Και ξεκινούν τα τηλέφωνα να χτυπούν! Η Γραμματεία της Δραματικής Σχολής του Πειραϊκού Συνδέσμου. Με ρωτούν τί ώρα θα πάω, με ενημερώνουν πως τους πήραν τηλέφωνο απ’ το Υπουργείο και ζητούν τα τάδε χαρτιά και πρέπει να πάω άμεσα να τα υπογράψω. Ένα κορίτσι επίσης είναι εκεί, έξω απ’ το γραφείο μου και περιμένει να ρωτήσει για τη δραματική σχολή. Ενδιαφέρεται να δώσει του χρόνου εξετάσεις. Οι ενήλικες ερασιτέχνες ηθοποιοί, των θεατρικών εργαστηρίων του Πειραϊκού, στέλνουν μηνύματα «καλημέρας» στην ομαδική του messenger κι έτσι τα πρωινά γκλινκ-γκλινκ δίνουν και παίρνουν.

Ντύνομαι γρήγορα – γρήγορα και ταυτόχρονα σε ανοιχτή ακρόαση, πρέπει να οργανώσω την μεταφορά μας στη Θεσσαλονίκη. Το ραδιοφωνικό σποτάκι ευτυχώς το φτιάξαμε εχθές! Μένει μόνο να δούμε το κομμάτι της διαμονής μας και της μεταφοράς μας. Όμως πρέπει να φύγω τάχιστα, γιατί με περιμένουν στη Σχολή. Δύο λεπτά διαδρομής με τα πόδια, από το σπίτι στον Πειραϊκό, περπατώντας στον πεζόδρομο της Σωτήρος και καλημερίζοντας τους γνωστούς μου μαγαζάτορες που συνήθως αυτή την ώρα είτε ασχολούνται με την καθαριότητα, είτε συνομιλούν μεταξύ τους.

Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια του κτιρίου του Πειραϊκού Συνδέσμου, με πιάνει κι ένας βήχας, μάλλον γνωστός ως προς το ηχόχρωμά του προς τους φοιτητές μου της Δραματικής Σχολής. Κι ακούω φωνές απ’ τον τέταρτο όροφο «ήρθε!!!!μπείτε μέσα!» και ξαφνικά ποδοβολητά και μετά ησυχία. Έκανα μια στάση στον πρώτο όροφο που είναι η γραμματεία και έβαλα τις απαιτούμενες υπογραφές. Εν συνεχεία, ανέβηκα στον τέταρτο, όπου η κοπέλα που ενδιαφέρεται να δώσει εξετάσεις στη σχολή μας είναι εκεί. Την καλώ να έρθει στην τάξη και να παρακολουθήσει ένα μάθημα, φυσικά αν έχει χρόνο. Το δέχεται με χαρά κι έτσι τα μαθητούδια μου σήμερα θα έχουν και κοινό. «Βάκχες» είναι το έργο που δουλεύουμε για εφέτος. Οπότε και η συνθήκη προς αυτοσχεδιασμό που δόθηκε, αφορά την βακχεία, την απελευθέρωση σώματος και πνεύματος, το μεγαλείο της φύσης, των ζώων και τα δικά μας ζωώδη ένστικτα.

Το μάθημα τελειώνει και το κορίτσι έρχεται στο γραφείο και της δίνω τις πρακτικές πληροφορίες που ζητά.

Φεύγω απ’ τη Σχολή και βαδίζω προς το καφέ που έχουμε ραντεβού με τον Αλέξανδρο και τη Λένα, να συζητήσουμε για την Θεσσαλονίκη.

Με παίρνει τηλέφωνο η Φαίδρα και μου λέει «μπαμπά, θα πάρουμε σουβλάκια το βράδυ; Πεινάω πολύ!!!!!!». Της λέω να κάνει υπομονή και σε καμιά ωρίτσα θα φέρω εγώ σουβλάκια και για τους τρεις μας. Πολύ μεγάλη χαρά πήρε!

Ευτυχώς που είναι όλα γύρω μας, το κέντρο του Πειραιά άλλωστε είναι ευκολοπερπάτητο κι έτσι δεν άργησα να βρεθώ στο παραλιακό σουβλατζίδικο….

Περπατώντας στο Πασαλιμάνι, λογής λογής άνθρωποι κάθονται στα πεζούλια…βλέπεις είναι Φλεβάρης μήνας κι ακόμα κάνει ζέστη. Χαζεύω καμιά φορά τους ανθρώπους γύρω μου, ίσως ασυναίσθητα, ίσως λόγω δουλειάς δεν ξέρω…

Ανάμεσά τους αναγνωρίζω τους ήρωες του «Καλιφόρνια ντρίμιν», που πίνουν μπύρες, καπνίζουν, τρώνε πίτσες, γελούν, τσακώνονται και μετά πάλι τα ξαναβρίσκουν, έχουν χιούμορ, κάνουν όνειρα, αποδέχονται ο ένας τον άλλον ως έχει και στο τέλος αβίαστα και μαζί αποχωρούν και χάνονται μέσα στη νύχτα. Για να ξυπνήσουν το επόμενο πρωί και να συνεχίσουν να σχεδιάζουν το μέλλον τους και να είναι δεκτικοί στα απρόοπτα και να αναγνωρίζουν τα λάθη τους, ώστε να μπορούν να προχωρήσουν και ό,τι γίνει….

Σε πέντε μέρες φεύγουμε για Θεσσαλονίκη….η Φαίδρα θέλει να έρθει μαζί μου το πρώτο τριήμερο. Της αρέσει πολύ η πόλη, οι άνθρωποι, τα φαγητά! Όμως, λυπάμαι που δεν γίνεται τουλάχιστον το πρώτο τριήμερο να έρθει, γιατί η δουλειά, το στήσιμο του έργου σε μια καινούργια συνθήκη σκηνική, δεν θα μου επιτρέψουν πολλές στιγμές μαζί της και να πηγαίνουμε τις βόλτες που θα θέλαμε. Ίσως να το αφήσουμε για το δεύτερο τριήμερο που ο μπαμπάς θα είναι λίγο πιο χαλαρός…

Θεσσαλονίκη…τί λατρεμένη πόλη….θυμάμαι πάντα με αγάπη τα τρία χρόνια που έζησα εκεί, παίζοντας στο ΚΘΒΕ, όντας και αρκετά μικρός σε ηλικία. Και πόσες φορές τα επόμενα χρόνια με περιοδεύοντες θιάσους βρέθηκα εκεί. Και συγκεκριμένα στο Θέατρο Αυλαία με την παράσταση «Οι πεταλούδες ελεύθερα πετούν» που με συγκίνηση θυμάμαι αυτή τη στιγμή, καθώς η Άννα Παναγιωτοπούλου πρωταγωνιστούσε στην παράσταση. Πραγματικά, θα μπορούσα να ζήσω και όλη μου τη ζωή στη Σαλονίκη. Το ίδιο και η Αλεξάνδρα. Βολιώτισσα βλέπεις. Κοίτα να δεις…τρία λιμάνια…Πειραιάς, Θεσσαλονίκη και Βόλος. Τί όμορφη η επαφή με τη θάλασσα.

Τρώμε τα σουβλάκια μας, συζητάμε για την Θεσσαλονίκη, ο Λουκάς ο σκυλάκος μας κάθεται προσοχή και μας κοιτά στα μάτια παρακαλώντας για μια μπουκιά, και η Φαίδρα παίζει στο σαντούρι της το «Μενεξέδες και Ζουμπούλια», έτσι για επιδόρπια καληνύχτα.

*Ο Σταύρος Καραγιάννης συμμετέχει και σκηνοθετεί το “Καλιφόρνια Ντρίμιν-20 χρόνια μετά”, που παρουσιάζεται στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ Θεσσαλονίκης, από Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου, και κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο, έως Κυριακή 2 Μαρτίου.