωτογραφία_1: Μερικές από τις φίλες μου, κάπου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Είναι όλες τους μαγευτικές.

Μουσική ακούω πάντα και παντού. Βέβαια είμαι από αυτούς που κολλάνε με κάτι συγκεκριμένο και το ακούνε για 25 χρόνια κάθε μέρα μέχρι να το σιχαθούν και να προχωρήσουν σε κάτι επόμενο. Στο θέατρο πηγαίνω με το αμάξι μου, το οποίο μάλιστα έχει και όνομα. Είναι ο «Μπίμπης» (οι ακαταλαβίστικοι συνειρμοί που σας έλεγα). Είμαστε 5 άτομα μέσα, και πάντα συνδέω το κινητό για μουσική. Δε μου αρέσει να οδηγώ στην ησυχία, γιατί αυτή η ησυχία συνεπάγεται με μία τεράστια βαβούρα, μία τσίτα. Τις τελευταίες μέρες, ακούμε συνεχόμενα τη Μελίνα Μερκούρη, να τραγουδάει «τα παιδιά του Πειραιά». Νιώθουμε αρκετά γελοίοι, αλλά ταυτόχρονα γελάμε τόσο πολύ, μας φαίνεται σαν το πιο αστείο πράγμα να το ακούμε ενώ πηγαίνουμε στον Πειραιά. Δε ξέρω πως να το εξηγήσω. Ναι, είναι περίεργο, αλλά εντάξει. Εδώ τώρα. μπορείτε να πείτε εσείς για εμένα «α, καλά». Επίσης, η Μερκούρη αρέσει πολύ στη μαμά, οπότε «γεια σου μαμά Λένα», τώρα που βρήκα την ευκαιρία. Το Bohemian Rhapsody και οι Queen γενικά είναι το αγαπημένο μου πράγμα μέσα στο αμάξι. Δε θα επεκταθώ, ξέρουμε όλοι γιατί. Και μιλώντας για εμμονές στα τραγούδια, οι οποίες επηρεάζουν και τους συνοδηγούς μου, ακούμε συνεχώς τον νέο δίσκο της Μαρίνας Σάττι. Κάτι έχουν οι παραδοσιακοί ήχοι που με τρελαίνουν και πραγματικά με εμπνέουν. Ναι, χτυπάει η φλέβα της επαρχίας μέσα μου, ή και όχι. Αλλά όπως και να ‘χει, είναι ακούσματα που με εξιτάρουν.

φωτογραφία_2: Ένα ηλιοβασίλεμα, σε μία πρόβα. Θέλω μόνο τέτοια χρώματα.

Επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη, θα ξεκινήσει το φετινό μου καλοκαίρι. Θα το διαιρέσω και θα το μοιράσω ανάμεσα στην ομάδα Εν δυνάμει και την προετοιμασία της νέας παράστασης και στους φίλους μου. Τόσα χρόνια ακούω για τη Σαμοθράκη, ακούω, ακουώ, ακούω. Εντάξει, λέω, φέτος θα πάω και εγώ, με έπεισαν. Σίγουρα, αυτό είναι κάτι που θα κάνω το καλοκαίρι. Ευελπιστώ επίσης, το καλοκαίρι να βρω χρόνο να δω τη μαμά και τον αδερφό μου. Α, τώρα που το θυμήθηκα θα τους δω, έχουμε να πάμε σε ένα γάμο. Ορίστε λοιπόν, μία ακόμα εξαιρετική δραστηριότητα για εμένα αυτό το καλοκαίρι. Θέλω πολύ να ταξιδέψω, να κολυμπήσω, να χαθώ σε ξένους δρόμους και σε σοκάκια, να δω ανθρώπους και να μιλήσω μαζί τους, να με κάψει ο ήλιος και να χορεύω μέχρι το πρωί και πάλι από την αρχή.  Θέλω να ανασαίνω και σε κάθε εισπνοή να νιώθω πιο γεμάτος και πλήρης. Αυτό εύχομαι. Ελπίζω αυτό με τις ευχές που δεν πραγματοποιούνται, να ισχύει μόνο όταν τις λες δυνατά, όχι όταν τις γράφεις.

φωτογραφία_3: Η ομάδα Εν δυνάμει, έξω από το θέατρο του Πειραιά. Λέω «α καλά, πόσο πολλοί είμαστε;»

• Ο Γιώργος Ζήσης Μπιλιώνης συμμετέχει στην θεατρική ομάδα ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ που παρουσιάζει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, έως και το Σάββατο 18 Ιούνη, τα “Ερωτευμένα Άλογα” σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου.